szary_len-rw2010-demo.pdf

MARCIN ORLIK

SZARY LEN

Oficyna wydawnicza RW2010 Poznań 2013

Redakcja Joanna Ślużyńska

Korekta zespół RW2010

Redakcja techniczna zespół RW2010

e-wydanie I

ISBN 978-83-63598-28-0

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie całości albo fragmentu – z wyjątkiem

cytatów w artykułach i recenzjach – możliwe jest tylko za zgodą wydawcy.

Aby powstała ta książka, nie wycięto ani jednego drzewa.

RW2010, os. Orła Białego 4 lok. 75, 61-251 Poznań

Dział handlowy: marketing@rw2010.pl

Zapraszamy do naszego serwisu: www.rw2010.pl

Marcin Orlik: Szary len RW2010

ROZDZIAŁ 1

P roblem ze szkłem polega na tym, że jest przezroczyste. Nawet jeśli położysz na nim

twarz, wciąż jesteś w stanie dostrzec przez nie złośliwie wykrzywioną twarz

rzeczywistości. Szkło nie chroni, nie daje ciepła, prywatności, spokoju. Jego jedyną

zaletą jest fakt, że nie gromadzą się przy nim cienie.

Jednak musisz patrzeć. Szkło nie zasłoni nieprzyjemnych dla oka widoków, nie

utuli anonimowością mroku, nie zapewni poczucia bezpieczeństwa w izolacji. Trzeba

zamknąć oczy, a gdy to nie wystarcza, trzeba ukryć twarz w dłoniach.

Tak jak i on zakrył twarz dłońmi, gdy o szklane ściany zaczęły pukać pierwsze,

nieśmiałe krople deszczu, jakby pytając, czy przeszkadzają, czy mogą wejść. Za nimi

przyszły następne, zachęcone spokojem człowieka i zwabione obietnicą rychłego

wyścigu po szklanych ścianach.

Pasma deszczu zaczęły znaczyć powierzchnię szkła. Rwące potoki i wartkie

strumyczki wody płynęły pospiesznie w stronę ziemi, jakby bojąc się, że nie zdążą,

że im ucieknie i na zawsze pozostaną zawieszone na przezroczystej tafli unoszącej

się gdzieś w bezkresie przestrzeni. Pierwszy grzmot przetoczył się brawurowo nad

powierzchnią ziemi, a echo poniosło go aż do wioski. Na niebo powoli napływały

stalowoszare chmury, niczym płaczki przynoszące rzęsisty deszcz łez. Chmury z

błyskiem rozdzierały swoje jestestwa, pozwalając, by woda, ich krew, ich istota,

wylewała się z ciał i wsiąkała w suchy piasek.

Kolejny grzmot wyrwał go z zamyślenia. Ręce powoli spłynęły po twarzy, po

czym opadły w stronę podłogi. Zwrócił uwagę na cichy wyścig kropel na szklanej

ścianie. W błyskach piorunów obserwował, jak świetliste odbicia tańczą wewnątrz

kropel, każde inaczej odzwierciedlając rzeczywistość, zamykając ją w sobie i

urabiając na swój kształt.

Marcin Orlik: Szary len RW2010

Ruch. Za ruchem ludzkie oko podąża instynktownie, bo może oznaczać

zagrożenie. Przez półprzejrzyste kurtyny wody płynącej z nieba dostrzegł, co dzieje

się po drugiej stronie granicy. Ogarnął go niepokój.

Za bezpieczną granicą szarego lnu zakołysała się strefa chtoniczna i jakby

zachęcona mrokiem przyniesionym przez burzę przypuściła atak na pole. Raz po raz

prężyła się i, niczym morskie fale wsiąkające w piasek, kolejne porcje cienia znikały

w szarej masie lnu.

Ten z kolei nie pozostawał jej dłużny; świeżo zasiany len zdążył już wzejść i

teraz młode pędy wbijały się w cień, absorbując go, pęczniejąc i wypuszczając

kolejne liście, które wściekle pruły jego materię, pożerając ją i oczyszczając

przestrzeń. Kwiaty chciwie chłonęły oderwane fragmenty chtoniczności; niemalże

dławiąc się kolejnymi porcjami, stopniowo gubiły szare płatki i formowały kłosy

gotowe zapełnić się cierpką materią cienia.

Burza rozszalała się na dobre, pioruny uderzały coraz bliżej. Dotknął ręką

panelu, by przygasić światło, położył się i próbował na nowo wrócić do snu, w

którym ponownie przeżywał dawne wydarzenia, bardzo dawne.

W tedy właśnie obudził go zapach świeżej trawy. Leżał na ziemi w dziwnej pozycji:

ręce rozrzucone, nogi zgięte. Jego umysł był pusty, tak jak tylko umysł pusty być

może; nie pamiętał dat, imion, nazwisk. Pozostały mu jedynie słowa. Podniósł się z

ziemi i rozejrzał wokół siebie. Tak jak lalki rozrzucone przez znudzone nimi dzieci,

w dziwacznych, poskręcanych pozach leżeli ludzie. Wokół rozlewało się morze

skąpanej w półmroku poranka soczyście zielonej trawy, w oddali majaczyło

pojedyncze wzgórze. Nie rozpoznawał żadnego z ludzi wokół, nie był nawet pewien,

czy śpią, czy są martwi. Wszystko przyjmował z nienaturalnym spokojem

właściwym tylko szaleńcom i małym dzieciom. To się działo, bo widocznie tak miało

być, wywnioskował. Otrzepał więc ubranie i z powrotem położył się na ziemi.

Marcin Orlik: Szary len RW2010

P oranna rosa oblepiająca trawę powoli przesączała się przez materiał jego ubrania,

wilgotna ziemia zaczęła przynosić nieprzyjemny chłód. Wstał z ziemi i zaczął

przechadzać się, skrzętnie omijając leżących ludzi. W końcu wzeszło słońce, ostre

promienie przebiły się przez delikatną mgiełkę poranka, przynosząc ciepło.

Wciąż było mu zimno; pomachał ramionami i zwiększył tempo marszu. Kiedy

lawirował między śpiącymi ludźmi, jego uwagę przykuła mała dziewczynka

spoczywająca na boku. Zatrzymał się, bo jej twarz wydała mu się znajoma. Podszedł

do niej ostrożnie, starając się nikogo nie zbudzić, i przyklęknął, próbując ułożyć

chaos nagle powstały w głowie. Odczytując powoli każdy rys uśmiechniętej

dziewczęcej buzi, był coraz bardziej przekonany, że coś o niej wie; na granicy

między myślą a przeczuciem tańczyło jakieś imię, jednak wciąż czekał, sam nie

wiedząc na co. Nie pamiętał, ile czasu upłynęło, zanim zebrał się na odwagę, by

delikatnie chwycić ją za ramię i potrząsnąć.

Obudziła się natychmiast. Szeroko otwarte zielone oczy spotkały się z jego

oczami, a delikatny, dziecięcy uśmiech wykwitł na jej twarzy.

– Nie widzisz, że śpię? – zapytała z delikatną, niedziecięcą przyganą w głosie. –

Dlaczego mnie budzisz? Miałam taki dobry sen…

Nie wiedział, jak się zachować.

– Przepraszam – wymamrotał zakłopotany, odsuwając się od niej. – Wydawało

mi się, że cię znam, nie chciałem… Przepraszam – powiedział, czując, jak jego uszy

czerwienieją z zakłopotania.

– Hej, ty głupku! Siostry nie poznajesz? – Zaśmiała się perliście, po czym

pochyliła się w jego stronę i wyszeptała kilka słów, które w jego skołowanej głowie

zaczęły tworzyć ład i porządek. Zamknął oczy, czując, jak powoli odnajduje swoje

imię. Uszy wypełnił cichy poszum przepływającej gwałtownie krwi, ciałem

wstrząsnęły dreszcze.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: