David Shobin - Dostawca.pdf - 6. Kryminał, sensacja, thriller i inne badziewie - edmund144

David Shobin

Dostawca

(Przekład: Tomasz Wiliusz)

Pamięci Jacka Shobina,

dobrego i szlachetnego człowieka

PROLOG

Chrząszcze były wprost piękne.

Długie na zaledwie pół centymetra, miały niezwykłe ubarwienie - efektowną

kombinację onyksu i lawendy. Usztywniona, lśniąca pierwsza para skrzydeł świeciła

jak dwie wypolerowane tarcze. Lawendowy pasek przecinał je niczym lampas, a dwie

groźne zielone plamy na głowie przywodziły na myśl opalizujące guziki.

Kłębiące się w ciasnej skrzynce chrząszcze tworzyły rozdygotaną masę kolorów.

Były padlinożercami, posiadały więc niezwykle wyczulony węch, a w powietrzu wisiał

ostry odór zgnilizny. Wierciły się niecierpliwie w swoim więzieniu, lekko poruszając

wzniesionymi czułkami, w jakiś prymitywny sposób świadome tego, co je czeka.

Mężczyzna położył zwłoki na stojącym obok stole z nierdzewnej stali. Wcześ-

niej wypatroszył je, obdarł ze skóry. Zostały jednak jeszcze fragmenty chrząstki i

więzadeł, łączących kości. To właśnie nimi miały zająć się chrząszcze. Mężczyzna

ostrożnie przeniósł emaliowaną skrzynkę na stolik i przechylił ją ostrożnie.

Chrząszcze, niczym hebanowe kulki, wpadły do opróżnionej klatki piersiowej.

Nie jadły nic od wielu dni, więc gdy tylko zwęszyły pokarm, ruszyły pospiesznie

w stronę gnijących szczątków. Były cudem ewolucji - nie zmieniły się od milionów lat

- i doskonale spełniały wyznaczone zadanie. Gdy odnajdowały choćby najmniejszy

skrawek tkanki, ich podobne do szczypiec żuwaczki wbijały się w nią, by następnie

rozdrobnić ją ostrymi jak brzytwy szczękami. Radziły sobie nawet z najtwardszymi

chrząstkami. Setki chrząszczy żarłocznie pochłaniały pokarm, niczym ławica piranii.

Podczas gdy część z nich zadowoliła się tym, co znalazła wśród żeber, reszta

ruszyła w górę kręgosłupa, zatrzymując się dopiero u podstawy czaszki.

W jej zagłębieniach i szczelinach zachowało się jeszcze sporo tkanki. Roje

chrząszczy rzuciły się do otworu u podstawy czaszki, w pośpiechu gramoląc się jeden

przez drugiego. Kilkadziesiąt wdrapało się do przewodów usznych, gdzie smakowite

kawałki tkanki przylegały do delikatnych kostek ucha wewnętrznego. Inne żarłoczne

owady przemykały niczym kraby po kości skroniowej ku oczodołom. Choć nie było

tam już gałek ocznych, zawierały jednak obfitość pokarmu, od mikroskopijnych

resztek mięśni po cienkie nitki więzadeł.

Uczta trwała godzinę. Kiedy mężczyzna wrócił, szkielet był już czysty,

wypolerowany, ogołocony do kości. Najedzone chrząszcze zebrały się w grupkach po

dziesięć, dwadzieścia, niczym małe grudki węgla na białym tle. Tu i ówdzie, ze szpar

wyłaniali się zbłąkani maruderzy, balansujący niepewnie na krawędziach kości.

Mężczyzna przewrócił skrzynkę na bok. W środku znajdował się cuchnący,

gnijący ochłap. Po kilku sekundach chrząszcze wychwyciły odór i stały się

niespokojne. Po chwili, niczym armia na manewrach, ruszyły w stronę emaliowanego

pojemnika. Weszły do środka i rzuciły się na mięso w żarłocznym szale. Kiedy

wszystkie znalazły się w skrzynce, mężczyzna zamknął ją i odstawił na półkę. Nie

niepokoił się o los chrząszczy.

Przed upływem tygodnia znowu zostaną nakarmione.

ROZDZIAŁ l

Ćwierć wieku po zakończeniu budowy Szpital Uniwersytecki w Stony Brook

wciąż pozostawał największym arcydziełem architektury na Long Island, szpitalem w

pełnym tego słowa znaczeniu. Lokalne władze na ogół nie zgadzały się na stawianie

budynków o wysokości przekraczającej kilka pięter, ale dwie osiemnastopiętrowe

wieże szpitala, jakby na przekór wszelkim przepisom, dumnie górowały nad rozległym

kampusem uniwersytetu. Trudno uwierzyć, że z betonu i szkła udało się wyczarować

coś tak wspaniałego. Na siódmym piętrze, na dysponującym czterdziestoma

miejscami oddziale intensywnej terapii noworodków, Nicholas Giancola walczył o

życie.

Urodzony cztery tygodnie przed terminem, mały Nicholas ważył niewiele

ponad dwa i pół kilo. Nie to było jednak problemem. Największe wyzwanie dla

pediatrów stanowiła występująca u niego niespotykana wręcz kombinacja wad

wrodzonych. Oprócz ciężkiej przepukliny przeponowej - wnętrzności znalazły się w

klatce piersiowej - Nicholas cierpiał na zwyrodnienie przewodu tętniczego, płodowego

naczynia krwionośnego, które powinno było zamknąć się po porodzie. Od pierwszego

oddechu obie te wady ciężko nadwyrężały jego słabe płuca. Sytuację pogarszała

jeszcze aspiracja smółki – treść okrężnicy została przedwcześnie wydalona i podczas

porodu wciągnięta z powietrzem do układu oddechowego. Wszystko to nie wróżyło

dziecku długiego życia.

Losy Nicholasa ważyły się od kilku tygodni. Najwięcej kłopotów sprawiało

lekarzom dostarczenie dziecku wystarczającej do przeżycia ilości tlenu. Jego oskrzela

wypełniała gęsta smółka, blokując dopływ powietrza. Płuca natomiast nie mogły

sprawnie funkcjonować z powodu uciskających je wnętrzności. Był to prawdziwy

paragraf 22: stan malca był zbyt ciężki, aby ryzykować konieczny zabieg chirurgiczny,

a bez operacji chłopiec nie miał szans na przeżycie. Personel medyczny szybko

uświadomił sobie, że dziecko może uratować tylko cud.

Uroda małego czyniła tę sytuację jeszcze bardziej przygnębiającą. Nicholas

miał ciemne, pełne wyrazu oczy i kręcone kasztanowe włosy. Mimo że ze wszystkich

stron otaczały go nowoczesne, bezduszne urządzenia medyczne, często uśmiechał się

do lekarzy i pielęgniarek. Od samego początku stał się ulubieńcem oddziału.

Personel Szpitala Uniwersyteckiego niedawno uzyskał uprawnienia do

stosowania ECMO. ECMO, pozaustrojowe sztuczne natlenianie krwi, zostało

opracowane z myślą o pacjentach takich jak Nicholas. Miał on być pierwszym

David Shobin - Dostawca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: