Higgins Jack - Orzeł wylądował.pdf - ebooki Sensacja i Kryminały - kociak.k

JACK HIGGINS

Orzel wyladował

SCAN-dal

Rozdział I

Kiedy wchodziłem przez bramę, ktoś kopał grób w rogu cmentarza. Utkwiło mi to

w pamięci, bo stanowiło jakby zapowiedź prawie wszystkich późniejszych wydarzeń.

Gdy szedłem w tamtą stronę, klucząc między nagrobkami i podnosząc kołnierz

trencza dla ochrony przed zacinającym deszczem, z buków rosnących pod

zachodnią ścianą kościoła poderwało się z gniewnym krakaniem pięć czy sześć

gawronów, wyglądających jak czarne gałgany.

Człowiek, który kopał dół, mówił coś do siebie półgłosem. Nie można było

zrozumieć słów. Obszedłem świeżo usypany kopiec, unikając wyrzucanej łopatą

ziemi, i zajrzałem do środka.

–Fatalna pogoda na taką robotę.

Podniósł wzrok, opierając się na łopacie. Był to bardzo stary człowiek w

szmacianej czapce i zniszczonej, zabłoconej marynarce, z przewiązanym na

ramionach workiem. Miał zapadnięte, wychudłe, pokryte siwym zarostem policzki i

wilgotne, zupełnie pozbawione wyrazu oczy.

–Pada – dodałem, próbując nawiązać rozmowę.

Okazał coś w rodzaju zrozumienia. Spojrzał na zachmurzone niebo i podrapał się

po brodzie.

–Po mojemu będzie jeszcze gorzej, zanim się wypogodzi.

–Nie ułatwia to panu pracy – stwierdziłem. Na dnie dołu było co najmniej sześć

cali wody.

Pogmerał łopatą w drugim końcu mogiły. Ziemia zapadła się, jakby coś

zmurszałego rozsypało się w proch.

–Nie jest tak źle. W przeszłości na tym cmentarzysku pochowano już tylu, że

teraz nie grzebie się nikogo w ziemi, ino w ludzkich szczątkach.

Roześmiał się, odsłaniając bezzębne dziąsła, a potem się schylił, poszperał w

ziemi pod nogami i podniósł kość ludzkiego palca. – Widzi pan? Fascynacja życiem,

z całą jego nieskończoną różnorodnością, ma granice nawet dla zawodowego

pisarza, zdecydowałem więc, że pora zmienić temat.

–O ile się nie mylę, to kościół katolicki?

–Tu są sami katolicy – odparł. – Zawsze tak było.

–Więc może zdoła mi pan pomóc. Szukam pewnego grobu, a może nawet

pomnika w środku kościoła. Niejaki Gascoigne. Charles Gascoigne. Kapitan

marynarki.

–Nigdy o nim nie słyszałem – stwierdził. – A jestem tu kościelnym czterdzieści

jeden lat. Kiedy go pochowano?

–Około roku tysiąc sześćset osiemdziesiątego piątego. Wyraz jego twarzy nie

zmienił się.

–A, to jeszcze przede mną – odpowiedział z niezmąconym spokojem. – Może

ojciec Yereker będzie coś wiedział.

–Znajdę go w kościele?

–Tak, albo na plebanii. To za drzewami, po drugiej stronie muru. W tej właśnie

chwili siedzące na bukach nad naszymi głowami stado gawronów z niewiadomego

powodu zerwało się do lotu. Dziesiątki ptaków kołowało w padającym deszczu,

wypełniając powietrze jazgotem. Starzec spojrzał w górę i cisnął znalezioną kość w

kierunku gałęzi. A potem powiedział coś bardzo dziwnego.

–Hałaśliwe kanalie! – zawołał. – Wracajcie do Leningradu! Miałem właśnie odejść,

ale przystanąłem zaintrygowany.

–Do Leningradu? – zapytałem. – Dlaczego pan tak mówi?

–Właśnie stamtąd przylatują. Szpaki też. Obrączkują je w Leningradzie, a w

październiku pojawiają się tutaj. Tam w zimie marzną.

–Naprawdę? – spytałem.

Ożywił się wyraźnie, wyjął zza ucha połówkę papierosa i wetknął do ust.

–W zimie tam takie mrozy, że człowiekowi odpadają jaja. W czasie wojny w

Leningradzie zginęło wielu Niemców. Wcale ich nie zastrzelili, nic z tych rzeczy.

Zwyczajnie zamarzli na śmierć.

Słuchałem zafascynowany.

–Skąd pan to wszystko wie? – zapytałem.

–O ptakach? – odparł i nagle całkowicie się zmienił, a jego twarz nabrała

szelmowskiego wyrazu. – No, od Wernera. Wiedział o nich wszystko.

–Kim był Werner?

–Werner? – Zamrugał parę razy powiekami, a jego spojrzenie stało się znów

bezmyślne, choć równie dobrze mógł tylko udawać. – Z tego Wernera był dobry

chłopak. Nie powinni byli tak się z nim obejść.

Pochylił się nad łopatą i zaczął znowu kopać, całkowicie ignorując moją

obecność. Stałem jeszcze przez chwilę, było jednak oczywiste, że nic więcej nie

powie, niechętnie więc – gdyż zanosiło się na ciekawą historię – odwróciłem się i

poszedłem między nagrobkami w stronę głównej bramy.

Zatrzymałem się w kruchcie kościoła. Na ścianie była tablica oprawiona w ciemne

drewno, z wyblakłymi złoconymi literami. Napis u góry głosił: Kościół Najświętszej

Marii Panny i Wszystkich Świętych w Studley Constable, poniżej podano godziny

mszy i spowiedzi. A u dołu można było przeczytać: ojciec Philip Yereker, S. J.

Bardzo stare dębowe drzwi trzymały się na żelaznych sztabach i zaopatrzone były

w zasuwy. Klamka z brązu miała kształt głowy lwa z ogromnym pierścieniem w

paszczy. Aby dostać się do środka, należało ten pierścień przekręcić. Drzwi

otworzyły się, skrzypiąc tajemniczo.

Spodziewałem się mrocznego i ponurego wnętrza, tymczasem zobaczyłem coś w

rodzaju małej średniowiecznej katedry, pełnej światła i zaskakująco przestronnej.

Nawa miała przepiękne arkady, a ogromne normandzkie kolumny wznosiły się ku

wspaniałemu sufitowi z drewna, bogato zdobionemu płaskorzeźbami, które

przedstawiały ludzkie i zwierzęce postaci i zachowały się w zadziwiająco dobrym

stanie. Rząd okrągłych okien po obu stronach głównej nawy na wysokości dachu

sprawiał, że do wnętrza wpadało tak zaskakująco dużo światła.

W kościele stała piękna, kamienna chrzcielnica, a na ścianie obok niej

wymieniono na tablicy nazwiska wszystkich księży, którzy służyli w nim Bogu na

Higgins Jack - Orzeł wylądował.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: