Nocny latawiec.pdf

Marzenia i koszmary tom I – Nocny latawiec

STEPHEN KING

NOCNY LATAWIEC

( The Night Flier )

przełożył Michał Wroczyński

Mimo posiadanej licencji pilota tak naprawdę Dees nie od razu zainteresował się

morderstwami na lotnisku w Maryland - dopiero po trzecim i czwartym z rzędu. Wtedy

poczuł ową specyficzną woń stanowiącą mieszaninę zapachu krwi i wydartych wnętrzności,

której oczekiwali czytelnicy Inside View. Dla reportera popularnego pisma ilustrowanego

specjalizującego się w sensacji pościg za takim tematem w połączeniu z dobrą brukową

historią kryminalną staje się czymś więcej niż grą; staje się pogonią za Świętym Graalem.

Na Deesa czekała dobra i zła wiadomość. Dobra mówiła, że to on pierwszy wpadł na trop

całej historii, wyprzedzając resztę zgrai; wciąż więc był nie do ugryzienia, ciągle był

najważniejszym, ciągle najsilniejszym knurem w chlewie. Zła wiadomość natomiast mówiła,

że róże jednak należały do Morrisona... w każdym razie do teraz. Morrison, niedawno

mianowany naczelny redaktor, zerwał je, mimo że Dees, weteran dziennikarstwa, zapewniał

go, iż poza dymem i echami nic tam nie ma. Dees zżymał się w duchu - tak naprawdę, to był

wściekły - że to Morrison pierwszy zwęszył zapach krwi, i w przypływie bezrozumnej

wściekłości miał ochotę naczelnego oszczać. I wiedział, jak to zrobić.

- Mówisz, że Duffrey w Maryland, tak?

Morrison skinął głową.

- I prasa jeszcze nic nie wyniuchała? - zapytał Dees i z zadowoleniem stwierdził, że

Morrison się zjeżył.

- Jeśli pytasz, czy ktoś zasugerował już seryjnego zabójcę, to odpowiedź brzmi „nie" -

odparł sztywno.

Ale szybko do tego dojdą - pomyślał Dees.

- Ale szybko do tego dojdą - powiedział Morrison. - Jeśli zdarzy się jeszcze jedno...

- Pokaż mi kartotekę - odezwał się Dees, wskazując teczkę w kolorze skóry, leżącą na

osobliwie pustym biurku Morrisona.

Ale łysiejący redaktor naczelny oparł na niej dłoń i Dees zrozumiał dwie rzeczy: Morrison

poda mu teczkę, ale Dees będzie musiał najpierw zapłacić za początkowe niedowierzanie...

i swoją wyniosłą postawę ja-tutaj-jestem-weteranem. Cóż, może tak i powinno być. Może

i najsilniejszy knur w chlewie potrzebuje czasami, żeby ktoś pociągnął go za zakręcony ogon.

Może powinien odświeżyć sobie pamięć o tym, gdzie jest jego miejsce w całym porządku

rzeczy.

- Myślałem, że wybierasz się do Muzeum Historii Naturalnej, żeby pogadać z tym gościem

od pingwinów - odparł Morrison. Kąciki ust wygięły mu się w diabolicznym uśmiechu.

- Wiesz, z tym, który twierdzi, że są mądrzejsze od ludzi i delfinów.

Dees wskazał palcem jedyną rzecz, która, poza teczką oraz fotografią niezbyt ładnej żony

Morrisona i trójki jego niezbyt ładnych dzieci, stała na biurku: duży koszyk z drutu opatrzony

tabliczką z napisem CHLEB CODZIENNY. W tej chwili w koszyku znajdował się jedynie

cienki plik rękopisów, sześć albo osiem stron spiętych charakterystycznym, magnesowym

spinaczem Deesa oraz koperta w napisem: KLISZE; NIE ZGINAĆ.

Morrison zdjął dłoń z teczki (gotów w każdej chwili położyć ją tam z powrotem, gdyby

tylko Dees wyciągnął rękę), otworzył kopertę i wytrząsnął z niej dwa arkusze z czarno-

białymi fotografiami nie większymi niż znaczek pocztowy. Każde zdjęcie przedstawiało długi

Marzenia i koszmary tom I – Nocny latawiec

szereg pingwinów wytrzeszczających ślepia na widza. Było w nich niewątpliwie coś

niesamowitego - Mertonowi Morrisonowi kojarzyły się z zombi George'a Romero

przebranymi w smokingi. Redaktor naczelny skinął głową i z powrotem wsunął fotografie do

koperty. Dees z zasady nie lubił redaktorów, ale musiał przyznać, że ten, którego miał teraz

przed sobą, przynajmniej nie jest głuchy na sugestie innych, jeśli tylko uzasadniała to

sytuacja. To rzadka cecha i Dees podejrzewał, że w starszym wieku może przysporzyć

Morrisonowi wielu problemów zdrowotnych. A może już zaczęły się takie kłopoty. Oto

siedział przed nim mężczyzna, który z pewnością nie ukończył jeszcze trzydziestu pięciu lat,

a już był w siedemdziesięciu pięciu procentach łysy.

- Niezłe - stwierdził Morrison. - Kto je robił?

- Ja - odrzekł Dees. - Zawsze robię fotki do swoich tekstów. Czy nigdy nie zwracasz uwagi

na autorów zdjęć?

- Nie, zazwyczaj nie - powiedział Morrison i popatrzył na tytuł, jakim Dees opatrzył artykuł

o pingwinach.

Libby Grannit z obróbki literackiej z pewnością wymyśliłaby celniejszy i bardziej

przemawiający do wyobraźni nagłówek - w końcu na tym polegała jej praca i za to jej

redakcja płaciła - ale i Dees miał niezłe wyczucie przy wymyślaniu tytułów. Zawsze trafiał na

właściwą ulicę, jeśli nawet nie pod właściwy adres i numer mieszkania. OBCA

INTELIGENCJA NA BIEGUNIE PÓŁNOCNYM. Tak brzmiał tytuł jego artykułu.

Pingwiny, naturalnie, wcale nie były obcymi, a ponadto Morrison dobrze wiedział, że tak

naprawdę ptaki te żyją na biegunie południowym. Ale to już nie miało większego znaczenia.

Czytelnicy Inside View mieli bzika na punkcie zarówno Obcych jak i Inteligencji (zapewne

dlatego, że większość z nich czuła się jak ci pierwsi, a tej drugiej im brakowało) i tylko to się

liczyło.

- Tytuł pozostawia to i owo do życzenia - zaczął Morrison - ale...

- ...ale to już sprawa Libby - dokończył za niego Dees. - A więc...

- A więc? - szybko zapytał Morrison.

Szeroko rozwartymi, niebieskimi oczyma, w których malowała się sama niewinność,

popatrzył na Deesa zza okularów w złoconej oprawie. Znów położył dłoń na teczce,

uśmiechnął się i czekał.

- A więc co chciałeś powiedzieć? Że nie mam racji?

Morrison uśmiechnął się odrobinę szerzej.

- Tylko tyle, że możesz nie mieć racji. Tak mi się wydaje... wiesz, jaką jestem kizią-mizią.

- No dobrze, opowiedz mi o wszystkim - odparł Dees, ale odprężył się.

Czuł się lekko upokorzony; ściskało go w dołku, a nie cierpiał tego uczucia.

Morrison, z prawą ręką wciąż spoczywającą na teczce, spoglądał na niego uważnie.

- No cóż, może się myliłem.

- To wielkodusznie z twojej strony, że się do tego przyznajesz - odrzekł Morrison i wręczył

mu teczkę.

Dees chwycił ją zachłannie, usiadł na stojącym przy oknie krześle i zaczął przeglądać jej

zawartość. To, co tym razem wyczytał - były to tylko luźne doniesienia agencji informacyjnej

oraz wycinki z wychodzących w małym miasteczku tygodników - wstrząsnęło nim do głębi.

Nie zwróciłem na to poprzednio uwagi - stwierdził w duchu i dodał: - Dlaczego?

Nie wiedział... ale zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli jeszcze raz przeoczy taką historię,

będzie musiał gruntownie zrewidować swój pogląd, że jest najsilniejszym knurem w

redakcyjnym chlewie. Wiedział też jeszcze coś: jeśli role jego i Morrisona odwrócą się (a w

ciągu ostatnich dwóch lat dwukrotnie odmówiono mu fotela redaktora naczelnego Inside

View), to Morrison, zanim Dees wręczy mu jakąkolwiek kartotekę, będzie musiał pełzać

przed nim na brzuchu jak gadzina.

Chrzanić to - pomyślał. - Powinienem natychmiast dać mu kopa w dupę i wywalić na ulicę.

Marzenia i koszmary tom I – Nocny latawiec

Przemknęła mu przez głowę myśl, że się wypalił. Jakże często ludzie w tej branży wypalali

się kompletnie. Przez całe lata można sobie pisać o latających talerzach porywających całe

brazylijskie wioski (zazwyczaj ilustrowało się takie artykuły rozmazanym zdjęciem rzędu

połączonych szeregowo żarówek), o psach potrafiących rachować i wywalonych z pracy

ojcach, rąbiących siekierą własne dzieci niczym drewno na podpałkę. I nagle, któregoś dnia,

przychodzi załamanie. Jak w przypadku Dottie Walsh, która pewnego wieczoru wróciła do

domu, weszła do wanny, a głowę owinęła sobie plastikową torbą.

Nie bądź głupi - upomniał się w duchu. Ale niepokój nie chciał go opuścić. Trafił na temat,

wspaniały temat, wielki jak życie i dwukrotnie bardziej od życia odrażający. Jak, do licha,

mógł coś takiego przegapić?

Popatrzył na Morrisona, który ze splecionymi na brzuchu rękami bujał się na krześle i

bacznie go obserwował.

- Tak? - zapytał Morrison.

- Cóż, to może być wielki numer. Ale to nie wszystko. Podejrzewam, że to może być

prawda.

- Nie obchodzi mnie, czy jest to prawda, czy nie - odparł Morrison. - Ważne, żeby gazeta

się sprzedawała. A dzięki opublikowaniu tej historii może sprzedawać się jak sto diabłów,

prawda, Richardzie?

- Zgadza się. - Dees wstał i włożył teczkę pod pachę. Chcę ruszyć tropem tego gościa i

prześledzić jego trasę, zaczynając od miejsca, które już znamy, od Maine.

- Richardzie?

Dees odwrócił się w progu. Zobaczył, że Morrison ponownie ogląda klisze i uśmiecha się

pod nosem.

- Co myślisz o tym, żebyśmy zamieścili najlepsze z tych zdjęć obok fotografii Danny'ego

DeVito z filmu o Batmanie?

- Ja na to jak na lato - odparł Dees i wyszedł.

Nieoczekiwanie odeszły go wszelkie wątpliwości, przestały dręczyć natrętne pytania. Znów

poczuł znajomy zapach krwi, silny i w jakiś gorzki sposób pociągający. W jednej chwili

zapragnął zgłębić wszystko do samego końca. Koniec przyszedł tydzień później, ale nie w

Maine, nie w Maryland, ale znacznie bardziej na południe, w Karolinie Północnej.

Było lato, bawełna wyrośnięta i życie powinno być proste. Ale w ten długi dzień, który już

chylił się ku wieczorowi, Richardowi Deesowi nic nie przychodziło łatwo.

Głównym problemem - jak dotąd - była niemożność dotarcia na niewielkie lotnisko

Wilmington, które obsługiwało zaledwie jeden transportowiec, kilka samolotów

wahadłowych oraz masę prywatnych maszyn. W okolicy szalała straszna burza i Dees krążył

w odległości stu pięćdziesięciu kilometrów od celu. Wznosząc się gwałtownie i opadając w

niespokojnym powietrzu, klął pod nosem na widok zachodzącego słońca. Zezwolenie na

lądowanie dostał dopiero za kwadrans ósma. Do zmierzchu brakowało niecałe czterdzieści

minut. Nie wiedział, czy Nocny Latawiec postąpi wedle swej utartej procedury, ale jeśli tak,

to niebawem go spotka.

A Latawiec tu był. O tym Dees wiedział na pewno. Znalazł właściwe miejsce i właściwą

cessnę skymaster. Osobnik, którego ścigał, mógł równie dobrze wybrać Virginia Beach,

Charlotte, Birmingham albo jakieś miejsce położone bardziej na południe. Ale nie wybrał.

Dees nie wiedział, gdzie tamten ukrywał się po opuszczeniu Duffrey w Maryland, zanim

przybył tutaj, ale niewiele go ta kwestia obchodziła. Wystarczało, że intuicja go nie zawiodła

- typ, którego ścigał, ciągle operował w powietrzu. Większą część ubiegłego tygodnia Dees

spędził przy telefonie, wydzwaniając na wszystkie znajdujące się na południe od Duffrey

Marzenia i koszmary tom I – Nocny latawiec

lotniska, które wydawały się odpowiednie dla modus operandi Latawca. Wciąż i wciąż

naciskał w wynajmowanym w motelu Days Inn pokoju guziki w telefonie tak długo, aż zaczął

palić go palec, a ludzie po drugiej stronie drutu zaczynali wyrażać irytację z powodu tak

natrętnego molestowania. Ale w końcu, jak to często w życiu bywa, jego upór przyniósł

owoce.

Przez całą ubiegłą noc na lotniskach, które zdecydował się obserwować, lądowały prywatne

samoloty, a najwięcej wśród nich było modeli Cessna Skymaster 337. Nic dziwnego, skoro

ten typ maszyn stanowił samolotowy odpowiednik toyoty. Ale cessna 337, która zeszłej nocy

wylądowała na lotnisku w Wilmington, była tą maszyną, jakiej szukał. Co do tego nie było

wątpliwości. Miał wreszcie tego typka.

Miał go w garści.

- N 471 B, wektor ILS, pas trzydziesty czwarty - rozległ się lakoniczny głos w słuchawkach. -

Kierunek sto sześćdziesiąt. Zejdź niżej i pozostań na tysiącu.

- Kierunek sto sześćdziesiąt. Schodzę z dwóch na tysiąc.

- I uważaj. Na dole panuje okropna pogoda.

- Roger - odparł Dees, myśląc, że Wsiowy Jasiek, który do kontroli ruchu trafił z jakiegoś

wioskowego browaru, to zwykły dupek, skoro gada o pogodzie.

Dees wiedział, że na dole panują paskudne warunki. Widział przecież błyskawice niczym

gigantyczne fajerwerki, a ostatnie czterdzieści minut spędził krążąc nad okolicą i czując się

bardziej jak w mikserze niż jak w dwusilnikowym beechcrafcie.

Wyłączył autopilota, który już stanowczo zbyt długo prowadził go nad rolniczą Karoliną

Północną w swój bezmyślny sposób widzisz-to, nie-widzisz-tego. Mocno chwycił drążki

sterów. Na dole nie było żadnych plantacji na tyle wysokiej bawełny, żeby mógł ją dostrzec.

Tylko puste pola po uprawach tytoniu zarośnięte obecnie bylinami i łubinem. Dees, obser-

wowany przez kontrolę ruchu lotniczego na wieży, z radością ręcznie skierował samolot do

Wilmington i na ILS 1 obniżał lot, zbliżając się do lotniska.

Sięgnął po komunikator. Zamierzał wywołać Wsiowego Jasia i zapytać go, czy tam, na

parterze, nie wydarzyło się coś dziwacznego - czytelnicy Inside View uwielbiali takie ciemne,

burzowe noce - ale po chwili zastanowienia odwiesił mikrofon. Do zapadnięcia zmroku

została jeszcze chwila - w drodze z krajowego lotniska w Waszyngtonie zweryfikował

miejscowy czas obowiązujący w Wilmington. Nie - pomyślał. - Jeszcze na jakiś czas

zachowam wszystkie pytania dla siebie.

W to, że Nocny Latawiec jest prawdziwym wampirem, Dees wierzył równie mocno jak we

wróżkę Tooth Fairy, która, gdy był dzieckiem, w zamian za wypadnięte mleczaki zostawiała

mu pod poduszką dwudziestopięciocentowe monety. Ale jeśli facet myśli, że jest wampirem -

a Dees był święcie przekonany, że tak właśnie jest - to powinien starannie wcielić się w od-

grywaną przez siebie rolę.

Ostatecznie życie stanowi replikę sztuki.

Hrabia Dracula z licencją pilota.

Musisz, chłopie, sam przed sobą przyznać - myślał Dees - że to dużo lepsze niż pingwiny-

zabójcy planujące zniszczenie rasy ludzkiej.

Kiedy zniżając lot wpadł w warstwę cumulusów, beechem zaczęło rzucać. Dees zaklął,

zacisnął mocniej dłonie na sterach i wyrównał lot maszyny, wyraźnie niezadowolonej z

warunków pogodowych, w jakich kazano jej lecieć.

Nie tylko ty, kotku - skonstatował.

Kiedy wylecieli z chmury, dostrzegł wyraźnie światła Wilmington i Wrightsville Beach.

1 Instrument Lawding System – system automatycznego lądowania

Marzenia i koszmary tom I – Nocny latawiec

Tak, proszę łaskawego pana, grubasom, którzy robią zakupy w 7-ELEVEN, spodoba się ta

historyjka - pomyślał, kiedy po lewej stronie niebo przecięła błyskawica. - Kupią niezliczoną

liczbę egzemplarzy naszego pisma, kiedy wylegną wieczorem po ciasteczka Twinkies i piwo.

Ale ta historia to coś znacznie, znacznie więcej i Dees doskonale zdawał sobie z tego

sprawę.

Ten artykuł będzie... no cóż, nie ma co kryć... będzie po prostu cholernie dobry.

Ten artykuł będzie prawdziwy.

Człowieku, w swoim czasie takie słowo nigdy nie przeszłoby ci przez gardło - zauważył. -

Może już się wypaliłeś?

A jednak w głowie cały czas, niczym najcudowniejsza baletnica, tańczył mu olbrzymi

nagłówek w czasopiśmie: DZIENNIKARZ Z INSIDE VIEW CHWYTA SZALONEGO NOC-

NEGO LATAWCA. PIERWSZORZĘDNA HISTORIA O TYM, JAK SCHWYTANY

ZOSTAŁ WYPIJAJĄCY KREW SWYCH OFIAR NOCNY LATAWIEC. „MUSIAŁEM JĄ

PIĆ” - OŚWIADCZA ZABÓJCZY DRACULA.

Nie jest to może aria operowa na najwyższych rejestrach - zgadzał się w myślach Dees - ale

brzmi doskonale: Brzmi jak słowicze trele.

Ostatecznie sięgnął po mikrofon i nacisnął guzik. Wiedział, że jego uwielbiający krew koleś

ciągle jest na dole, ale on odzyska spokój dopiero wtedy, gdy się o tym upewni.

- Wilmington, tu N 471 B. Czy ciągle tam jeszcze macie skymastera 337 z Maryland?

- Wygląda na to, że tak, stary byku - rozległ się pośród trzasków głos radiooperatora. - Ale

nie mogę teraz z tobą gawędzić. Ruch w powietrzu jak wszyscy diabli.

- Czy ma czerwone dysze? - upierał się Dees.

Przez chwilę myślał, że nie otrzyma odpowiedzi.

- Czerwone dysze, roger. A teraz spieprzaj z eteru, N 471 B, jeśli nie chcesz, żeby zwaliła ci

się na łeb Federalna Komisja Telekomunikacyjna. Muszę dziś jeszcze usmażyć dużo ryb, a

mam mało patelni.

- Dzięki, Wilmington - powiedział Dees najbardziej układnym tonem.

Wysunął środkowy palec w międzynarodowym geście i wyszczerzył zęby, nie zauważając

nawet kolejnego wstrząsu maszyny, która znów wleciała w chmurę. Skymaster, czerwone

dysze... Dees był gotów założyć się o całą przyszłoroczną pensję, że gdyby ten idiota w wieży

kontrolnej nie był tak zajęty, i sprawdził numer wymalowany na ogonie tamtej maszyny,

okazałoby się, że to N 101 BL.

Chryste Panie! Jeden tydzień, jeden krótki tydzień. Tyle mi to zajęło. Znalazłem Nocnego

Latawca, nie zapadła jeszcze noc, i, co wydawało się niewiarygodne, na scenę nie wkroczyła

jeszcze policja. Gdyby pojawili się tam gliniarze, zainteresowani cessną, Wsiowy Jasio na

pewno by mnie o tym poinformował niezależnie od tego, jaki bałagan panowałby w

powietrzu i bez względu na pogodę. Istnieją na świecie rzeczy zbyt ważne, żeby o nich nie

poplotkować.

Muszę mieć twoje zdjęcie, skurwysynu - pomyślał Dees. Widział już zbliżające się białe

światła lotniska. - Napiszę o tobie, ale najpierw muszę mieć fotkę. Tylko jedną, ale muszę

mieć.

Tak, to zdjęcie uwiarygodni wszystko. Żadnych niewyraźnych fotografii; żadnych

wyobrażeń artysty-fotografika; prawdziwe, realistyczne, czarno-białe zdjęcie.

Ignorując ostrzegawczy brzęczyk, skierował samolot ostro w dół. Miał bladą, spiętą twarz.

Rozchylił usta, pokazując w drapieżnym uśmiechu drobne, białe zęby.

W mętnym świetle zmierzchu wymieszanym z poświatą rzucaną przez tablicę rozdzielczą

Richard Dees sam wyglądał jak wampir.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: