8. Dżungla - Clive Cussler.pdf - Z archiwów Oregona - Arekszefunio

PROLOG

Wschodnie Chiny, rok 1281

Gęsta mgła wypełniała dolinę i otulała piętrzące się wokół góry.

Poruszana lekkim wiatrem sprawiała, że szczyty wyglądały tak, jakby

oddychały. Z ziemi przepastne lasy jawiły się bardziej jako zarysy niż

pojedyncze drzewa. Żadne zwierzęta nie przemykały po dywanie z

liści i sosnowych igieł, żadne ptaki nie krzyczały. Panowała upiorna

cisza. Nawet kawaleryjskie konie wydawały się przytłoczone

nieprzeniknionym mrokiem. Tylko sporadyczne głuche odgłosy kopyt

zdradzały ich obecność.

Gdy wzeszło słońce, mgła zaczęła się powoli rozpraszać. Wyłoniła

się z niej, niczym dziwaczny stwór wynurzający się z głębin, górna

część zamku. Dachówki z wypalanej gliny lśniły od wilgoci. Potem

ukazały się wysokie mury wokół miasta. Równe blanki przypominały

smocze kły. Nawet z daleka łatwo było dostrzec patrolujących szczyty

murów wartowników z długimi włóczniami opartymi niedbale na

ramionach. Wiedzieli, że armia wielkiego chana jest blisko, ale

sprawiali wrażenie pewnych, że fortyfikacje wystarczą, by

powstrzymać wrogów.

W Chinach mawiano, że miasto bez muru jest jak dom bez dachu,

toteż każdą osadę, nawet najmniejszą, otaczał kamienny wał

obronny lub przynajmniej drewniany ostrokół. Oblężenia i

kontroblężenia stanowiły główną metodę prowadzenia wojny i tę

taktykę doskonalono od tysięcy lat.

Przed podbojem Chin Mongołowie walczyli jako lekka kawaleria.

Opanowywali stepy i dziesiątkowali swoich wrogów podczas

błyskawicznych wypadów. W końcu jednak, aczkolwiek niechętnie,

przystosowali się do chińskiego sposobu toczenia wojen. Zrobienie

wyłomu w murach ufortyfikowanego miasta, z wykorzystywaniem

pojmanych niewolników do wypełniania fos i ludzi uderzających

taranami pod gradem strzał z parapetów, zajmowało tygodnie,

miesiące lub nawet całe lata, to zaś stało w sprzeczności z

zakorzenionym w nich pragnieniem szybkiego zwycięstwa.

Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem - a przebijające się

przez mgłę słońce wskazywało, że tak będzie - nowa taktyka

zostałaby zastosowana tego dnia. Dzięki niej każda twierdza byłaby

pułapką bez żadnej drogi ucieczki. Nieliczni gubernatorzy wojskowi w

regionie, którzy jeszcze nie przysięgli wierności chanowi, musieliby to

uczynić, bo inaczej straciliby życie.

Przez tydzień armia złożona z pięciuset jeźdźców i tysiąca

piechurów czekała w lasach tuż za miejskimi polami, zamienionymi

po żniwach w pożółkłe ścierniska. Łucznikom z cytadeli stwarzało to

doskonałą okazję do położenia trupem każdego, kto byłby na tyle

głupi, żeby przypuścić bezpośredni szturm. Równie istotne znaczenie

dla obrońców miało to, że zgromadzili dość żywności, by przeczekać

długie oblężenie. Gdyby mury nie legły w gruzach przed nadejściem

zimy, Mongołowie prawdopodobnie wycofaliby się na północ do

swojej stolicy i wrócili dopiero wiosną.

Generał Chenbisz dostał od chana rozkaz zdobycia miasta, zanim

pierwszy śnieg przyprószy dach jego pałacu. Wprawdzie generał

nigdy nie dostąpił zaszczytu przebywania w obecności chana, ale nie

zawiódłby swojego władcy, tak samo jak nie zawiódłby najlepszego

przyjaciela. Żałował tylko, że wielki przywódca przysłał emisariusza,

który miał śledzić oblężenie. W dodatku wyjątkowo szpetnego - z

ziemistą cerą, ogromnym haczykowatym nosem i małymi oczkami o

diabelskim spojrzeniu Dobrze chociaż, że nosi brodę. Podczas gdy

sam Chenbisz zdołał wyhodować tylko cienkie, obwisłe wąsy i trochę

rzadkich włosów na podbródku, dolną połowę twarzy obserwatora

zasłaniał gęsty czarny zarost.

W przeciwieństwie do poprzednich oblężeń, które prowadził, tym

razem generał nie przygotował dziesiątek drabin i wież ani katapult.

Przywiódł tylko tylu niewolników, ilu potrzebowali jego żołnierze, i

kazał zbudować na polu, tuż poza zasięgiem łuczników w mieście,

zaledwie dwie drewniane wieże. Na ich szczytach znajdowały się

duże miedziane stożki zwrócone otworami ku niebu. Każdy pokrywała

wewnątrz cienka warstwa srebra, wypolerowana tak, że błyszczała

niczym samo słońce. Z drewnianych skrzyń podpierających oba

dwuipółmetrowe stożki wystawała lufa, jak w małej armacie. Górną

konstrukcję, umieszczoną cztery i pół metra nad ziemią na kratownicy

z drewnianych belek, można było obracać i unosić na mocnym

kardanie. Na szczycie każdej wieży stało czterech z najlepszych ludzi

Chenbisza.

Jeśli wysłannik chana miał jakieś pytania odnośnie do

dziwacznych konstrukcji, to zachowywał je dla siebie.

Już od tygodnia przed wysokimi i szczelnie zamkniętymi wrotami

miasta stał czerwony ger. Zgodnie z mongolską tradycją najpierw

wznoszono biały namiot i dawano władzom miasta możliwość

omówienia warunków kapitulacji bez obawy

o życie. Kiedy biały namiot był zastępowany czerwonym weł

nianym gerem, oznaczało to, że atak jest nieuchronny. Gdy zaś na

miejscu czerwonego stawiano namiot czarny, zapowiadało to, że

wszyscy w obrębie murów zginą.

Przez ostatnie dni prawie cały czas padało, a ciężkie, ołowiane

chmury zasnuwały niebo. Dopiero tej nocy deszcz wreszcie ustał i

zapowiadał się pogodny dzień. Gdy Chenbisz nabrał pewności, że

słońce się przebije przez resztki mgły, kazał niewolnikom przebyć

leżące odłogiem pola, zburzyć czerwony namiot i wznieść czarny.

Łucznicy zaczęli strzelać do niewolników, ledwie ci znaleźli się w

ich zasięgu. Chmary strzał zasypywały ziemię wokół mężczyzn niczym

śmiercionośny deszcz. Czterech niewolników padło martwych; dwaj

kolejni też zostali trafieni, ale wciąż parli naprzód z cienkimi

drzewcami sterczącymi z ich ciał. Inni biegli bez przeszkód pod osłoną

zwiniętego czarnego namiotu.

Zastępców wysłano natychmiast. Poruszali się zygzakiem, żeby

utrudnić łucznikom celowanie. Większości się udało, ale kilku osunęło

się na ziemię. W sumie z dwudziestu ludzi potrzebnych do ustawienia

namiotu tylko pięciu dotarło z powrotem do mongolskich linii.

- Wydaje się to marnotrawstwem - powiedział obserwator ze

swoim wyraźnym akcentem.

- Tak to się robi - wyjaśnił Chenbisz, nawet na niego nie patrząc. -

Biały namiot, czerwony namiot, czarny namiot, śmierć.

- Chan nie wspominał, dlaczego akurat to miasto jest oblegane.

Ty wiesz, panie?

Chenbisz miał ochotę odpowiedzieć, że chan ma swoje powody,

ale wiedział, że musi traktować wysłannika z należnym szacunkiem,

odrzekł więc:

- Lokalny gubernator wojskowy nie zapłacił chanowi wszystkich

podatków za ubiegły rok. Brakująca kwota była niewielka i chan

wspaniałomyślnie mógłby z niej zrezygnować, jednakże pocztylion

królewski podsłuchał, jak tamten przechwalał się swoim

złodziejstwem.

Imperium mongolskie słynęło ze znakomitej służby pocztowej. W

licznych zajazdach rozmieszczonych wzdłuż wszystkich głównych dróg

jeźdźcy mogli albo zmienić konie i podążyć dalej, albo przekazać

wiadomości czekającym na nie wypoczętym posłańcom. Dzięki temu

wieści z najdalszych zakątków rozległego państwa docierały do chana

w ciągu tygodni bądź nawet dni.

- Taka przewina nie może ujść bezkarnie - ciągnął Chenbisz.

- „Oddajcie cesarzowi, co cesarskie” - zacytował emisariusz.

Generał zignorował niezrozumiałą aluzję i popatrzył w górę.

Resztki mgły już się rozproszyły, odsłaniając błękitne niebo nad

polem bitwy. Odwrócił konia, by sprawdzić gotowość jeźdźców

znajdujących się za nim. Wszyscy nosili pełne bambusowe zbroje i

siedzieli na mocnych kucach, potomkach zwierząt, które umożliwiły

mongolskim hordom zdobycie i utrzymanie w posiadaniu niemal

8. Dżungla - Clive Cussler.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: