Peters Ellis - Kroniki Brata Cadfaela 01 - Tajemnica świętych relikwii.pdf - Kroniki brata Cadfaela - tomaso41

Ellis PETERS

Cykl: Kroniki brata Cadfaela

tom I

Tajemnica świętych

relikwii



Ksiêgozbiór DiGG



2013

ROZDZIAŁ PIERWSZY

ewnego jasnego, rześkiego poranka gdzieś na początku maja, gdy nic

nie zapowiadało jeszcze nadejścia sensacyjnych i tajemniczych wydarzeń,

brat Cadfael na długo przed prymą był już na nogach. Chciał okopać

grządki kapusty, zanim do ogrodu wtargną ostre promienie wschodzącego

słońca. Myśli mnicha błądziły wokół narodzin, wzrostu, urodzaju i

wszelkiego bogactwa natury. Rozważania o grobach, relikwiarzach,

nagłych i tajemniczych śmierciach, o świętych i grzesznikach, o marności i

ułomności ludzkiego żywota - wszystkie te sprawy nie zaprzątały

pogodnego umysłu Cadfaela. Jedyną rzeczą, która mąciła jego spokój, była

konieczność pójścia do kościoła na mszę i następujące po niej półgodzinne

czytania, zwykle przeciągające się o jakieś dziesięć minut. Cały ten czas, z

dala od o tyle dlań cenniejszej pracy wśród warzyw w ogrodzie, uważał za

zmarnowany, lecz nie było sposobu, by uniknąć przyjętych na siebie

obowiązków. W końcu świadomie i z własnej woli wybrał przecież życie

klasztorne, nie mógł więc teraz odrzucić tego, co w zakonie zdało mu się

mało interesującym, zwłaszcza, że cała reszta znakomicie mu

odpowiadała. Wyprostował pochylone nad grządkami plecy i, rozglądając

się wokół, poczuł, że rozpiera go duma.

Wątpił, by w całym królestwie choćby jeden klasztor benedyktynów

posiadał równie piękny ogród, by w jakimkolwiek innym herbarium rosło

takie bogactwo przypraw i ziół o właściwościach leczniczych. Główne sady

i pola opactwa świętych Piotra i Pawła w Shrewsbury rozciągały się na

północ od szerokiego traktu, z dala od zabudowań. Lecz tutaj, w tym

otoczonym murami ogrodzie, w bliskości stawów rybnych opata i młyna

turkoczącego nad bystrym strumieniem, brat Cadfael panował

niepodzielnie. Szczególną jego chlubę stanowiło herbarium, którego

stworzeniu poświęcił piętnaście lat wytrwałej pracy. Początkowo maleńki,

zielnik rozrastał się, w miarę jak mnich znosił do niego coraz to nowe,

egzotyczne rośliny, osobiście przezeń wyhodowane. Nasiona do tej

hodowli zbierał przez całą swoją burzliwą młodość, kiedy to los rzucał go

w miejsca tak odległe jak Wenecja, Cypr czy nawet Ziemia Święta.

Albowiem brat Cadfael, niczym okręt, który wiele już przebywszy

morskich szlaków, na koniec osiada w zacisznej przystani, dosyć późno

rozpoczął swoje spokojne, zakonne życie. Nie było zatem dziwnym, iż

przez pierwsze lata służba zakonna i nowicjusze pokazywali go sobie

palcami, szeptem opowiadając pełne grozy historie o jego

dotychczasowym życiu.

- Widzisz tego brata pracującego w ogrodzie? - mówili. - Tego

przysadzistego jegomościa, który chodzi kołysząc się, niczym żeglarz? Czy

to do pomyślenia, przedstaw sobie, że człowiek ten za swych młodych lat

brał udział w wyprawach krzyżowych? Ponoć walczył u boku Gotfryda de

Bouillon, kiedy Saraceni oblegali Antiochię. Później zaś, kiedy król

Jerozolimy zapanował nad całym wybrzeżem, ruszył na morskie szlaki i

jako kapitan służył chrześcijanom, walcząc przez dziesięć lat z grasującymi

tam korsarzami. Ech, aż trudno dać wiarę!

Sam brat Cadfael w swojej burzliwej karierze nie znajdował niczego

osobliwego. O niczym nie chciał zapomnieć, niczego nie żałował. Nie

widział żadnej sprzeczności między radością, jakiej dostarczały mu

niegdyś bitwy i przygody, a przyjemnym zadowoleniem, które dawało mu

teraz życie w spokoju i ciszy. To prawda, lubił mocne przeżycia,

rozmiłował się w nich niemal tak samo, jak w pikantnych potrawach,

jednakże nie miał nic przeciwko leniwie płynącemu życiu w klasztorze.

Tak właśnie jak okręt, który dzielnie znosi każdą nawałnicę, lecz z radością

wita lekki, spokojny plusk fal rozbijających się o portowe nabrzeża.

Zapewne niejeden z przyglądających mu się z taką ciekawością

młodzieńców przebąkiwał i o tym, że w tak bogatej przeszłości nie mogło

zabraknąć miejsca dla niewiast. I jakże na takich doświadczeniach

budować cnotliwe życie zakonnika?!

Mieli rację ci, którzy szeptali o kobietach. Niegdyś, pośród czułych

pożegnań i zapewnień o wiernym oczekiwaniu, rozstawał się z Richildis,

kiedy jednak po dziesięciu latach tułaczki powrócił do niej, okazało się, że

wybranka niezbyt była gorliwa w wypełnianiu dawnych obietnic. Porzucił

ją zatem i poślubiwszy solidną szlachciankę wraz ze sporym, rokującym

duże nadzieje hrabstwem - postanowił już nigdy nie uciekać na wojenną

tułaczkę. Pamiętał jednak spotykane w wielu krainach damy. Spędzane z

nimi chwile pozostawiły w nim radosne, pełne niezliczonych rozkoszy

wspomnienia nie skażone żadną raną, żadnym bólem. Bianca, czerpiąca

wodę z kamiennej studni w Wenecji. Arianna, grecka córa morza. Mariam,

Saracenka, która zaledwie kilka tygodni wcześniej została wdową i w

ramionach Cadfaela znalazła pocieszenie po stracie męża. Krótkie,

przelotne miłostki i związki poważne, pełne głębokich uczuć. Myśląc o

nich, Cadfael nie przypominał sobie ani jednej przykrej chwili. Były dla

niego spełnieniem i uważał je za część owej harmonijnej równowagi, która

sprawiała, że mógł teraz czerpać zadowolenie z kontemplacyjnego życia w

klasztorze, że z cierpliwością i zrozumieniem podchodził do prostych

duszek braci benedyktynów. Dla każdego z nich przywdzianie zakonnego

habitu było decyzją na całe życie, podczas gdy dla niego stanowiło

chwilowy odpoczynek. Pielęgnowanie i doskonalenie herbarium może być

zajęciem miłym i dającym wiele satysfakcji komuś, kto zakosztował już

wszystkich innych radości i trudów tego świata. Jednak nie oznacza to

bynajmniej, że brat Cadfael postanowił już nigdy nie opuszczać

klasztornych murów.

Jeszcze pięć minut i trzeba pójść obmyć dłonie przed mającą się wkrótce

rozpocząć mszą. Chcąc odroczyć chociaż trochę ten moment, mnich wybrał

ścieżkę biegnącą wzdłuż jego własnego, pełnego bladego kwiecia

królestwa. Po drodze minął dwóch młodych braci - Jana i Columbanusa -

którzy zaledwie przed rokiem przyjęci zostali do społeczności klasztornej.

Pochyleni nad grządkami, pracowicie pełli chwasty i przycinali drobne

gałązki. Zewsząd otaczały ich rośliny o najrozmaitszych liściach - grubych i

wiotkich, lśniących i matowych, pokrytych delikatnym puchem; parada

wszystkich odcieni zieloności. Kwiatki miały raczej drobne, jakby

nieśmiałe i zalęknione, o subtelnych, pastelowych barwach: blado-

fioletowych i błękitnych - zamglonych i nieco szarawych, kremowożółtych.

W końcu maleńkie te płatki stanowiły najmniej ważną część rośliny,

służącą jedynie temu, by kiedyś zwiędnąć i wydać nasiona. Ruta i

macierzanka, rozmaryn i szałwia, imbir i goździki, mięta, tymianek, zioła

zwane „zielem łaski”, gorczyca, kminek i bazylia - rosły tu niemal

wszystkie gatunki ziół. Był też koper i wrotycz zwyczajny, i trybulka, i

pietruszka, i wiele jeszcze innych. Brat Cadfael uczył swoich pomocników,

jak stosować nawet te z nich, które były człowiekowi nieprzyjazne, ale

zawsze mówił też o płynących stąd niebezpieczeństwach. „Błogosławiona

moc ziół - powiadał - kryje się w tym, iż używamy ich we właściwych

proporcjach, zaś skutki podania ich w zbyt dużych dawkach mogą być

gorsze niż sama choroba”.

Zioła w jego herbarium, małe, nieśmiałe, o skromnych kolorach i

kształtach, zdawały się być teraz niemal niedostrzegalne. Dopiero, gdy

ogrzane promieniami słońca zaczynały roztaczać wokół siebie

przedziwnie słodką woń, przyciągały uwagę przechodnia. Zaś tuż za ich

wąskimi rzędami dumnie i wysoko wznosiły swoje głowy peonie, których

nasion używano jako przyprawy, wyniosłe maki o bladych liściach,

zwiniętych jeszcze w pąki, lecz już skrywających w swym wnętrzu

maleńkie główki czekające, by urosnąć i wypełnić się białymi lub

purpurowo-czarnymi ziarenkami. Ich prosto stojące łodygi wzrostem

dorównywały niskiemu mężczyźnie. Ojczyzną tych roślin była Azja i

stamtąd brat Cadfael wiele lat temu przywiózł ich poprzedników -

Peters Ellis - Kroniki Brata Cadfaela 01 - Tajemnica świętych relikwii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: