Czuwać, by zobaczyć znaki
<< Czuwajcie…>>. Jest to zachęta powtarzająca się w Piśmie św. Czas ducha jest czasem uwagi, czasem budzenia się. Przeżywanie czasu czuwania zobowiązuje do skorzystania z okazji, które zostają nam ofiarowane: wokół nas i w nas działają siły, budzące odrętwienie, pozwalające odkryć nowe światy. Przeżywanie czasu czuwania wiąże się ze świadomym i trzeźwym postępowaniem, by wszystkie możliwości mogły dojrzeć.
Na niebie istnieje jedna gwiazda dla wszystkich. Wszyscy są spotkani na wielkie spotkanie z Jezusem. Ale jedynie ten, kto umie żyć w sposób autentycznie czujny, nie spóźni się na to najważniejsze w swym życiu spotkanie.
Czas Adwentu jest przykładem, czym ma być życie chrześcijańskie: ważnym oczekiwaniem na Tego, który przychodzi. W Piśmie św. Pan często mówi o nieznanej godzinie swego przyjścia, abyśmy nie trwali w odrętwieniu i fałszywym poczuciu bezpieczeństwa oraz zaniechali bezużytecznych czy niebezpiecznych działań. Pozwoli to być nam dobrze przygotowanych na spotkanie Pana, zrozumień Jego intencje, odczuć Jego obecność w wydarzeniach życia codziennego.
Chrześcijanin jest w drodze ku mecie. Przeżywa w pełni teraźniejszość, gdyż w niej znajduje sygnały dla drogi, jaką musi pójść. Na wzór koczowników zachowuj poczucie tymczasowości.
Dzieci w okresie rozwojowości przeżywają rodzaj Adwentu. Są w stanie zrozumień lepiej od innych doświadczenie < posuwania się naprzód>.
O tym wszystkim można z nimi porozmawiać wychodząc od następującego opowiadania.
Przybyło ich tylko trzech
Jak wszystkim wiadomo, dawniej, gdy nie istniały komputery, cała mądrość świata skoncentrowana była w umyśle siedmiu osób, słynnych Siedmiu Mędrców. Znali oni odpowiedzi na wszystkie pytania: dlaczego?, jak?, kiedy?
Znali także leki na wszelkie przypadłości. Byli tak ważni, że uważano ich za królów krajów, w których mieszkali.
Dlatego Siedmiu Mędrców nazywano również Magami.
Otóż w roku zerowym, studiując swoje tajne pergaminy, siedmiu Mędrców doszło do jedynej, zadziwiającej konkluzji. Właśnie pewnej nocy tego roku miała ukazać się nadzwyczajna gwiazda, która mogła ich zaprowadzić do kolebki Króla krajów.
Od tego momentu, co noc gorączkowa badali oni niebo i codziennie przygotowywali się do wyprawy. Wreszcie pewnej nocy, na czarnym aksamicie nieba, ukazała się gwiazda, jakże różniąca się od innych, Bez wahania z siedmiu krańców świata wyruszyło w drogę siedmiu Mędrców. Prowadziła ich gwiazda.
Nie wolno im było spuszczać jej z oczu.
Każdy z Mędrców jechał na czele swej drużyny. Wszyscy wpatrzeni byli w gwiazdę. Jedynie oni mogli ją widzieć zarówno w dzień, jak i w nocy. Mieli na sobie szaty ze złocistego sukna, a każda z nich była istnym skarbem. Za nimi jechali poddani im emirowie, paladyni, giermkowie, sułtani. Konie i wielbłądy obładowane były mnóstwem szat, zapasów, a przede wszystkim darów dla Boskiego Dzieciątka.
Siedem karawan z wolna ruszyło ku Górze Zwycięstw – tu zgodnie z zaleceniami siedmiu Mędrców musiało się spotkać, by potem utworzyć karawanę.
Siedem przeznaczeń
Olaf, król i Mędrzec z zimnej i niegościnnej Ziemi Fiordów, przebył ogromny step i łańcuchy gór lodowych, i przybył do ciepłej, i zielonej doliny, gdzie drzewa pełne były wspaniałych owoców, a klimat łagodny i pełen zapachów. Olaf i jego ludzie nigdy nie widzieli nic tak pięknego i postanowili się zatrzymać na trochę. Na próżno gwiazda z niebie drgała i świeciła, aby zachęcić mądrego króla do podjęcia na nowo wędrówki.
Olaf pływał w ciepłej wodzie jezior w zaczarowanej dolinie i opalał się na słońcu. Zaczął nawet budować sobie wielki zamek. Zupełnie zapomniał o gwieździe.
Igor, król Mędrzec z kraju Rzek, był młodzieńcem szlachetnym, silnym i śmiałym, świetnie władającym, mieczem. Wyjechał, gdy tylko ukazała się gwiazda, otoczony swymi paladynami o blond włosach i niebieskich oczach. Wszyscy mieli srebrne hełmy, ozdobione czerwonymi piórami oraz zbroje, błyszczące miedzią i złoconym brązem.
Przebyli niziny i pola uprawne, aż dotarli do królestwa króla Czerwonego, złego i okrutnego władcy. Jego siepacze chłostali i sądzili bez litości poddanych, którzy byli po prostu niewolnikami. . Szlachetne serce Króla Igora i jego paladynów rozgorzało złością wobec wielu niesprawiedliwości , jakie miały tam miejsce w każdym zakątku i postanowili się temu sprzeciwić . Pewnego ranka napotkali oddział straży królewskiej, który prowadził tuzin biednych chłopów, całych w łachmanach, głodnych i zakutych w łańcuchy. Igor wydobył miecz i rzucił się na oddziały, a za jego przykładem podążyli paladyni. I rozpoczęła się wojna długa i krwawa. Igor został obrońcą biednych i słabych, lecz stracił z oczu Gwiazdę i po jakimś czasie już jej nie szukał.
Yen Fui był Królem Niebiańskiego Cesarstwa. Miał umysł jasny jak diament i cięty jak stalowe ostrze. Jego towarzysze podróży byli naukowcami i filozofami. Podczas wędrówki, wiedzieni przez Gwiazdę, rozprawiali o matematyce oraz rozwiązywali bardzo trudne zagadki.
Przybyli do pięknego miasta z marmurowymi pomnikami, ogrodami, stadionami i sławnym uniwersytetem, gdzie nauczali znakomici mistrzowie. Yen Fui nie umiał się oprzeć. „Zatrzymam się tylko na kilka godzin”,
Właśnie tego dnia pewien naukowiec o wielkiej sławie prowadził wykład na temat pochodzenia Wszechświata. Yen Fui wyzwał go na publiczną dysputę, która była nie-zapomniana. Trwała cały tydzień, podczas którego Yen Fui i naukowiec zmierzyli się we wszystkich dziedzinach wiedzy i zakończyli partią szachów, do dnia dzisiejszego analizowaną przez ekspertów z powodu genialnych posunięć Króla Mędrców Yen Fui.
To właśnie on odniósł zwycięstwo, ale kiedy przypomniał sobie o Gwieździe było już za późno – nie zdołał jej odnaleźć.
Lionel z Nawarry był Królem Mędrcem i poetą, a pochodził z Ziem Zachodu i podążał za Gwiazdą wraz ze swoimi najbliższymi przyjaciółmi, którzy nie mieli przy sobie broni, lecz instrumenty muzyczne. Lionel skomponował przepiękną pieśń o hołdzie dla Gwiazdy i Króla Królów, który przyszedł na ziemię, by nieść pokój i miłość ludziom. Wszyscy, którzy go słuchali, wzruszali się do łez.
Karawana Lionela przemierzyła dwie puszcze i pewnego wieczoru poprosiła o gościnę ludzi z dużej wioski, której mieszkańcy byli pogodni i pracowici.
Młody król i jego kompani zostali zaproszeni na ucztę do burmistrza. Na zakończenie zabawy jego córka, dziewczyna pełna wdzięku, zatańczyła i zaśpiewała dla gości.
Lionel zakochał się w niej bez pamięci. Na próżno jego kompani przypominali mu o misji, której się podjął. Wszystkie myśli Lionela były skupione na córce burmistrza. Na niebie cudowna Gwiazda powoli zblakła i znikła.
Melchior, Król Persów, jechał na koniu na czele swego dworu, nie spuszczając wzroku z Gwiazdy. Był przyzwyczajony do trudów i poświęceń, nie dał odpocząć swoim oczom ani za dnia, ani nocą. Nie chciał wystawić się na ryzyko utraty z pola widzenia Gwiazdy, która znaczyła szlak podróży.
Kacper, Król indyjski, miał ze sobą nielicznych zaufanych ludzi, jego podróż była niezmiernie długa i nie chciał się spóźnić na spotkanie. „Wiem dobrze, nie mogę się mylić. Urodził się człowiek do nas podobny, który zostanie Pa-nem całej ziemi i będzie królował wiecznie. Z drżącym sercem padnę do Jego stóp… To największa rzecz w moim życiu” – myślał.
Baltazar, Król Arabów, był już stary, podróżował na wielbłądzie, którego kołyszący krok usypiał go. Z tego to powodu u jego boku znajdował się paź, który miał za zada-nie nie dać mu zasnąć, budził go nawet gwałtownym szarpnięciem, by tylko królowi nie przytrafiło się nie-szczęście stracenia z oczu Gwiazdy, która go wiodła.
Góra Zwycięstw
Na spotkanie na Górze Zwycięstw dotarło więc tylko trzech Mędrców. Gdy tam się znaleźli, zobaczyli że w niebie otwiera się ogromna brama, w której ukazali się pełni blasku aniołowie, trzymając gwiazdę – kometę. Cała Góra jaśniała.
Zatrzymali się u stóp Góry, by umyć się przy źródle. Wokół niego rosło siedem drzew: drzewo oliwce, winna latorośl, mirt, cyprys, cytryna, cedr i jodła. Cztery drzewa usychały i Melchior, Kacper i Baltazar zrozumieli, że pozostali czterej Mędrcy nie przybędą na spotkanie.
Po umyciu utworzyli jedną karawanę. < Czas wyruszyć> - powiedział Baltazar, który był z nich najstarszy i najrozsądniejszy. Gwiazda znów ich wyprzedziła, ukazując drogę. Do Betlejem.
Wskazówki dydaktyczne
Doświadczenie zawarte w opowiadaniu
Jedynie Mędrcy, którzy naprawdę czuwali, nie spóźnili się na najważniejsze w ich życiu spotkanie.
Chrześcijanin, jak strażnik musi czuwać, by nie pozwolić zwyciężyć się przez ospałość i lenistwo. Być chrześcijaninem oznacza czuwać i opierać się pokusom.
Być czujnym – oznacza żyć świadomie i rozważnie. Oznacza być panem własnego życia, nie pozwolić kierować się decyzjami innych ludzi.
Życie jest ważną przygodą, dlatego musimy być czujni, rozważni, by nie ryzykować utraty tego, co rzeczywiście liczy się w życiu: tego, co Jezus przyszedł nam powiedzieć i co nam przyniósł.
W tym czasie ludzie uczestniczą w wielu nocnych zabawach i balach maskowych, ale grozi im nieobecność na najważniejszym czuwaniu: oczekiwaniu na Jezusa.
Dla ułatwienia dialogu
- Dlaczego do celu dotarło tylko trzech Mędrców? Co spowodowało nieprzybycie pozostałych czterech?
- Czy macie w waszym życiu cel? Jaki on może być według was? Kto jest waszą gwiazdą przewodnią?
- Postarajcie stawić się w miejscu czterech Mędrców, którzy zagubili gwiazdę: co wy zrobilibyście na ich miejscu?
- Czy czujecie czasami, że bardzo trudno jest dokonać słusznego wyboru? Na podstawie czego należy osądzać?
- Co jest według was najważniejszą rzeczą w życiu?
Dla pobudzenia aktywności
Każde dziecko (albo wspólnie cała klasa) może narysować własną drogę do Betlejem. Na jej początku należy umieścić gwiazdę, zawierającą konkretne przesłaniem na przykład: Gwiazdą, która mnie prowadzi do Jezusa jest… Wzdłuż <drogi> musza być zaznaczone <pokusy> - utrudniające drogę do celu.
Również Pismo św. opowiada…
Nauczyciel może przeczytać i omówić przypowieści i dziesięciu pannach (Mt 25,1 – 13).
agnieszka1982