K E R S T I N G I E R
T r y l o g i a c z a s u
B Ł Ę K I T S Z A F I R U
P r z e k ł a d
A g a t a J a n i s z e w s k a
L i t e r a c k i
E G M O N T
2
Frank bez Ciebie bym sobie nie poradziła
3
Prolog
Londyn, 14 maja 1602
W zaułkach Southwark było ciemno i pusto. W powietrzu unosił się fetor gnijących glonów,
kloaki i zdechłych ryb. Paul odruchowo ścisnął mocniej rękę Lucy i pociągnął za sobą.
- Trzeba było pójść brzegiem rzeki. W tej plątaninie uliczek można się tylko zgubić -szepnął.
- Tak, tak, a za każdym rogiem czai się złodziej i morderca - powiedziała rozbawiona. -Cudownie, prawda? To tysiąc razy lepsze niż przesiadywanie w stęchłych murach i odrabianie
lekcji. -Podkasala ciężką suknię i pospieszyła dalej.
Uśmiechnął się mimowolnie. Lucy miała niepowtarzalny talent do wynajdywania dobrych stron
w każdej sytuacji i w każdym czasie. Nawet tak zwane złote lata Anglii, które w tym momencie
zadawały kłam swojej nazwie, okazując się dość mrocznymi,nie zdołały jej wystraszyć, ale wręcz
wprawiły ją w dobry humor.
- Szkoda, że nigdy nie mamy więcej niż trzy godziny - powiedziała, gdy do niej dołączył. -Hamlet podobałby mi się jeszcze bardziej, gdybym nie musiała go oglądać w odcinkach. -Zręcznie ominęła wielką błotnistą kałużę, a przynajmniej miała nadzieję, że to było bioto. Potem
zrobiła kilka frywolnych tanecznych kroków i okręciła się wokół własnej osi. - „Tak, to
świadomość czyni nas tchórzami"... Czyż to nie było cudowne?
Skinął głową, siłą powstrzymując się od uśmiechu. Zbyt często musiał to robić w obecności
Lucy. Jeśli nie będzie uważał, wyjdzie na ostatniego idiotę!
Znajdowali się w drodze do London Bridge - most South-wark, który właściwie byłby
dogodniejszy, w tamtym czasie jeszcze nie istniał. Ale musieli się pospieszyć, jeśli nie chcieli, by
ktoś zauważył ich potajemną wyprawę w siedemnasty wiek.
Boże, ileż by dał za to, by móc w końcu zdjąć ten sztywny biały gors. W dotyku był niczym
plastikowy kołnierz, taki, jaki zakłada się psom pooperacji.
Lucy skręciła w stronę rzeki. Jej myśli najwyraźniej wciąż jeszcze krążyły wokół Szekspira.
- A ile dałeś temu człowiekowi, żeby nas wpuścił do teatru Globe, Paul?
- Takie cztery ciężkie monety, nie mam pojęcia, ile są warte. -Roześmiał się. -Może to była
jego roczna pensja albo coś w tym stylu.
- W każdym razie poskutkowały. Miejsca były super.
Biegiem dotarli do London Bridge. Tak samo jak wtedy, kiedy szli w przeciwną stronę, Lucy
przystanęła i chciała powiedzieć coś na temat domów, które zbudowano na moście. Ale on
pociągnął ją dalej.
- Wiesz przecież, co powiedział pan George: jeśji stoisz za długo pod oknem, ktoś opróżni ci
nocnik na głowę -przypomniał jej. -A poza tym rzucasz się w oczy!
- Wcale nie widać, że to most, wygląda jak zwykła ulica. Patrz, korek! Już czas, żeby powstało
parę innych mostów.
Most, w przeciwieństwie do bocznych zaułków, był zatłoczony, ale powozy, lektyki i dorożki
nie posuwały się do przodu ani o centymetr.
Z dala dochodziły przekleństwa woźniców i rżenie koni, lecz przyczyny zamieszania nie było
widać. Z okna powozu tuż obok nich wychylił się mężczyzna w czarnym kapeluszu. Sztywny bia-ły kołnierzyk sięga! mu aż do uszu.
- Nie ma jakiejś innej drogi przez tę śmierdzącą rzekę? - zawołał po francusku do swego
woźnicy.
Ten zaprzeczył.
- Nawet gdyby była, nie moglibyśmy zawrócić, utknęliśmy. Pójdę do przodu zobaczyć, co się
stało. Na pewno zaraz pojedziemy dalej, panie.
Mrucząc coś pod nosem, mężczyzna schował głowę razem z kapeluszem i kołnierzykiem z
powrotem do powozu, podczas gdy woźnica torował sobie drogę przez tłum.
- Słyszałeś to, Paul? Francuzi! -szepnęła z zachwytem Lucy. -Turyści!
- Tak. Świetnie. Ale my musimy ruszać dalej, nie mamy zbyt wiele czasu.
Przypominał sobie jak przez mgłę, że czytał o tym moście - kiedy ś został zniszczony, a potem
odbudowany piętnaście metrów dalej. A więc to nie jest dobre miejsce na przeskok w czasie.
Poszli za francuskim woźnicą, ale kawałek dalej ujrzeli taką masę ludzi i pojazdów, że nie dało
się przejść.
- Słyszałam, że zapalił się wóz wiozący beczki z olejem. -Stojąca przed nimi kobieta nie
mówiła do nikogo konkretnego.
- Jak nie będą uważać, to kiedyś spalą cały ten most.
- Tylko nie dziś — mruknął Paul i chwyci! Lucy za ramię. — Chodź, wracamy. Lepiej
poczekajmy na przeskok po tamtej stronie.
4
- Pamiętasz jeszcze hasło? Na wypadek, gdybyśmy nie zdążyli.
- Coś z kawą i kupidynem?
- Gutta cavat lapidem, głuptasie. -Podniosła na niego wzrok, chichocząc.
Jej niebieskie oczy błyszczały z rozbawienia i nagle przyszło mu do głowy to, co odpowiedział
jego brat Falk, zapytany o idealny moment: „Nie bawiłbym się w długie rozmowy. Po prostu bym
to zrobił. Najwyżej cię spoliczkuje, ale przynajmniej będziesz wiedział".
Falk oczywiście wypytywał go, o kim mowa, ale Paul nie miał ochoty na dyskusje, które
zwykle zaczynały się od słów: „Przecież wiesz, że związki między rodzinami de Villiers i
Montrose mają być natury ściśle biznesowej", a kończyły podsumowaniem: „Poza tym wszystkie
dziewczyny z rodziny Montrose to kozy, a kiedyś wyrosną z nich takie smoki jak lady Arista".
Kozy! Akurat! Może w odniesieniu do innych dziewczyn z rodziny Montrose była to prawda -ale na pewno nie dotyczyło Lucy.
Lucy, która każdego dnia zadziwiała go na nowo, której zwierzał się tak jak nikomu dotąd, Lucy,
z którą dosłownie... Zaczerpnął głęboko powietrza.
- Czemu stajesz? -spytała Lucy.
W tym momencie pochylił się ku niej i przycisnął wargi do jej ust. Przez trzy sekundy bał się,
że go odepchnie, ale po chwili najwyraźniej przezwyciężyła zaskoczenie i oddała mu pocałunek,
najpierw bardzo ostrożnie, potem mocniej.
Właściwie był to najbardziej nieodpowiedni moment i właściwie okropnie się spieszyli, bo
przecież w każdej sekundzie mogli przeskoczyć w czasie, i właściwie...
Paul zapomniał, o co chodziło z tym trzecim „właściwie".Teraz liczyła się tylko ona.
Nagle jego wzrok padł na postać w ciemnym kapturze i odskoczył przerażony.
Lucy spojrzała na niego z irytacją, po czym zarumieniła się i spuściła oczy.
- Przepraszam - mruknęła speszona. - Lany Coleman też mówił, że jak się całuję, to ma
wrażenie, jakby mu ktoś wciskał do ust garść niedojrzałego agrestu.
- Agrestu? -Potrząsnął głową. -A kim, do diabła, jest ten Larry Coleman?
Teraz zdawała się kompletnie zdezorientowana, ale on musiał sam jakoś uporządkować chaos,
który zapanował w jego głowie. Odciągnął Lucy spod świateł pochodni, chwycił ją za ramiona i
popatrzył jej głęboko w oczy.
- Okej, Lucy. Po pierwsze: całujesz mniej więcej tak... jak smakują truskawki. Po drugie: jak
spotkam tego Larry'ego Colemana, dam mu w pysk. Po trzecie: koniecznie zapamiętaj, na czym
skończyliśmy. Ale teraz mamy maleńki problem.
Wskazał na wysokiego mężczyznę, który wynurzy! się z cienia i podszedł do powozu Francuza.
Oczy Lucy rozszerzyły się z przerażenia.
- Dobry wieczór, baronie - odezwał się po francusku mężczyzna. Na dźwięk jego głosu Lucy
mocno wpiła palce w ramię Paula. -Jak dobrze pana widzieć. Z Flandrii to daleka droga. -Zsunął
z głowy kaptur.
Z wnętrza powozu dobiegi ich okrzyk zaskoczenia.
- Fałszywy markiz! Cóż ty tutaj robisz, panie? Co to ma znaczyć?
- Też bym chciała wiedzieć -szepnęła Lucy.
- Czy tak wita się własnego potomka? - rzekł mężczyzna, najwyraźniej zadowolony z efektu,
jaki wywołał. - W końcu jestem wnukiem wnuka twojego wnuka i nawet jeśli nazywają mnie
człowiekiem bez imienia, mogę cię zapewnić, że mam imię. I to nawet nie jedno, ściśle rzecz
biorąc. Czy mogę wsiąść do twego powozu? Niewygodnie się tutaj stoi, a most jeszcze przez
pewien czas będzie nieprzejezdny. - Nie czekając na odpowiedź i nawet się nie rozglądając,
otworzył drzwi i wsiadł do powozu.
Lucy pociągnęła Paula dwa kroki w bok, jeszcze dalej od świetlistego kręgu pochodni.
- To naprawdę on! Tylko znacznie młodszy! Co mamy teraz zrobić?
- Nic -odszepnął Paul. -Raczej nie możemy podejść i powiedzieć „dzień dobry".W ogóle nie
powinno nas tu być.
- Ale dlaczego on tutaj jest?
- Głupi przypadek. W żadnym razie nie może nas zobaczyć. Chodź, musimy dostać się na
brzeg.
Jednak żadne z nich nie ruszyło się z miejsca. Oboje stali jak wmurowani, wpatrując się w
ciemne okienko powozu z większą fascynacją, niż przedtem patrzyli na scenę teatru Globe.
- W czasie naszego ostatniego spotkania datem ci przecież wyraźnie do zrozumienia, co o tobie
myślę -dobiegł ich teraz z powozu głos francuskiego barona.
- Och tak, dałeś.
Cichy śmiech gościa wywołał u Paula gęsią skórkę na rękach, choć nie potrafił powiedzieć
dlaczego.
5
- Podjąłem już decyzję! - Głos barona nieco drżał. - Przekażę to szatańskie urządzenie
sojuszowi, nieważne, jakich perfidnych metod użyjesz, by mnie od tego odwieść. Wiem , że zawarłeś pakt z diabłem.
- O co mu chodzi? -wyszeptała Lucy. Paul tylko pokręcił głową.
Znowu usłyszeli cichy śmiech.
- Mój ograniczony, zaślepiony przodku! O ileż łatwiejsze mogłoby być twoje życie, i moje też,
gdybyś posłuchał mnie, a nie tego twojego biskupa czy żałosnych fanatycznych zwolenników
sojuszu. Gdybyś tylko użył rozumu zamiast różańca. Gdybyś dostrzegł, że jesteś częścią czegoś
większego niż to, o czym prawi kazania twój ksiądz.
Odpowiedź barona zabrzmiała jak Ojcze nasz.
- A więc to jest twoje ostatnie słowo w tej sprawie?
- Jesteś diabłem wcielonym - powiedział baron. - Wyjdź z mego powozu i nigdy więcej nie
pokazuj mi się na oczy.
- Jak sobie życzysz. Tylko jeszcze jeden drobiazg. Nie mówiłem ci o tym wcześniej, żeby cię
niepotrzebnie nie denerwować, ale na twoim nagrobku, który widziałem na własne oczy, wypisano czternasty maja 1602 roku jako dzień twojej śmierci.
- Ale to przecież jest... -zaczął baron.
- Otóż to, dzisiaj. A do północy nie pozostało już wiele czasu.
Dał się słyszeć ciężki oddech barona.
- Co on tam robi? -wyszeptała Lucy.
- Łamie swoje zasady. -Gęsia skórka pokryła Paulowi kark. -Mówi o... -Przerwał, bo poczuł
w żołądku dobrze znane, nieprzyjemne skurcze.
- Mój woźnica zaraz wróci -powiedział baron, a jego głos byl teraz mocnozalękniony.
- Tak, oczywiście -odrzekł intruz niemal znudzonym tonem. -Dlatego będę się spieszył.
- Paul! -Lucy przyłożyła dłoń w okolice żołądka.
- Wiem, też to czuję. Niech to szlag trafi... Musimy biec, jeśli nie chcemy spaść w odmęty
rzeki.
Chwycił ją za ramię i pociągnął naprzód, starannie się pilnując, by nie patrzeć w stronę okna
powozu.
- Właściwie chyba zmarłeś w swojej ojczyźnie na paskudną grypę - usłyszeli, przemykając
obok. -Ale ponieważ moje odwiedziny u ciebie ostatecznie doprowadziły do tego, że dziś jesteś
tu, w Londynie, i cieszysz się znakomitym zdrowiem, równowaga została w pewien sposób
zakłócona. Moje umiłowanie ładu każe mi zatem odrobinę dopomóc śmierci.
Mimo że uwagę Paula pochłaniały teraz skurcze własnego żołądka i obliczanie, ile metrów jest
jeszcze do brzegu, znaczenie tych słów przeniknęło do jego świadomości. Zatrzymał się.
Lucy szturchnęła go w bok.
- Biegnij! -syknęła, sama podrywając się do biegu. -Mamy tylko kilka sekund!
Na miękkich nogach ruszył za nią i gdy pobliski brzeg zaczął mu się rozmywać przed oczami,
usłyszał z wnętrza powozu straszny, choć stłumiony krzyk, po którym padło wykrztuszone
rzężącym głosem: „Szatanie!" -a potem zapanowała martwa cisza.
6
Kroniki Strażników 18 grudnia 1992 roku
Lucy i Paul dziś o godzinie 15.00 poddali się elapsji do 1948 roku. O godzinie 19.00 wylądowali
na grządce z różami za oknem Smocze] Sali, w całkowicie przemoczonych kostiumach
z XVII wieku. Zrobili na mnie wrażenie mocno roztrzęsionych i pletli trzy po trzy, dlatego wbrew
ich woli porozumiałem się z lordem Montrose i Falkiem de Villiers. Ale historię dało się bardzo
prosto wyjaśnić. Lord Montrose dokładnie pamięta bał kostiumowy, jaki odbył się w 1948 roku w
ogrodzie, kiedy to kilkoro gości, między innymi także Lucy i Paul, po spożyciu zbyt dużej ilości
alkoholu wylądowało w stawie ze złotymi rybkami. Lord Lucas wziął odpowiedzialność za to
wydarzenie i obiecał posadzić na nowo obie kompletnie zniszczone róże Ferdinand Pichard i Mrs.
lohn Laing. Lucy i Paul zostali jak najsurowiej napomnieni, by w przyszłości, niezależnie od
epoki, trzymać się z dała od alkoholu.
Raport: J. Mountjoy, adept II stopnia
7
1
Proszę państwa, to jest kościół! Tu nie wolno się całować!
Przestraszona otworzyłam oczy i cofnęłam się gwałtownie, oczekując widoku staromodnego
księdza w rozwianej sutannie, który z oburzoną miną spieszy w naszą stronę, by wlepić nam
surową pokutę. Ale to wcale nie był człowiek. To był mały gar-gulec, który przysiadł na
kościelnej ławce tuż obok konfesjonału i patrzył na mnie tak samo zaskoczony jak ja na niego.
Choć w zasadzie to było raczej niemożliwe, bo mojego stanu nie dałoby się już nazwać
zaskoczeniem. Mówiąc szczerze, miałam coś w rodzaju gigantycznej awarii procesu myślowego.
Wszystko zaczęło się od tego pocałunku.
Oczywiście powinnam była zadać sobie pytanie, skąd nagle wpadł na ten pomysł - w
konfesjonale, gdzieś w Belgra-vii w 1912 roku -tuż po naszej rozpaczliwej, zapierającej dech w
piersiach ucieczce, w której przeszkadzała mi nie tylko sięgająca do kostek, wąska suknia z
żałosnym marynarskim kołnierzem.
Mogłam dokonać analitycznego porównania tego pocałunku z innymi, które przeżyłam
wcześniej, oraz określić, dlaczego Gideon całował o niebo lepiej.
Mogło mi dać do myślenia, że między nami była ściana konfesjonału z okienkiem, przez które
Gideon przepchnął głowę i ręce, i że to nie były idealne warunki do pocałunku, pomijając już
zupełnie fakt, że nie potrzebowałam w swoim życiu większego chaosu, skoro zaledwie trzy dni
temu dowiedziałam się, że odziedziczyłam po swej rodzinie gen podróży w czasie.
Faktem jednak było, że nie pomyślałam absolutnie o niczym, może poza „och!", „mmm!" i
„jeszcze!".
Dlatego dopiero teraz, kiedy ten mały gargulec skrzyżował ręce, patrząc na mnie gniewnie z
kościelnej ławki, dopiero teraz, gdy mój wzrok padł na brudnożółtą zasłonkę w konfesjonale,
która zaledwie przed chwilą była jasnozielona, zorientowałam się, że tymczasem przeskoczyliśmy
z powrotem do teraźniejszości.
- Psiakrew! -Gideon cofnął sięna swoją stronę konfesjonału i podrapał się w głowę.
Psiakrew? Mało delikatnie spadłam z obłoków, zapominając o gargulcu.
- Jak dla mnie, nie było aż tak źle -powiedziałam, starając się zdobyć na możliwie obojętny
ton.
Niestety trochę brakowało mi tchu, co wpłynęło negatywnie na ogólne wrażenie. Nie potrafiłam
spojrzeć Gideonowi w oczy, więc wciąż gapiłam się na brunatną poliestrową zasłonkę w
konfesjonale.
Boże! Przebyłam w czasie prawie sto lat, w ogóle tego nie zauważając, ponieważ ten
pocałunek tak kompletnie i zupełnie mnie... zaskoczył. Chodzi mi o to, że w jednej minucie facet
się mnie czepia, w następnej znajduję się w samym środku pościgu i muszę bronić się przed
uzbrojonymi w pistolety mężczyznami, a potem nagle -ni stąd, ni zowąd -on twierdzi, że jestem
kimś wyjątkowym, i mnie całuje. A jak on całował! Od razu zrobiłam się zazdrosna o te
wszystkie dziewczyny, od których się tego nauczył.
-Nie ma nikogo. -Gideon wyjrzał, lustrując wnętrze kościoła, po czym wyszedł z konfesjonału.
-Dobrze. Wrócimy do Tempie autobusem. Chodź, na pewno już na nas czekają.
Wytrącona z równowagi wpatrywałam się w niego przez zasłonkę w konfesjonale. Czyżby to
miało znaczyć, że chce nad tym wszystkim przejść do porządku dziennego? Po pocałunku
(właściwie lepiej przed, ale na to było już za późno) należałoby jeszcze może wyjaśnić parę
podstawowych kwestii, prawda? Czy ten pocałunek był swego rodzaju wyznaniem miłości? Może
Gideon i ja byliśmy teraz nawet parą? Czy tylko trochę się pomizialiśmy, bo akurat niemieliśmy
nic lepszego do roboty?
- Nie pojadę autobusem w tej sukni -oświadczyłam kategorycznie, podnosząc się z największą
godnością, na jaką było mnie stać.
Wolałabym odgryźć sobie język, niż zadać jedno z tych pytań, które właśnie przemknęły mi
przezgłowę.
Moja suknia była biała, z błękitnymi satynowymi wstążkami w talii i przy kołnierzyku,
zapewne ostatni krzyk mody w 1912 roku, ale raczej niezbyt odpowiednia w środkach komunikacji publicznej w dwudziestym pierwszym wieku.
- Weźmiemy taksówkę -dodałam.
Gideon spojrzał na mnie, ale nie zaprotestował. W surducie i spodniach zaprasowanych w
kancik też niespecjalnie nadawał się do autobusu. A przy tym wyglądał naprawdę dobrze, tym
bardziej że jego włosy nie były już tak gładziutko zaczesane za uszy jak jeszcze dwie godziny
temu, lecz opadały na czoło niesfornymi lokami.Podeszłam do niego w kościelnej nawie i
przeszył mnie dreszcz. Było tutaj potwornie zimno. A może to dlatego, że od trzech dni prawie
nie spalam? A może przez to, co się właśnie wydarzyło?
...
superziom1234