Szczerba Ryszard - Alibi.pdf - Ebooki Sensacja i Kryminały - j.nowak59

Ewa wzywa 07... Ewa wzywa 07..

Ryszard Szczerba

A L I B I

Wszelkie podobieństwo osób, nazwisk i zdarzeń — jest przypadkowe. Zdarzyło się to w 1972

roku...

Rozdział I

Mężczyzna drgnął. Ból, pulsujący gdzieś pod pokrywą czaszki, przywracał mu powoli

świadomość. Zamknięte powieki izolowały od otoczenia, lecz nie potrafiły zahamować narastającego

lęku. Gdy palcami dotknął twarzy — wyczuł lepką maź.

Powoli sięgnął do klamki drzwiczek. Otwarły się nadspodziewanie łatwo.

Spróbował poruszyć nogami. Choć wydały się jakieś obce — wyczuł, że może nimi władać bez

specjalnego bólu.

Całym ciałem zwalił się w prawo, w bok. Dłońmi dotknął wilgotnej trawy.

Zanurzył w niej twarz i to przyniosło mu ulgę. Później powoli podniósł się i niepewnie stanął na

nogach. Lecz znów musiał pochylić się ku ziemi. Ogarnęły go mdłości.

Po kilku minutach wyprostował się po raz wtóry. Raz jeszcze przesunął

dłonią po twarzy, rozmazując krzepnącą krew. Chciał krzyknąć lub może tylko coś powiedzieć,

lecz z krtani wydobył się nieartykułowany bełkot.

Przez chwilę wpatrywał się w rosnące opodal drzewo. Nie mógł

zrozumieć, jak to się stało. Niczego nie pamiętał. I może właśnie dlatego zaczął

narastać w nim podświadomy lęk, przechodzący coraz bardziej w intensywne uczucie strachu.

Ogarnęła go jedna myśl: uciekać!

Rozejrzał się wkoło. W dali dostrzegł światła ulicznych latarni. Zataczając się ruszył w tym

kierunku.

Szedł wolno, potykając się raz po raz o jakieś nierówności terenu. Gdy wreszcie dobrnął do

szerokiej wielkomiejskiej ar-terii ocienionej drzewami, nie rozpoznał okolicy, w której się znalazł.

Zatrzymał się tuż przy krawędzi chodnika, próbując uporządkować myśli.

Lecz pomimo wysiłku, niczego nie mógł sobie przypomnieć.

I wówczas dostrzegł narastające światła jadącego ze znaczną szybkością pojazdu...

Dwie godziny później w Wydziale Kontroli Ruchu Drogowego Stołecznej Milicji

Obywatelskiej, zwanym powszechnie w skrócie WKRD, zmęczony całonocnym dyżurem oficer

dochodzeniowy w stopniu kapitana kończył

przesłuchiwanie młodego mężczyzny.

—» Zachował się jak wariat! — raz po raz powtarzał w najwyższym zdenerwowaniu

przesłuchiwany. — Nie mogłem przewidzieć, że wyskoczy wprost pod samochód. Próbowałem

hamować. Zarzuciło mnie. Rozumie pan, mgła zaczęła osiadać na asfalcie. Dlatego uderzyłem go

bokiem. Nie widziałem go, zanim nie wtargnął na jezdnię. Widocznie stał w miejscu ocienionym

drzewami. Nie mogę przecież odpowiadać za czyny wariata?

—• Proszę pana — przerwał mu prowadzący przesłuchanie — nawet jaskrawe naruszenie

porządku drogowego przez innego użytkownika drogi nie zwalnia kierowcy od obowiązku

zachowania najdalej idącej ostrożności.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego jest w tej sprawie jednoznaczne. A ten, którego pan uderzył,

na pewno nie jest wariatem. Jechał pan z nadmierną szybkością, a widoczność nie była najlepsza.

— Ale to było o drugiej w nocy. Dokładnie o drugiej! Drogę miałem zupełnie pustą. Nie

mogłem przewidzieć, że nagle ktoś wyskoczy na jezdnię i rzuci się pod samochód. Dosłownie jak

samobójca. Jeśli on jest normalny, to pewnie był pijany. Przecież musiał mnie widzieć! Jechałem

mając włączone światła drogowe.

—

Nie warto krzyczeć — powiedział zmęczonym głosem prowadzący przesłuchanie. — Ja też

jestem kierowcą i dlatego nie mam ochoty znęcać się nad panem. Ale nie jeżdżę Wybrzeżem

Gdyńskim, nawet nocą, z szybkością 80 kilometrów na godzinę. Ograniczenia szybkości istnieją po

to, by ich przestrzegać. Warunki drogowe nakazywały przecież większą ostrożność. Była mgła i

ślisko. Dlatego ja panu rozgrzeszenia nie dam. Stu sie-demdziesięciu zabitych i prawie dwa tysiące

rannych w samej Warszawie w okresie roku to chyba zbyt dużo? Pana samochód zostanie zatrzymany

do czasu zbadania go przez biegłych. I pan także będzie zmuszony pozostać chwilowo u nas. To

nieuniknione. W poniedziałek przedłożę sprawę prokuratorowi, który zadecyduje, co dalej.

Przesłuchiwany opuścił z rezygnacją głowę.

f — Czy on żyje? — zapytał po chwili milczenia.

—

Nie wiem. Przewieziono go do Szpitala Praskiego. Pół godziny temu żył jeszcze. No cóż! Na

tym zakończymy wstępne przesłuchanie. Proszę protokół przeczytać i podpisać, o ile zgadza się pan z

jego treścią. A później proszę spokojnie zaczekać w korytarzu. I raczej nie robić głupstw.

Gdy podejrzany wyszedł, kapitan Jan Smolak raz jeszcze przejrzał spisany przez siebie

protokół. Pracował już szósty rok w Wydziale Kontroli Ruchu Drogowego i tego rodzaju sprawy

przechodziły dziesiątkami przez jego ręce.

Spokojny i flegmatyczny, niezwykle skrupulatny, o charakterystycznej, nieco przedwcześnie

pokrytej zmarszczkami twarzy i lekko już siwiejących włosach, w stosunku do podejrzanych

zachowywał się niemal kurtuazyjnie, wielu wyraźnie współcząjąc, co nie oznaczało, by był

dochodzeniowym typu

„łagodny”.

Pracując w milicji uzyskał wyższe wykształcenie prawnicze.

Proponowano mu wielokrotnie powrót do Wydziału Kryminalnego, w którym działał ponad

dziesięć lat, lecz on z uporem odmawiał. Interesowały go wypadki drogowe. W problematyce tej czuł

się najswobodniej.

—

Jeśli rzeczywiście tak było, jak on to przedstawia, prokurator chyba warunkowo umorzy

dochodzenie — zamruczał Smolak do siebie. —

Oczywiście o ile ten drugi nie umrze. Bo jeśli umrze, sprawa trafi do sądu.

Świadków nie ma, ślady mogą wprawdzie wyjaśnić szybkość pojazdu w momencie rozpoczęcia

hamowania oraz wskazać miejsce, w którym doszło do wypadku, ale czy uda się nam odtworzyć

prawidłowo jego przyczyny?

Dlaczego ten drugi tak nagle i bez zastanowienia wtargnął na jezdnię? Mgła nie była zbyt gęsta i

powinien był dostrzec światła nadjeżdżającego pojazdu.

Po raz nie wiadomo już który zdał sobie sprawę, że w tego rodzaju przypadkach interesującą

staje się nie tyle osobowość ofiary, ile osoba sprawcy wypadku. Choćby ten! Inżynier, człowiek z

przyszłością. Wie, czym może grozić każde naruszenie przepisów drogowych, a mimo to ich nie

przestrzega.

Gdy wypadek spowoduje kierowca pijany lub prowadzący swój pojazd z brutalną

bezwzględnością — problem odpowiedzialności staje się jedno-znaczny. Gdy jednak wina kierowcy

sprowadza się do wszechogarniającego stwierdzenia „nie zachował dostatecznej ostrożności”?

Sięgnął po pudełko z papierosami. Pozostały mu tylko dwa „giewonty”.

Zaciągnął się dymem i znów powrócił myślą do zakończonego niedawno przesłuchania.

Kierowca nie pozostawił rannego bez pomocy. Sam telefonicznie powiadomił pogotowie

lekarskie i milicyjne. Niby spełnił tylko swój obowiązek, a przecież o czymś to świadczy. Ciekawe,

czy jego samochód nadawał się po tej kraksie do dalszej jazdy? Trzeba to będzie zbadać.

Smolak poczuł, że ogarnia go senność. Ostatnie godziny dyżuru zawsze znosił najgorzej. Tak jak

kierowca nad ranem, gdy już dojeżdża .do celu.

Spojrzał na zegarek. Była piąta dziesięć. Do zakończenia dyżuru pozostały mu tylko dwie

godziny.

Spiął protokół przesłuchania z notatką

o zgłoszeniu wypadku i meldunkiem wozu patrolowego, nadanym drogą radiową. Dokumenty

włożył do obwoluty akt dochodzeniowych. Oparł głowę o blat biurka, poprawił się raz i drugi na

niezbyt wygodnym fotelu.

Dzwonek telefonu wyrwał go z drzemki. Niechętnie sięgnął po słuchawkę.

— Jest nowy meldunek z Wybrzeża Gdyńskiego! — usłyszał głos sierżanta Pawlaka. — W

odległości może dwustu metrów, niedaleko brzegu-Wisły, znaleziono drugi rozbity samochód. To

jeszcze nie wszystko, kapitanie.

Nasi meldują, że są tam także zwłoki...

—

Przygotuj mi jakiś pojazd! — przerwał mu Smolak. — Albo nie, nie trzeba. Pojadę swoim. A

tego czekającego w korytarzu zatrzymaj. Zdaje się, że mam niedzielę z głowy.

Rozdział II

Szczerba Ryszard - Alibi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: