Curwood James - Bari, Syn Szarej Wilczycy.pdf - Ebooki Przygoda z sensacją - j.nowak59

James Oliver CURWOOD

Bari, syn Szarej

Wilczycy

PRZEŁOŻYŁ JERZY MARUCZ

ŚWIAT BARIEGO

Przez wiele dni po urodzeniu świat był dla Bariego obszerną i mroczną jaskinią. Mieszkał

w sercu wielkiego wykrotu, gdzie ślepa Szara Wilczyca znalazła bezpieczne schronienie na czas jego

dziecięctwa. Kazan, towarzysz wilczycy, odwiedzał ją z rzadka; w ciemności oczy psa błyszczały

niby zielone latarnie. Te oczy właśnie dały Bariemu poznać, że istnieje coś jeszcze prócz łona matki

— objawiły mu zmysł wzroku. Dotychczas miał czucie, węch i słuch, ale w tej czarnej pieczarze, pod

sklepieniem zwalonych drzew, nie w i d z i a ł

nic do chwili przybycia oczu..

Na razie przeraziły go; potem wzbudziły w nim ciekawość i strach zamienił się w zainteresowanie.

Nieraz gdy przyglądał się im badawczo, raptem ginęły. Zdarzało się to, ilekroć Kazan odwracał łeb.

Po tem znów zapalały się w mroku tak niespodzianie, że Bari mocniej przytulał się do matki, która

zawsze lekko drżała podczas odwiedzin psa.

Bari oczywiście nie miał nigdy poznać historii rodziców. Nie miał się nigdy dowiedzieć, że jego

matka, Szara Wilczyca, miała w żyłach czystą krew wilczą, gdy ojciec, Kazan, był psem. Poczynała

się w nim co prawda budzić inteligencja, jednak jej rozwój nie mógł przekroczyć pewnych granic. Z

czasem pojął, że jego matka jest ślepa, lecz nigdy nie dowiedział się o zażartej walce między Szarą

Wilczycą a rysiem, w której nieszczęsna samka postradała wzrok. Przyroda nie mogła mu nic

powiedzieć o straszliwej zemście Kazana ani odmalować pięknych lat wspólnego życia, wzajemnej

wierności, dziwnych przygód wśród dzikich puszcz kanadyjskich; mogła go tylko uczynić synem

Kazana.

Lecz na razie i w ciągu wielu dni istniała dlań tylko matka. Nawet gdy jego ślepki otwarły się

szeroko i gdy już utrzymywał się na łapkach, tak że mógł się trochę wałęsać w ciemności — dla

Bariego nie było na świecie nic prócz matki, choć wciąż jeszcze nie wiedział, jak ona wygląda. Czuł

natomiast, że jest duża, miękka i ciepła, że językiem oblizuje imi. pyszczek i przemawia do niego

łagodnym skowytem, co dopomogło mu wreszcie do wydobycia własnego głosu w słabym,

skrzekliwym piśnięciu.

Ale przedtem jeszcze nadszedł cudowny dzień, gdy zielonkawe latarnie, będące oczyma Kazana,

zbliżyły się nieco, czyniąc to powoli i bardzo ostrożnie. Dotychczas .Szara Wilczyca zachowywała

się tak, że pies musiał się cofać.

Samotność w tym okresie była pierwszym nakazem jej dzikiej krwi. Głuchy pomruk — i Kazan

stawał. Lecz tego dnia pomruk się nie ozwał, a raczej zamarł w gardle samki jako niski skowyt.

Drżała w nim nutą tęsknoty i szczęścia. „Już dobrze" — mówiła psu, który przystanąwszy na chwilę,

odpowiedział

głębokim skomleniem.

Kazan zaczął się zbliżać jeszcze wolniej, jakby niepewny tego, co znajdzie, a Bari ciaśniej przylgnął

do matki. Usłyszał potem, jak pies ciężko pada na brzuch obok wilczycy. Nie czuł strachu, tylko silną

ciekawość. I Kazan również,był mocno ciekaw. Sapnął. Nastawił

uszy. Po pewnej chwili Bari zaczął się ruszać.

Cal za calem odpełzł od boku matki. Każ-, dy mięsień jej smukłego ciała zesztywniał. Wilcza krew

słała nieufną przestrogę: Bariemu grozi niebezpieczeństwo! Jej wargi zmarszczyły się obnażając kły.

Gardziel drżała bezgłośnie: Z

mroku, z odległości dwu

jardów, doleciał słaby pisk szczenięcy i pieszczotliwe mlaskanie języka Kazana. Bari przeżył

pierwszą w życiu przygodę. Odnalazł

ojca.

Wszystko to zaszło w trzecim tygodniu jego szczenięcego życia. Ukończył właśnie osiemnaście dni,

gdy Szara Wilczyca pozwoliła Kazanowi zawrzeć znajomość z synem. Gdyby nie kalectwo i

wspomnienie dramatu na Słonecznej Skale, wilczyca urodziłaby Bariego na otwartej przestrzeni i

łapki szczeniaka wzmocniłyby się rychło. Od razu by poznał

słońce, księżyc i gwiazdy, wiedział, co znaczy grzmot, oglądałby lśnienie błyskawic. Lecz wszystko

się inaczej ułożyło i Bari nie miał w tej ciemnej pieczarze nic innego do roboty prócz łażenia w

mroku i oblizywania drobnym, szkarłatnym językiem rozsianych wokoło surowych kości.

Niejednokrotnie zostawał sam; słyszał, jak matka wychodzi, zawsze niemal na wezwanie Kazana —

krótkie szczeknięcie dolatujące do wykrotu niby oddalone echo.

Sam nie miał nigdy zbytniej ochoty biec za nią, aż do dnia, gdy wielki, chłodny język Kazana

przejechał po jego pyszczku. W ciągu tych paru sekund przyroda dokonała w nim cudownych zmian.

Jak dotąd, jego instynkt nie zbudził się jeszcze w zupełności. Lecz teraz, gdy Kazan wyszedł

pozostawiając ich samych, Bari przyzywał go z powrotem, piszcząc tak właśnie jak dawniej po

odejściu matki.

Słońce stało prostopadle nad lasem, gdy po upływie godziny czy dwóch od wizyty Kazana Szara

Wilczyca wymknęła się z pieczary.

Pomiędzy gniazdem Bariego a wierzchołkiem wykrotu leżała gruba na czterdzieści stóp warstwa

połamanych i ubitych korzeni i gałęzi, przez którą nie mógł się przedrzeć żaden promień. Ciemność

bynajmniej nie przerażała szczeniaka, gdyż światła w ogóle nie znał.

Dzień, nie noc, miał go przerazić. Na razie jednak, pisnąwszy pod adresem matki, by zaczekała,

odważnie podążył jej śladem. Jeśli Szara Wilczyca usłyszała wołanie syna, to w każdym razie nie

zwróciła żadnej uwagi i chrzęst jej łap na kruchym chruście szybko zamarł w oddaleniu.

Tym razem Bari nie zatrzymał się przed zwaloną kłodą, grubą na osiem cali, która dotychczas,

właśnie w tym kierunku, zamykała mu świat. Wgramolił się na górę i stoczył na drugą stronę. Dalej

była Wielka Przygoda. Szczeniak dziarsko ruszył jej naprzeciw.

Przebycie pierwszych dwudziestu jardów zajęło mu sporo czasu. Potem dotarł do pnia

wypolerowanego gładko łapami Szarej Wilczycy i Kazana i przystając co metr, by żałośnie wezwać

matkę, powędrował przed siebie. W miarę jak szedł, świat jego zaczął

podlegać dziwnym zmianom. Dotąd nie znał

nic prócz czerni. Lecz obecnie ta czerń załamywała się w fantastyczne cienie i kształty.

Raz uchwycił nad głową ogniste lśnienie —

błysk słońca — co go tak zaskoczyło, że rozpłaszczył się na pniu i dobre pół minuty leżał bez ruchu.

Później poczłapał znowu. W

dole pod nim zaskrzeczał gronostaj. Usłyszał

szybki tupot łapek wiewiórczych i dziwaczne whut, whut, whut, nie przypominające w niczym

dźwięków wydawanych

kiedykolwiek przez Szarą Wilczycę.

Pień nie był już gładki, lecz chropowaty, i wiódł go w górę, coraz wyżej, pomiędzy splątane gałęzie,

i stając się jednocześnie coraz węższy. Bari zaskomlił. M Wrażliwy nosek na próżno usiłował

pochwycić ciepłą I woń matki. Raptem pośliznął się i upadł. Czując; że traci równowagę, wrzasnął

przenikliwie.

Musiał się | poprzednio wgramolić wysoko, gdyż upadek był jak aia niego poważny.

Miękkie ciałko, lecąc, obijało się to o jeden, to o drugi konar i gdy wreszcie bęcnął o ziemię, tchu mu

brakło. Jednak prędko stanął

na | czterech drżących łapkach i zamrugał

ślepkami. Nowa groza przykuła go do miejsca.

Świat podległ szalonej zmianie. Był

morzem światła. Gdziekolwiek spojrzał, widział dziwaczne rzeczy. Lecz najbardziej przerażało go

słońce. Dało mu pierwsze wrażenie ognia. Uczuł ostry ból oczu. Gotów już był umknąć w przyjazny

mrok wykrotu, ale w tej samej chwili zza stosu zwalonych drzew wyszła Szara Wilczyca w

towarzystwie Kazana. Radośnie upieściła syna pyskiem, a Kazan psim zwyczajem jął machać

ogonem.

Bari miał odziedziczyć tą psią cechę.

Jakkolwiek pół wilk, stale miał wymachiwać ogonem na znak zadowolenia.

Usiłował nawet uczynić to teraz. Być może Kazan zauważył próbę, gdyż przysiadłszy na zadzie

szczeknął z aprobatą.

A może po prostu mówił do Szarej

Wilczycy:

„No, nareszcie nasz bąk wylazł z tej jamy” Dla Bariego był to dzień niezmiernie ważny. Odnalazł

ojca i świat.

Curwood James - Bari, Syn Szarej Wilczycy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: