Spellman Cathy Cash - Rozstania.pdf - ✿HARLEQUIN 2013 - sweeetch0c0late

CATHY CASH SPELLMAN

Rozstania

PRZEŁOŻYŁ: MAREK CICHOCKI

Tak wiele może się zdarzyć na drodze życia

pełnej pragnień, miłości, łez i zwycięstw.

WYDAWNICTWO ATLANTIS WARSZAWA 1992

Dla mojego męża, który zawsze powtarzał, że nawet najbardziej nieprawdopodobne

marzenia mogą się kiedyś spełnić.

Kocham cię Joe

OSOBY

Tom Dalton — jego marzenia wyrosły ze wstydu. Prowadzony ambicją doszedł do

wielkiej fortuny. Jego przyszłość długo znajdowała się w rękach tych, którzy go kochali i

nienawidzili.

Mary Dalton — matka Toma. Jedna chwila szczęścia mogła zniweczyć całe jej życie,

gdyby nie ogromne poświęcenie i siła woli.

Billy — znana w całym Nowym Jorku. Jej miłość do Toma graniczyła z szaleństwem i

mogła zniweczyć dorobek całego jej życia.

Diamond Jim Mulvaney — był w stanie złamać każdą zasadę, by dojść do celu. Jako

przyjaciel był lojalny i szlachetny, jako wróg śmiertelnie niebezpieczny. Stworzył potężne

finansowe i polityczne imperium. Deidra — prześliczna córka Jima. Sprzeciwiła się ojcu, by

pokazać siłę swej miłości do Toma.

Megan — była dzieckiem nieszczęśliwej miłości. By zabezpieczyć jej przyszłość, Tom

przekazał jej w spadku irlandzkie posiadłości.

Wszystkie miejsca, zdarzenia i postaci w tej książce są literacką fikcją, prócz osoby Ad-

rewa Furusetha. Moje poszukiwania szczegółów z życia tego żeglarza spełzły na niczym.

Mimo usilnych starań było prawie niemożliwe, by ustalić bliższe fakty, poza datą śmierci.

Wszystkie j ego czyny poszły w zapomnienie.

Zdecydowałam się jednak włączyć tę postać do mojej powieści, gdyż wydawał mi się

doskonale do niej pasować.

Opisując strajk robotników portowych z 1903 roku, starałam się przekazać atmosferę

tamtych lat oraz prawdę o robotniczym ruchu w Ameryce. Pomimo wrażenia autentyczności

tych zdarzeń wszystkie one są tylko wytworem mojej pisarskiej imaginacji.

PROLOG

Mały chłopiec o skupionej i pełnej bólu twarzy klęczał samotnie przy katafalku. Doty-

kał zimnych warg zmarłego mężczyzny, leżącego w otwartej dębowej trumnie. Odgarnął tro-

skliwie kasztanowe włosy z jego białego czoła.

— Dlaczego umarłeś, tato — szepnął. — Nie wiem, co mam teraz zrobić?

W posępnym pokoju panowała zupełna cisza.

— Kocham cię.

Chłopiec westchnął ciężko i położył się na podłodze. Postanowił czuwać przy trumnie

swego ojca przez całą noc. Cienie rzucane przez palące się świece przybierały migoczące,

tajemnicze kształty na ścianach i suficie. Za oknem złowrogo zawodził grudniowy wiatr.

— Ostatniej nocy widziałem zjawę zwiastującą śmierć. Podeszła do okna mojego po-

koju, wiesz, tak jak one to zwykle robią, całkiem bezszelestnie. Zaczęła przeraźliwie krzy-

czeć i zawodzić. Mówiła o czyjejś śmierci, ale nie wiedziałem, że chodzi o ciebie. Wydawa-

łeś się wieczny, tak wielki i silny — wyszeptał chłopiec, głaszcząc martwą i przejmująco

chłodną dłoń.

— Jesteś tak zimny...

Wstał, zdjął kurtkę i ostrożnie przykrył nią ciało ojca. Potem z powrotem położył się

przy katafalku i skulił w kłębek, jak mały szczeniak chroniący się przed przenikliwym zim-

nem.

Były dni, kiedy ojciec mówił:

— Ten dom jest tak samo twój, jak i ich, synu!

Chłopiec przytakiwał mu, lecz w głębi duszy czuł straszną niepewność. Był tylko nie-

ślubnym dzieckiem i nawet w domu jego ojca traktowano go jak przybłędę.

Chłopiec ze łzami w oczach rozejrzał się po ciemnym pokoju. Każdy przedmiot w tym

domu był mu znany z opowieści ojca: gipsowy królik, który stracił oklapnięte ucho w czasie

psotnych zabaw dzieci. Ściany obite atłasem i boazerią. Wypolerowany przez generacje słu-

żących lśniący parkiet. Czuł, że to wszystko jest mu w jakiś sposób bardzo drogie.

— Na Boga! Jak się tutaj dostałeś, ty obrzydliwy chłopaku?

Groźny kobiecy głos przerwał nagle ciszę.

— Jak śmiesz nękać nas swoją obecnością?

Chłopiec rozpoznał w starszej kobiecie swoją babkę. Jej pełen niechęci ton przeszył go

jak lodowaty sztylet.

— Chciałem ostatni raz popatrzeć na ojca, psze pani — odrzekł i zaraz przeraził się

swoich słów. Przypomniał sobie, że powinien zwracać się do niej „jaśnie pani", ale jej nagłe

pojawienie się w pokoju całkiem go zaskoczyło.

— Ty bękarcie, jak śmiesz nazywać mojego syna swoim ojcem? Wynoś się stąd, za-

nim zrobię ci coś złego!

Kobieta ubrana była w żałobną suknię. Na jej twarzy malował się gniew, a w ochrypłym

metalicznym głosie pobrzmiewała realna groźba. Cofnął się o krok.

— Sam sobie pójdę, nie trzeba mnie wyrzucać. A on i tak pozostanie moim ojcem, czy

pani tego chce czy nie.

— Jeśli natychmiast nie opuścisz tego domu, własnoręcznie cię wychłostam — jej

głos przybrał wysoki, histeryczny ton, który od dziesiątków lat wzbudzał strach wśród służ-

by.

Chłopiec ostentacyjnie pochylił się nad trumną i ucałował skroń ojca, po czym wybiegł

szybko przez otwarte drzwi. Zdążył jeszcze krzyknąć przez ramię:

— Wrócę tu jeszcze! Zobaczysz!

Kobieta stała zaskoczona. Nie mogła pojąć, że ktoś ośmielił się obrazić ją w jej wła-

snym domu. Od urodzenia czuła odrazę do plebsu.

— Ty głupcze! — powiedziała z wyrzutem, spoglądając na zmarłego syna.

— Romantyczny, arogancki głupcze! Niech będzie przeklęty dzień, w którym spłodzi-

łeś tego bękarta.

Odwróciła się i wyszła z pokoju. Jej ciężkie kroki odbijały się głośnym echem w mar-

murowym korytarzu. Świece, stojące wokół trumny, paliły się nadal, tak jakby nikt nie za-

kłócił spokoju panującego w pomieszczeniu. W kominku dogasał ogień, a wiatr dalej zawo-

dził swą żałobną pieśń.

Spellman Cathy Cash - Rozstania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: