TAJEMNICA GENERATORA HENDERSHOTA.pdf

TAJEMNICA GENERATORA HENDERSHOTA

Mark M.Hendershot

Mój ojciec, Lester J. Hendershot, był wynalazcą. Z umiarkowanym powodzeniem próbował

wynaleźć coś pożytecznego. Kilka razy udało mu się sprzedać drobnym producentom

pomysły dotyczące zabawek elektronicznych. Jednak jego największy wynalazek był tak

rewolucyjny, ze wprawił w zakłopotanie największych uczonych naszego kraju, ponieważ nie

potrafili wyjaśnić, jak działa. Po udoskonaleniu tego urządzenia możliwe byłoby

wyeliminowanie elektrowni, poza tym całkowitej zmianie uległyby też nasze dzisiejsze

koncepcje napędu.

Jego pierwszy wynalazek w tej dziedzinie został nazwany przez prasę “silnikiem", choć w

rzeczywistości był to generator zasilany przez pole magnetyczne Ziemi. Późniejsze modele

wytwarzały wystarczającą ilość energii elektrycznej, aby zasilić równocześnie

studwudziestowatową żarówkę i radio. Mogę zaświadczyć, że telewizor oraz maszyna do

szycia w naszym salonie pracowały całymi godzinami zasilane wyłącznie z tego generatora.

REWOLUCYJNY POMYSŁ

Był rok 1927 lub 1928, kiedy Ojciec zaczął rozmyślać nad “bezpaliwowym generatorem". W

roku 1925 nauczył się latać i bardzo szybko doszedł do wniosku, że stworzenie absolutnie

dokładnego i niezawodnego kompasu znacznie przyspieszy rozwój lotnictwa. Dlatego też

pierwsze próby związane były właśnie z tym urządzeniem.

Wysunął teorię, że kompas magnetyczny nie wskazuje dokładnie północy i różnica między

wskazaniem a rzeczywistą północą zmienia się w zależności od miejsca, w którym dokonuje

się pomiaru. Także kompas indukcyjny należało ustawiać przed każdym lotem i w tamtych

czasach nie można było darzyć go pełnym zaufaniem. Twierdził, że z pomocą

namagnesowanego wstępnie rdzenia jest w stanie wytworzyć pole magnetyczne, które wskaże

dokładnie północ, nie wiedział jednak, jak zastosować to odkrycie w modelu kompasu, jaki

posiadał w laboratorium.

Kontynuując doświadczenia ustalił, że przecinając tę samą linię pola magnetycznego w

kierunku północnym i południowym uzyskiwał dokładne wskazanie północy, natomiast

przecinając pole magnetyczne w kierunku wschodnim i zachodnim otrzymywał ruch

obrotowy.

Poznawszy tę zasadę, zmienił plany i przystąpił do prac nad silnikiem napędzanym przez pole

magnetyczne. W końcu skonstruował silnik, który obracał się ze stałą prędkością określoną w

trakcie budowy. Mówił, że można zbudować silnik, który będzie obracał się z określoną

prędkością, a pewny silnik o stałej prędkości obrotowej był jego zdaniem jedną z

najpilniejszych potrzeb lotnictwa tamtych czasów. Ten, który zbudował, osiągał 1800

obrotów na minutę.

W następnych latach zrozumiał, że zasilany magnetycznie silnik nie był tak praktyczny jak

magnetycznie zasilany generator, toteż późniejsze prace poszły w kierunku skonstruowania

generatora. Aby uniknąć nieporozumień, należy podkreślić, że początkowe eksperymenty

dotyczyły budowy magnetycznie zasilanego silnika, zaś późniejsze – generatora.

Pierwsze poważne eksperymenty z wersją silnikową odbyły się na lotnisku Selfridge w

Detroit pod okiem majora Thomasa G. Lanphiera, komendanta lotniska i dowódcy Pierwszej

Grupy Pościgowej. Urządzenie zademonstrowane w Selfridge było małym modelem, który w

przyszłości miał być rozwinięty w lotniczy silnik. W prasie ukazały się poświęcone temu

eksperymentowi wypowiedzi czołowych postaci związanych w tamtym czasie z lotnictwem.

Autorem jednej z nich był William B. Stout, prezes Stout Air Service, Inc., a także projektant

całkowicie metalowego samolotu wykonanego dla Ford Motor Company. Stout stwierdził:

“Pokaz zrobił na mnie duże wrażenie. To było naprawdę niesamowite. Bardzo bym chciał

zobaczyć duży model rozwijający dostateczną moc, aby unieść samolot".

Po pokazie major Lanphier oświadczył reporterom: “Cała ta sprawa jest tak tajemnicza i

zdumiewająca, że aż zakrawa na oszustwo. Kiedy ujrzałem pierwszy model, byłem

nastawiony bardzo sceptycznie, ale potem pomagałem w budowie drugiego i na własne oczy

widziałem obracający się magnes. Jestem pewien, że nie ma w tym żadnego oszustwa".

Ojciec pokazał najpierw wojskowym wysokiego szczebla, jak pracuje jego model, a następnie

nadzorował budowę drugiego modelu przez techników z armii, który również działał

znakomicie. Major Lanphier powiedział, że elektrycy, którym pokazali silnik “...śmiali się ze

sposobu nawinięcia uzwojenia i mówili, że to nie będzie pracować. Ale silnik pracował".

Eksperyment na lotnisku Selfridge pociągnął za sobą serię artykułów w prasie krajowej.

Opatrzone krzyczącymi nagłówkami reportaże ukazały się w Detroit Free Press, Detroit

News, Detroit Times, prasie Pittsburgha, w The New York Timesie i wielu innych pismach.

Większość publikacji urządzenie zademonstrowane na lotnisku Selfridge nazywała

“cudownym silnikiem" i zamieszczała zdjęcia majora Lanphiera, pułkownika Lindbergha,

mojego ojca oraz silnika.

W tamtym czasie wszystko, co miało jakikolwiek związek z Lindberghiem natychmiast

trafiało na pierwsze strony gazet i to bez względu na to, czy uczestniczył on w danym

zdarzeniu, czy tylko przypadkiem znajdował się w pobliżu. Dlatego nagłówki w różnych

dziennikach głosiły: “Silnik bez benzyny testowany dla Lindy'ego", “Lindy sprawdza

bezpaliwowy silnik do samolotów" oraz “Lindbergh sprawdza silnik napędzany przez

Ziemię". W jednej z relacji znalazło się nawet stwierdzenie, że na prośbę Fundacji

Guggenheima do spraw promocji aeronautyki, Lindbergh z Lanphieiem mieli polecieć do

Nowego Jorku, aby dokonać prezentacji urządzenia.

Późniejsze relacje podkreślały, że Lindbergh tak naprawdę nie miał nic wspólnego z tymi

eksperymentami i że obejrzał kilka pokazów jako gość swojego przyjaciela, majora

Lanphiera.

Wyniki testów w Selfridge zadowoliły Lanphiera i jego współpracowników. W czasie pobytu

tam mojego ojca zbudowany przez techników model osiągnął 1800 obrotów na minutę, a jego

praca uznana została za całkowicie satysfakcjonującą. Ustalono też, że takie silniki będą

mogły przepracować dwa do trzech tysięcy godzin, zanim potrzebna będzie wymiana

magnetycznego rdzenia.

POCZĄTKOWY SCEPTYCYZM l KPINY

Niejaki dr F.W. Hochstetter z Hochstetter Research Laboratories w Pittsburghu zwołał

pospiesznie konferencję prasową, podczas której zademonstrował modele “silnika

Hendershota". Kiedy nie chciały działać, oznajmił, że Hendershot to oszust, a jego silniki

pracowały tylko dlatego, że energii dostarczały im małe baterie.

Po skończonej prezentacji dr Hochstetter zapewnił, że silnik ten może wytworzyć dość

elektryczności, żeby “...rozpalić jednowoltowego świetlika" albo “...zaszyć spodnie wróżki".

Na widok przepychu sali konferencyjnej wynajętej przez (lub dla) dra Hochstettera w

nowojorskim hotelu, dziennikarze zapytali go, dlaczego interesuje się pokazami Hendershota

i koniecznie chce je zdyskredytować. W odpowiedzi usłyszeli jedynie, że musiał “ujawnić

oszustwo zdolne zniszczyć wiarę w naukę na tysiąc lat". Stwierdził ponadto, że jedynym

motywem jego działania było pragnienie, “aby nic nie przyćmiewało czystego blasku nauki".

Dla zwolenników Hendershota było oczywiste, że za całym tym zamieszaniem i osobistym

zaangażowaniem znanego naukowca, jakim był Hochstetter, krył się ktoś, komu zależało na

ośmieszeniu tego wynalazku.

Zapytany przez reporterów o te oskarżenia ojciec uśmiechnął się tylko i powiedział: “Dr

Hochstetter ma w pewnym stopniu rację. Ukryłem baterie w jednym lub dwóch modelach,

ponieważ odkryłem, że nie mogę dowierzać niektórym spośród moich gości. Mam dowody,

że ktoś majstrował przy moim urządzeniu. Dlatego też podłożyłem kilka baterii, aby

wprowadzić ciekawskich w błąd". Dodał też, że major Lanphier i jego wojskowi technicy byli

wystarczającym dowodem. “Nie zbudowałem silnika, który demonstrowano w Detroit.

Zrobili to według moich wskazówek wojskowi dowodzeni przez majora Lanphiera. Ja tego

silnika nawet nie dotknąłem. To oni zbudowali silnik, który działa. To jest moja odpowiedź

na wszelką krytykę – ten silnik działa".

Dr Hochstetter i jego współpracownicy utrzymywali również, że ojciec podpisał kontrakt i

otrzymał 25000 dolarów za prawo do wykorzystywania silnika, ale po krótkotrwałym okresie

ekscytacji przestano się tym interesować.

Wkrótce po owym pokazie “silnika Hendershota" dr Hochstetter zmarł w niezwykłych

okolicznościach. Pociąg z Baltimore do Ohio, którym jechał, uległ katastrofie, zaś on był

jedynym pasażerem, który stracił w niej życie!

W czasie sporów wokół swojego wynalazku ojciec był celem licznych żartów i komentarzy.

Rysownik jednej z pittsburskich gazet narysował go w samolocie bez śmigła. Wspominając to

po latach, ojciec powiedział:

“Za każdym razem, gdy widzę odrzutowiec, myślę o tamtym rysunku i o tym, jak wszyscy

wyśmiewali moją sugestię, że pewnego dnia samolot będzie mógł latać bez śmigła. To

właśnie usiłowałem im powiedzieć dwadzieścia pięć lat temu".

Powszechne zainteresowanie silnikiem Hendershota urwało się równie nagle, jak się

rozpoczęło. Ostatnie wzmianki prasowe noszą datę 10 marca 1928 roku. W wielu gazetach

ukazała się wówczas krótka notatka o tym, że Lester Hendershot trafił do Emergency Hospital

w Waszyngtonie.

Relacja ojca pokrywała się z doniesieniami prasowymi, poza jednym wyjątkiem. W trakcie

demonstracji silnika w urzędzie patentowym ojciec uległ porażeniu prądem o napięciu 120

woltów, a nie 2000, jak to podał nadgorliwy reporter, i z porażeniem strun głosowych trafił na

kilka tygodni do szpitala, zanim doszedł do siebie.

DALSZE PRÓBY WYCISZENIA SPRAWY

Podczas pobytu w szpitalu zaszło coś, co może wyjaśniać poczynania drą Hochstettera.

Ojciec powiedział, że zwróciła się wtedy do niego duża korporacja z żądaniem przerwania

prac nad silnikiem bądź generatorem. Do samej śmierci nie wyjawił nazwy tej firmy. Mówił

tylko, że gdyby powiodło mu się z generatorem, oznaczałoby to poważne zagrożenie dla całej

reprezentowanej przez nich gałęzi przemysłu. Wymienił też sumę, jaką zaakceptował – 25

tysięcy dolarów. W zamian zobowiązał się, że przez dwadzieścia lat nie zbuduje następnego

modelu.

Rozmyślałem nad niezwykłymi wydarzeniami związanymi z generatorem i uważam za

możliwe, że to ta sama “duża korporacja" próbowała najpierw powstrzymać badania mojego

ojca za pośrednictwem drą Hochstettera, a kiedy to się nie powiodło, zwrócili się do niego

bezpośrednio i kupili go.

Warto zauważyć, że Hochstetter jako jeden z zarzutów wysuwał, jakoby ojciec dostał 25000

dolarów za prawo do wykorzystania jego prac. Co ciekawe, dokładnie taką samą kwotę

zapłacono w rzeczywistości, tyle że za zaprzestanie badań. Czyżby wymieniono kwotę

jeszcze przed złożeniem oferty?

Ojciec przyznał, że żył w ciągłym strachu o rodzinę, ponieważ często kontaktowali się z nami

różni nawiedzeni ludzie, którzy trafiwszy na ślad wynalazku ojca, zadali sobie trud, aby

osobiście pofatygować się do jego twórcy. Ojciec podejrzewał, że niektórzy z nich należeli do

grup wywrotowych i/lub reprezentowali zagraniczne mocarstwa.

To ostatnie twierdzenie wydaje się lekko przesadzone, aczkolwiek potwierdza je

korespondencja z pewnym człowiekiem z Ohio z roku 1952. Trafił on na ślad ojca

odwiedzając jego ojczyste miasto w Pensylwanii i rozmawiając z wujem na temat generatora.

Pierwszy list wyjaśniał, ze ten facet należał do grupy uczonych prywatnie finansujących

własne badania nad tym samym zjawiskiem, które ojciec odkrył w roku 1928.

Autor listu podkreślał, że w grę nie wchodzi wsparcie ze strony żadnej organizacji ani rządu,

ponieważ wynalazek taki jak generator Hendershota powinien być “dla wszystkich ludzi i nie

podlegać kontroli rządów narodowych, powinien być podarowany bezpłatnie Rządowi

Światowemu, gdy ten będzie gotów wziąć na siebie Światową Odpowiedzialność".

Krytycznie oceniał to, że ojciec pozwolił obejrzeć generator wojskowym w roku 1928.

List ten został napisany w kwietniu 1952 roku, natomiast w czerwcu nadeszła widokówka z

następującą krótką informacją:

“Niebawem za pośrednictwem radia i gazet ujawnimy związek pańskiego generatora z

'napędem latających talerzy'. W ciągu 48 godzin uzyskamy zgodę Szefa Ochrony pańskiej

grupy. Udało się nam powielić pański generator".

Autor, Mark M. Hendershot, z obecnym modelem generatora.

GENERATOR TRZĘSIEŃ ZIEMI?

W lipcu 1952 roku ojciec otrzymał od tego człowieka z Ohio czterostronicowy list napisany

odręcznie. Z tego, co mi wiadomo, był to zarazem list ostatni. Człowiek ten omawiał w nim

informacje, jakie jego wywiad uzyskał o latających talerzach, przyznając nieskromnie, że jego

źródła były lepsze niż CIA czy FBI, które jak twierdził, kilkakrotnie go sprawdzały.

Napomknął również, że pewien naukowiec z Pasadeny został ostatnio porwany, ponieważ

pracował nad zastosowaniem generatora w samolocie.

Potem długo i chaotycznie tłumaczył, skąd się u niego wzięło zainteresowanie “zjawiskiem

wiru eterycznego", jak je nazywał, oraz generatorem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: