TECHNOLOGIA MAGNETYCZNYCH RÓWNOLEGŁYCH ŚCIEŻEK JOE'EGO FLYNNA.pdf

TECHNOLOGIA MAGNETYCZNYCH RÓWNOLEGŁYCH ŚCIEŻEK JOE'EGO

FLYNNA

Tim Harwood

Wśród przedstawicieli środowiska akademickiego oraz różnych grup związanych z

alternatywnymi naukami panuje szeroko rozpowszechniona opinia, że do stworzenia

technologii tak zwanej nadjedności, czyli silników elektrycznych, generatorów prądu oraz

innych urządzeń, które wytwarzają więcej siły magnetycznej lub energii, niż się do nich

wprowadza, potrzebne jest odkrycie nowych, egzotycznych praw fizyki.

To, że jest to błędny pogląd, dowiodły niedawne eksperymenty, które przeprowadziłem we

własnym domu. Ich koszt nie przekraczał 20 dolarów i do ich wykonania wystarczyły

podzespoły, które można zakupić w pierwszym lepszym sklepie z artykułami technicznymi.

Celem tego artykułu jest przekonanie czytelników, że przy odrobinie uwagi, pomyślunku i

pracy podawane w podręcznikach fizyki prawa pozwalają na uzyskiwanie nadmiaru energii

elektrycznej z układów magnetycznych.

Zasługę dokonania tego przełomowego odkrycia należy przypisać Flynnowi, który od ponad

25 lat prowadzi badania nad strumieniem magnetycznym. Jego prace mają charakter

długofalowy i wyczerpujący i mają dobre wsparcie finansowe. Mówi się, że do chwili obecnej

wydano na ten cel 7 milionów dolarów, w tym l milion na opracowanie rewolucyjnego,

wysoko-wydajnego silnika magnetycznego. Jego konstrukcja ma charakter profesjonalny i

jest już on obecnie w stadium masowej produkcji dla wybranych klientów.

Ponieważ badania Flynna mają charakter wielokierunkowy, w niniejszym artykule ograniczę

się do przedstawienia jedynie krótkich opisów niektórych jego urządzeń, które powinny

wystarczyć, jak mi się wydaje, do przekazania podstawowych zasad i wskazania ram, w

obrębie których każdy może przeprowadzić własne doświadczenia.

Zasady działania

Rysunek 1 jest reprodukcją schematu z amerykańskiego patentu Joe'ego Flynna

zarejestrowanego pod numerem 6246561. Patent został zgłoszony 31 lipca 1998 roku i

udzielony 12 czerwca 2001 roku. Opisuje eksperyment wykorzystujący prostą zasadę

zwielokrotnienia siły magnetycznej, która stanowi podstawę magnetycznej sztuki Flynna.

Jeśli uzwojenia znajdujące się po obu stronach centralnie położonego magnesu, które są

normalnie połączone w ciąg, będą właściwie zasilane i zestrojone, to pole stałego magnesu

umieszczonego w środku zostanie zwrócone w kierunku przeciwnym do ścieżki strumienia w

rdzeniu. Inaczej mówiąc ta strona rdzenia, która jest zestrojona, ulega demagnetyzacji

odpowiednio do pola stałego magnesu zastosowanego w tym urządzeniu. Wynika to z

elementarnych zasad podanych w każdym podręczniku fizyki, które każdy jest w stanie

zrozumieć.

Cóż więc jest takiego odkrywczego w tym pozornie prostym zestawie, co sprawia, że

urządzenie po stronie strumienia rdzeniowego ma 1,75 rażą więcej jednostek siły

magnetycznej, od tej, jaka powinna wynikać z energii wprowadzonej do urządzenia.

Biorąc pod uwagę to, że zdolność do przemieszczania siły z jednego miejsca na drugie

stanowi w uproszczeniu podstawę do wykonania pracy, możemy przyjąć, że uzyskaliśmy w

ten sposób coś, co może posłużyć do budowy układu o praktycznym, technicznym znaczeniu.

Mówiąc inaczej, mamy możliwość skonstruowania zmiennego w czasie pola magnetycznego

bez konieczności stosowania ruchomych elementów, skąd już tylko krok do budowy układów

wytwarzających energię elektryczną. Obie możliwości są wysoce pożądane i stwarzają

możliwość technologicznego postępu.

Rysunek 1

Wychodząc poza ten podstawowy eksperyment, istnieje kolejne proste i logicznie

uzasadnione ulepszenie, które przedstawione zostało na rysunku 2. Chociaż powinno być ono

oczywiste, okazało się jednak, że tak nie jest. W tym przypadku zasilanie występuje w

elemencie umieszczonym w środku, a układ podwójnego strumienia pola, zarówno

demagnetyzuje rdzeń jednego magnesu, jak i magnetyzuje rdzeń drugiego. Ponieważ oba

efekty mają charakter komplementarny, moc wejściowa konieczna do wywołania efektu

przełączania strumienia jest połowiona, przez co uzyskuje się podwojenie “wydajności".

Rysunek 2

Należy tu jednak podkreślić, że chociaż wydajność zostaje podwojona, ostateczna moc na

wyjściu wcale nie musi znacznie wzrosnąć. Wynika to z głównej słabości takiego układu,

która wiąże się z wysyceniem strumieniem rdzenia, przy czym grają tu rolę szczególne

własności wynikające z krzywej B-H 1 materiału, z którego wykonano rdzeń, ograniczające

wydajność końcową obu zestawów do takiej samej wartości.

Poprzednie stwierdzenia niekoniecznie trzeba przyjmować na wiarę. Istnieją proste

eksperymenty opracowane przez Joe'ego Flynna, które umożliwiają każdemu osobiste

sprawdzenie tego efektu. Zaczerpnięty ze strony internetowej Flynna rysunek 3 obrazuje

prosty eksperyment dowodzący słuszności przytoczonych w tym artykule twierdzeń.

Rysunek 3

Jeszcze prostszy eksperyment ze strumieniem bez użycia elektryczności został

zaproponowany przez “GM" na forum internetowej grupy dyskusyjnej poświęconej

Równoległym Ścieżkom. Poniższe zdjęcie (rysunek 4) przedstawia moje urządzenie, w

którym nie ma niczego poza magnesami i stalowymi paskami zakupionymi w zwykłym

sklepie z akcesoriami technicznymi za nie więcej niż 20 dolarów. Efekt Równoległych

Ścieżek można uzyskać przy zastosowaniu identycznego urządzenia zwiększając nieznacznie

koszt i złożoność układu poprzez wyposażenie go w prosty zasilacz o napięciu 12 V, jaki

stosuje się na przykład do zasilania głośników komputerowych lub innych urządzeń

domowych.

Zasada zachowania energii – potencjał pola

Jednym z aspektów technologii Flynna, który dla większości ludzi jest trudny do zrozumienia,

jest to, że można zbudować urządzenie dające 3,47 rażą więcej siły magnetycznej, niż

wprowadzono do układu i że nie jest to sprzeczne z zasadami podawanymi w podręcznikach

fizyki. Sądzę, że tej pozornej zagadki nie da się lepiej wytłumaczyć niż na przykładzie

eksperymentu przedstawionego na rysunku 3 przeprowadzonego przez Joe'ego Flynna.

Rysunek 4. GM zaproponował na forum internetowej grupy dyskusyjnej poświęconej

Równoległym Ścieżkom eksperyment ilustrujący, w jaki sposób niewielkie zmiany

konstrukcyjne mogą zmienić siłę magnetyczną w rdzeniach. Eksperyment wykonano przy

użyciu części zakupionych w sklepie z częściami elektrycznymi za niespełna 20 dolarów.

“Ponieważ układ ścieżek równoległych wytwarza przy tym samym zasilaniu 3,47 rażą więcej

siły niż układ konwencjonalny, może wydawać się, że jest to sprzeczne z zasadą zachowania

energii. Tak to wygląda jedynie wtedy, gdy patrzymy na to zjawisko z konwencjonalnego

punktu widzenia. Układ ten zawiera trzy źródła wytwarzające strumień magnetyczny (dwa

magnesy i elektromagnes), które są zdolne wytworzyć razem znacznie większą siłę, niż jest w

rzeczywistości przyłożona. Wzięte razem źródła strumienia są zdolne do wytworzenia 13,11

jednostek siły, co oznacza, że z fizycznego punktu widzenia powstaje strata w wysokości 1 –

(9,01/13,11) = 31%". Wynika z tego, że ten układ ma sprawność wynoszącą 347 procent w

rozumieniu dostarczonej energii magnetycznej w stosunku do włożonej energii elektrycznej.

Jest to zgodne z zasadami fizyki dotyczącymi zachowania pola, jeśli weźmie się pod uwagę,

że układ jest sprawny zaledwie w 69 procentach w kategoriach pola istniejącego w układzie.

Chociaż ten wynik może wydawać się zaskakujący, przedstawiona analiza jest poprawna, zaś

jej istotną częścią jest różnica między polami istniejącymi w tym układzie a elektryczną mocą

potrzebną do jego zasilania.

Straty w układzie

W celu optymalizacji strumieni w rdzeniach należy posłużyć się zasadami fizyki dotyczącymi

transferu strumienia w rdzeniach. Normalna krzywa namagnesowania, czyli krzywa B-H,

wynika z matematycznej zależności między natężeniem przyłożonego pola magnetycznego

(H) a wynikową gęstością strumienia w rdzeniu (B). Wykres zmienia się w zależności od

materiału, z jakiego wykonano rdzeń, i wznosi się bardziej, jeśli w rdzeniu jest początkowy

magnetyzm, taki jak ten, który posiadają stałe magnesy. Jeśli początkowy magnetyzm jest

duży, rdzeń jest nasycony i nie reaguje właściwie na przyłożoną siłę H. Najprostszy wykres

B-H jest przedstawiony na rysunku 5.

Rysunek 5

Histereza jest opóźnieniem pomiędzy przyłożoną siłą magnetyczną H a wynikową gęstością

strumienia magnetycznego B, która zmienia się z kolei w zależności od materiału rdzenia.

Przejawia się to również w postaci opóźnienia między wygaśnięciem siły H a przejawami

gęstości strumienia B.

Mówiąc prościej, cały układ nie włączy i nie wyłączy się w sposób natychmiastowy. Dzieje

się tak dlatego, że magnetyczna pamięć (magnetyzm szczątkowy) rdzenia oznacza, iż wektor

strumienia wciąż w nim jest, nawet gdy ustaje działanie siły magnetycznej H. Jeśli

przyłożymy do rdzenia odwrotną siłę H, podstawowa krzywa B-H zostanie poszerzona, tak

jak to pokazuje rysunek 6, przy czym również powstaje efekt pamięci magnetycznej.

Aby wrócić do stanu wyjściowego, należy pokonać magnetyzm szczątkowy, stąd kiedy już

zadziała prąd wejściowy, będzie on silniejszy od tego, który jest konieczny do wywołania

pierwszego impulsu. Powierzchnia zawarta w krzywych histerezy jest przybliżeniem ilości

zmarnowanej energii i wraz z innymi konwencjonalnymi źródłami strat daje w typowym

przypadku zredukowanie wydajności strumieni w rdzeniach z ich maksymalnych wartości

wynoszących 2 i 4 do odpowiednio 1,75 i 3,47.

Silniki

Chociaż to zjawisko może mieć wiele zastosowań, możliwość budowy w oparciu o nie silnika

wydaje się najbardziej kusząca. Kilka prostych obrazów powinno wystarczyć do

przedstawienia, w jaki sposób zasadnicze, przełączające strumień urządzenie może być

przekształcone w bardzo wydajny silnik elektryczny.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: