Dreszcze-demo-lukowska-rw2010.pdf

JOANNA ŁUKOWSKA

DRESZCZE

Zbiór opowiadań

Wydawnictwo RW2010 Poznań 2012

Redakcja i korekta zespół RW2010

Redakcja techniczna zespół RW2010

e-wydanie numer I

ISBN 978-83-63598-22-8

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie całości albo fragmentu – z wyjątkiem

cytatów w artykułach i recenzjach – możliwe jest tylko za zgodą wydawcy.

Aby powstała ta książka, nie wycięto ani jednego drzewa.

RW2010, os. Orła Białego 4 lok. 75, 61-251 Poznań

Dział handlowy: marketing@rw2010.pl

Zapraszamy do naszego serwisu: www.rw2010.pl

Joanna Łukowska: Dreszcze RW2010 Szósty zmysł

Szósty zmysł

– C zemu nie spróbujesz szczęścia w Lotto albo ruletce? Miliony byś zarobił na tym

swoim darze! Nie musiałbyś pracować, uczyć się, a na pewno tłuc komunikacją

miejską! – podniecał się młody rudy mężczyzna, przekonując drugiego, o smagłej

cerze i czarnych włosach. Obaj wyglądali na studentów i czekali na autobus linii 74.

Podobnie jak ja. Nie musiałam podsłuchiwać, gadali na tyle głośno, że cały

przystanek ich słyszał. Zwłaszcza kobiety zerkały zaintrygowane.

– Pewnie, że próbowałem. Niestety, bezdusznych maszyn nie potrafię rozgryźć.

Na nie mój skromy talent nie działa... – Brunet uśmiechnął się, rozsiewając wokół

czar latynoskiego amanta. Jakaś panienka zachichotała nerwowo. – Po prostu mam

drobne przeczucia, których słucham. Na przykład obudziłem się dzisiaj z

przekonaniem, że muszę jechać na uczelnię autobusem, a nie jak zwykle tramwajem.

No i spotkałem ciebie, dłużnika, który miga się z oddaniem pożyczki...

– Dla ciebie fart, dla mnie pech... – mruknął rudzielec. – Okej, szóstki nie

wytypujesz, za dużo możliwości, przy ruletce też polegniesz... A poker?

– Tu z kolei za dużo emocji i blefu, no i po gębie można dostać za nadmiar

podejrzanego instynktu. Poza tym hazard wciąga, mąci w sercu i głowie. Więc

przestań odwlekać nieuniknione i wyskakuj z tej setki. Przecież masz...

– Skąd wiesz?! Znowu przeczucie...?

– Nie, zwykła dedukcja. Wczoraj minął termin odbierania stypendium. Ja

dostałem, ty na pewno też. Nie wierzę, że wszystko wydałeś. – Uśmiechnął się

sprytnie.

– No, już dobra, wygrałeś... – Rudy westchnął i nowiutki banknot przeszedł z

rąk do rąk. Brunet chuchnął na niego i schował do kieszeni dżinsów.

Podobał mi się. Z nim mogłoby się udać. Bystry, pewny siebie, dowcipny,

ufający przeczuciom, a przy tym dość rozsądny, by nie dać się im zwieść na

Joanna Łukowska: Dreszcze RW2010 Szósty zmysł

manowce. Szkoda, że taki przystojny i czarujący. Kobiety ciągnęły do niego jak ćmy

do światła; co jego rozleniwiało, a mnie utrudniało sprawę. Natura poskąpiła mi

koniecznych do błyskawicznego podrywu argumentów. Byłam niską szatynką,

swojską dziewczyną z zadartym nosem ozdobionym kilkoma piegami; piwnymi

oczami obserwowałam świat uważnie, z empatią, acz niepozbawioną ironii – nadto

był ten świat przewidywalny. Postanowiłam pomóc przeznaczeniu, albo mu

przeszkodzić – zależy jak na sprawę spojrzeć. Widząc nadjeżdżający autobus,

zachwiałam się, po czym artystycznie omdlałam prosto w objęcia mej ofiary. Refleks

miał, siłę też. Załapał mnie i przytrzymał mocno, nim grzmotnęłam o chodnik. Nawet

przez ubranie poczułam ciepło jego dłoni; nagły dreszcz ogarnął całe moje ciało,

sprawiając, że naprawdę zakręciło mi się w głowie. Takie fajerwerki zaraz na

wstępie? No, no, robiło się coraz ciekawiej...

– Dobrze się czujesz, dziewczyno? – spytał.

– Już, już... mi przechodzi... Kiepsko spałam... teraz jeszcze szok tlenowy...

Dzięki, gdyby nie ty, posiniaczyłabym sobie siedzenie.

– Ponętne siedzenie nota bene... – Mrugnął filuternie, dowodząc, że na dokładkę

ma bystre oko. Rudzielec niecierpliwił się, machając ponaglająco ze stopni autobusu.

– Jedź, poczekamy na następny! – odkrzyknął mój wybawca. – Zresztą... – ściszył

głos – może właśnie o ciebie chodziło w moim wieszczym przeczuciu... – Obdarzył

mnie powłóczystym spojrzeniem, a ja uśmiechnęłam się do niego z psią

wdzięcznością. Rzęsami nie trzepotałam, bo co za dużo, to nie zdrowo.

Usiedliśmy na ławeczce. Słoneczko przygrzewało nieśmiało, rześkie powietrze

skłaniało wróble do świergotliwych przekomarzanek wśród gałęzi forsycji. Cofnęłam

się na tyle głęboko, by oprzeć się plecami o wiatę. Moje stopy nie dotykały ziemi;

dyndałam nimi swobodnie, pozwalając myślom błądzić wokół autobusu, który

właśnie odjechał... Mijał skrzyżowanie, raz, dwa, trzy... Ostry sygnał klaksonu,

Joanna Łukowska: Dreszcze RW2010 Szósty zmysł

potem pisk opon i metaliczny trzask wdarły się w wiosenny, łagodny poranek

nieprzyjemnym dysonansem.

– Hm, znowu wypadek, trzeci w tym miesiącu, raczej nic się poważnego nie

stało – mruknęłam leniwie.

– Oby... Mój szósty zmysł milczy, ale doświadczenie podpowiada, że pewnie

znowu ktoś próbował wymusić pierwszeństwo na autobusie. Gdybyśmy do niego

wsiedli, mogłabyś sobie jednak obić ten zgrabny tyłeczek.

– Ale nie wsiedliśmy... Przypadek, przeznaczenie, intuicja? Kogo to obchodzi,

pomilczmy dla odmiany... – Uśmiechnęłam się i zamknęłam oczy.

Fajnie się tak razem siedziało, nie czując przymusu prowadzenia durnej gadki o

niczym. Chłonęliśmy atmosferę wiosennego poranka i siebie nawzajem. Kwitnąca

forsycja pachniała zniewalająco, prawie tak jak mój towarzysz – wyczuwałam nutę

cedru, mięty i jeszcze czegoś, może rodzącej się fascynacji. Nie przywykł do

milczących kobiet, nienarzucających się z flirtem, niewypytujących o jego

intrygujący talent. Przyznaję, rzadki, ale nie taki znowu niezwykły. Osoby wrażliwe,

nieschematyczne, otwarte na świat i ludzi, dostrzegały więcej niż inni. Laski pchały

mu się w ręce, licząc na niesamowite doznania z kimś odgadującym ich myśli i

pragnienia. Pomyłka w założeniu – po prostu umiał czytać z mowy ciała. Raczej

mało skomplikowanej, biorąc pod uwagę, że głupiały od jednego jego spojrzenia i

dotknięcia. Nawet ja powinnam się pilnować. Uff, te ciarki, gdy mnie złapał i

przytrzymał... Nic dziwnego, że korzystał z okazji; był tylko facetem i uwielbiał

podziw. Ale chyba już dojrzał do związku z kimś równie oryginalnym jak on sam.

Przekonamy się wkrótce.

– Kolejny autobus jedzie – oznajmił z wyraźną niechęcią. – Do tego niestety

muszę wsiąść, bo się spóźnię na spotkanie z promotorem. Zasadniczy z niego

doktorek. Jedziesz? Dasz radę?

– Jasne! – Dziarsko wstałam z ławeczki.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: