wstęp.pdf

Są historie, których nie zarasta chwast czasu, opowieści, które będą powtarzane z wiatrem, przenoszone z

ust do ust. Z czasem ich forma się zmieni a ich przesłanie przestanie być jasne, ale to nie sprawi, że znikną,

one ewoluują…

Nie taki wilk straszny

Wstęp

„Była sobie kiedyś mała, prześliczna dziewczynka. Jej buzia była tak słodka i radosna, że każdy, kto tylko

raz na nią spojrzał, od razu musiał ją pokochać. Dziewczynka wraz z rodzicami mieszkała nieopodal lasu.

Często odwiedzała babcię, która gotowa była jej przychylić nieba. Babcia mieszkała w niewielkim domku

otoczonym przez zielony las. Pewnego dnia jej wnuczka otrzymała od niej prezent - czerwony aksamitny

kapturek, który dziewczynka polubiła tak bardzo, że za nic nie chciała się z nim rozstawać i wszędzie

nosiła go na swojej cudnej główce! Przez to zaczęto ją nazywać Czerwonym Kapturkiem”.

Wyjaśnijmy coś sobie. Nie tak znowu nie opodal – tylko w samym środku, nie

kapturek – a raczej pelerynę, Czerwonym Kapturkiem nazywają nie mnie, a

moją młodszą siostrę. A, babcia nie żyje od pół roku.

Bajka którą ludzie opowiadają jest urocza i zapewne ma wspaniały, głęboko

edukujący morał. Tyle, że życie nigdy nie jest takie piękne. Jestem Lena. Tak

po prostu. Za trzy miesiące kończę 19 lat, od przeszło 4 rodzice

bezskutecznie próbują wydać mnie za mąż. To nie tak, że nie ma

kandydatów, po prostu skutecznie ich odstraszam.

Miałam pecha urodzić się kobietą. Ludzie wymagają bym siedziała

w domu, tkała, prała, gotowała i nie posiadała własnego zdania. Zwłaszcza

moja matka ubolewa nad moim brakiem manier, ale sama jest sobie winna.

Moja prawdziwa mama zmarła zaraz po tym jak się urodziłam, ojciec mówi,

że jestem do niej podobna, tak samo uparta… Odziedziczyłam po niej też

włosy czarne jak sadza i bladą skórę.

Ojciec nie radził sobie z mały dzieckiem, dlatego pomagała mu babcia, to ona

mnie wychowała. Ojciec szybko otrząsnął się z żałoby i już rok później

znalazł sobie nową żonę. Zupełnie inną niż mama. Liliana bo tak miała na

imię była wysoką blondynką, o zielonych oczach i wydatnych kościach

policzkowych. Jej ubrania zawsze były schludne i czyste, a maniery

nienaganne. Nigdy nie widziałam, by choćby się uśmiechnęła. Jako dziecko

starałam się zyskać jej miłość, ale było to jak proszenie kamień o łzy. Liliana

nigdy mnie nie akceptowała, zawsze byłam gorsza. Gdy urodziła syna

mojemu ojcu, zupełnie przestałam się liczyć. Lata płynęły, moja macocha

doczekała się drugiego dziecka, a ja przestałam się łudzić, że kiedykolwiek

będzie żywić do mnie coś poza obrzydzeniem i pogardą.

- Trzymaj – powiedziałam podając garść jagód Rosie. Mały łasuch całe

policzki usmarowane miał ich sokiem.

- Mama nie będzie zła? – zapytała podejrzliwie, patrząc na prawie pusty

koszyczek.

Zbieranie jagód zawsze kończyło się tak samo. Wracałyśmy usmarowane

sokiem i zmęczone. Na szczęście jagód było dużo i zawsze udawało nam się

przynieść pełen koszyk.

- Nie jeśli wypełnimy koszyczek – odpowiedziałam i wskazałam kępę jagód

rosnący nieopodal.

Patrzyłam jak mała podbiega i zaczyna zbiory. Jedna garść do koszyka, jedna

do buzi. Dołączyłam do niej i po chwili kszyki były pełne.

Las dawał nam wszystko czego potrzebowaliśmy. Grzyby i jagody, miód

dzikich pszczół, zwierzęta, drewno na opał. Patrzyłam jak pulchna

sześciolatka, podskakuje przede mną. Jej podskakujące blond loki błyszczały

w słońcu, a śmiech przeplatał się ze śpiewem ptaków. Był środek lata, mimo

to obie miałyśmy na sobie czerwone peleryny. To była jedyna rzecz, która

nas do siebie upodabniała, to i ciemnobrązowe oczy odziedziczone po ojcu.

Gdy wróciłyśmy do domu, w uroczy spokój lasu, wdarł się wściekły glos

Liliany.

- Gdzie wyście tak długo były? Miałyście iść tylko po jagody! Spójrzcie na

siebie, jak wy wyglądacie?! Natychmiast się umyjcie – i tak dalej i tak dalej.

Darła się nawet gdy obie z Rosie próbowałyśmy zmyć z siebie jagodowy sok,

rozchlapując dookoła zimną wodę.

Gdy byłyśmy na tyle czyste na ile się dało usłyszałam głos ojca. Od rana

pracował razem z moim bratem w lesie przy wycince drewna a teraz jak

co dzień wrócili na obiad. Nathan podbiegł do Rosie i posadził ją sobie na

ramionach. Byli naprawdę podobni, nie sposób było nie zauważyć ich

pokrewieństwa. A potem w te radość znowu wdarł się głos Liliany, na

prawdę nie rozumiałam jak ojciec to wytrzymywał. – spójrz na tę dziewczynę

Ian, nosi spodnie jak mężczyzna, całymi dniami włóczy się Bóg wie gdzie, nie

wydamy jej za mąż nawet gdybyśmy komuś dopłacili!

No proszę, moja macocha zawsze miała o mnie dobre zdanie, ale żeby aż tak?

– pomyślałam sarkastycznie. Zanim ktokolwiek się zorientował weszłam do

stodoły, upewniłam się, że nikt mnie nie zauważył i z dobrze ukrytej skrzyni,

o której istnieniu nikt poza mną nie wiedział zabrałam koszulę, którą

uszyłam własnoręcznie, kilka dni temu. Nikt nie zauważył, jak wymknęłam

się do lasu. Miałam w tym sporo wprawy, w końcu nie pierwszy raz

uciekałam do lasu, by zadbać o własne interesy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: