Verne Juliusz - Wulkan zlota.pdf - Ebooki Przygoda z sensacją - j.nowak59

Jules Verne

Wulkan złota

Tytuł oryginału: „Le Volcan d’or”

Tłumaczyła: K. Bobrowska

„Skarby wulkanu”, 1928

Nakładem Księgarni św. Wojciecha. Poznań — Warszawa — Wilno — Lublin

Część pierwsza

Wuj z Ameryki

17 marca 1898 r. listonosz obsługujący ulicę Jacques–Cartier w Montrealu doręczył panu Summy

Skimowi, mieszkającemu w domu pod numerem 29, list następującej treści:

„Notariusz Snubbin przesyła pozdrowienia panu Summy Skimowi i prosi go o niezwłoczne

pofatygowanie się do kancelarii w sprawie, która go dotyczy”.

Co było powodem tego wezwania? Summy Skim, jak zresztą wszyscy mieszkańcy Montrealu, znał

notariusza Snubbina jako człowieka prawego, pewnego i przezornego doradcę, rodowitego

Kanadyjczyka, który objął kancelarię, dziś pierwszą w mieście, po sławnym notariuszu Nicku. Nick,

nazywający się naprawdę Mikołaj Sagamore, prowadził ją przez lat sześćdziesiąt i zasłynął w swoim

czasie udziałem w strasznej sprawie Morgaz, tak głośnej w 1837 r * .

Summy Skim, zdziwiony wielce tym wezwaniem, udał się szybko do notariusza i w pół godziny

później znalazł się w jego gabinecie przy placu Marche–Bon–Secours.

— Witam, panie Skim — rzekł notariusz powstając.

— Witam — odpowiedział Summy Skim, siadając przy biurku.

— Stawił się pan pierwszy na wezwanie, panie Skim…

— Jak to pierwszy? Czy podobne wezwanie otrzymał ktoś jeszcze?

— Pański kuzyn, pan Ben Raddle — odpowiedział notariusz — otrzymał również podobne

wezwanie.

— W takim razie nie „otrzymał” go, lecz „otrzyma” — oświadczył Summy Skim. — Bena nie ma

bowiem w tej chwili w Montrealu.

— Czy prędko powróci?

— Za trzy lub cztery dni.

— Do diabła!

— Sprawa jest więc nagląca?

— Poniekąd tak — odpowiedział notariusz. — Cóż robić! Wtajemniczę pana w jej treść, pan zaś

zaznajomi z nią pana Bena Raddle’a po jego powrocie.

Notariusz włożył okulary, przerzucił kilka papierów rozrzuconych na stole, wziął do ręki list,

wydobyty z koperty i zanim zaczął czytać, spytał:

— Pan Raddle i pan, panie Skim, jesteście siostrzeńcami pana Josiasa Lacoste’a?

— Istotnie, moja matka i matka Bena Raddle’a były jego siostrami, ale od ich śmierci, to jest od

siedmiu czy ośmiu lat, zerwaliśmy wszelkie stosunki z wujem. Poróżniły nas sprawy majątkowe; wuj

wyjechał z Kanady do Europy. Słowem od tej pory nie dał nam nigdy znać o sobie, nie wiemy więc,

co się z nim stało.

— Umarł — oświadczył notariusz. — Otrzymałem właśnie wiadomość o jego zgonie, który

nastąpił 16 lutego.

Pomimo to, że Josias Lacoste zerwał od dawna wszelkie stosunki z rodziną, Summy Skim przejął

się bardzo wiadomością o śmierci wuja.

Jego kuzyn Ben Raddle i on nie mieli już ani ojca, ani matki, a jako jedynacy ku sobie zwrócili całe

rodzinne uczucie, wzmacniając je braterską przyjaźnią. Obecnie Summy Skim uprzytomnił sobie, że z

całej rodziny został tylko Ben Raddle i on. Tęskniąc za wujem, kilkakrotnie starali się dowiedzieć,

co się z nim stało i mieli, prędzej czy później, nawiązać z nim stosunki. Śmierć wuja rozwiała te

złudzenia.

Josias Lacoste, skryty z natury, odznaczał się zawsze niespokojnym usposobieniem. Przed

dwudziestu laty wyjechał z Kanady szukać szczęścia w świecie, spodziewając się powiększyć swój

skromny majątek, dzięki spekulacjom finansowym. Czy ziściły się jego pragnienia? Czy nie zrujnował

się raczej doszczętnie, rzucając się w zawrotny wir interesów? Czy zostawił siostrzeńcom, swoim

jedynym spadkobiercom, choć niewielki majątek?

Summy Skim jednakże nie myślał nigdy o spadku, a tym bardziej teraz, gdy był pod wrażeniem

wiadomości o śmierci ostatniego krewnego.

Notariusz Snubbin, nie przerywając zadumy klienta, oczekiwał cierpliwie na pytania z jego strony.

— Panie Snubbin — spytał Summy Skim — wuj zmarł 16 lutego?

— 16 lutego, panie Skim.

— A zatem dwadzieścia dziewięć dni temu?

— Dwadzieścia dziewięć, istotnie. Tyle czasu potrzeba było, aby ta wiadomość dotarła do mnie.

— Nasz wuj był więc w Europie… w jednym z odległych jej krajów.

— Bynajmniej — odpowiedział notariusz i podał mu list, na którym widniały znaczki kanadyjskie.

— List ten pochodzi od wuja z Ameryki, od prawdziwego wuja z Ameryki, jak mówią w Europie,

którego spadkobiercami jesteście pan i pan Ben Raddle.

— Jak to? — rzekł Summy Skim. — Był więc w Kanadzie, a my nic o tym nie wiedzieliśmy?

— Tak, w Kanadzie, lecz w najbardziej oddalonej części Dominium * — na granicy dzielącej nasz

kraj od amerykańskiej Alaski, z którą komunikacja jest bardzo utrudniona i powolna.

— Przypuszczam, że chodzi o Klondike, panie Snubbin? ‘

— Tak, o Klondike. Wuj pański osiedlił się tam około dziesięciu miesięcy temu.

— Około dziesięciu miesięcy temu — powtórzył Summy Skim. — I gdy przejeżdżał przez

Amerykę, nie przyszło mu nawet na myśl, aby udając się do tej krainy kopalni złota wstąpić do

Montrealu i uścisnąć swych siostrzeńców!…

— Cóż pan chce? — odrzekł notariusz. — Być może, pan Lacoste śpieszył się z przybyciem do

Klondike, jak tyle tysięcy jego bliźnich… że tak powiem: tylu chorych trawionych gorączką złota,

która pochłonęła i pochłonie jeszcze niezliczone ofiary! Do kopalń złota ciągną tłumy ze wszystkich

zakątków świata. Po Australii nastąpiła Kalifornia, po Kalifornii — Transwal, po Transwalu —

Klondike, po Klondike będą inne złotodajne tereny i tak będzie aż do sądu ostatecznego… Chciałem

powiedzieć: do ostatecznego wyczerpania złotodajnych pokładów.

Po tych słowach notariusz udzielił Summy Skimowi wszelkich informacji jakie posiadał, a

mianowicie, że na wiosnę 1897 roku Josias Lacoste osiedlił się w mieście Dawson, stolicy

Klondike, z niezbędnym wyposażeniem poszukiwacza złota, że w lipcu 1896 roku wykryto złoto w

Gold Bottom, dopływie rzeki Hunter, co zwróciło uwagę wszystkich na ten obwód, że zaraz

następnego roku Josias Lacoste przybył tu wraz z innymi, aby za resztę pieniędzy kupić działkę

gruntu. W kilka dni po swym przybyciu spełnił swój zamiar i stał się posiadaczem działki numer 129

położonej przy Forty Miles Creek, dopływie Jukonu, głównej arterii kanadyjsko–alaskiej.

Po czym dodał:

— Sądząc z listu przysłanego mi przez gubernatora Klondike, działka jak dotąd nie przyniosła

dochodu, jakiego spodziewał się pan Josias Lacoste. Zdaje się wszakże, że nie jest ona zupełnie

wyczerpana i gdyby wuj żył dłużej, może osiągnąłby z niej więcej korzyści.

— A zatem nie nędza była przyczyną śmierci wuja?

— Nie, list wcale o tym nie wspomina. Zmarł na tyfus, groźny w tym klimacie i pochłaniający tam

tysiące ofiar. Pan Lacoste, czując się chorym, opuścił swą działkę i przyjechał do Dawson, gdzie

zakończył życie. Gubernator, który wiedział, że Lacoste pochodzi z Montrealu, zwrócił się do mnie,

abym powiadomił o jego zgonie rodzinę. Pan Ben Raddle i pan, panie Skim, jesteście znani, dodam

— z najlepszej strony, i dlatego bez kłopotów odnalazłem was, aby zawiadomić panów o waszych

prawach spadkowych.

Prawa spadkowe! Na ustach Summy Skima zarysował się ironiczny uśmiech. Myślał o ciężkim

życiu, jakie stało się udziałem wuja od chwili, gdy oddał się trudnemu i żmudnemu poszukiwaniu

złota. Może kupił działkę za wygórowaną sumę, wydając wszystko, co posiadał?… Może umarł

zadłużony i niewypłacalny… Po chwili namysłu Summy Skim odezwał się do notariusza:

Verne Juliusz - Wulkan zlota.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: