wyklad 5.11.12.doc

5.11.12r.

Temat: Rola środowiska lokalnego w życiu człowieka.

              Społeczność lokalna, do której należy człowiek ma świadomość tworzenia lokalnej jedności.    Charakteryzuje się wspólne działania na rzecz wspólnych ideii.

Jednostka przynależąc do takiej grupy nabywa kompetencji potrzeb do życia a przede wszystkim zyskuje poczucie bezpieczeństwa.

              Środowisko lokalne ma sens terytorialny, demograficzny, kulturowy, religijny i instytucjonalny.

Oprócz zamkniętego obszaru, na którym żyje społeczeństwo lokalne lokalność oznacza cały system instytucji służących organizacji życia zbiorowego, w więc instytucje usługowe, kulturowe, Kościoły, obyczajowość, normy moralne itp.

              Próbując zdefiniować to środowisko można powiedzieć, że jest to gromada ludzi zamieszkującej ograniczone i izolowane terytorium posiadających i ceniących wspólną tradycję wartości i symbole, instytucje a także odrębność i gotowość do wspólnoty działania żyjących w poczuciu przynależności i wewnętrznego bezpieczeństwa.

              Ta struktura społeczna uwarunkowana jest środowiskiem naturalnym. Według Antoniny Kłoskowskiej tradycyjnymi cechami tego środowiska są:

• małe rozmiary,
• względna izolacja od świata,
• daleko posunięta samowystarczalność,
• bezpośrednie osobiste kontakty oparte na pokrewieństwach, sąsiedztwie.

Znaczącą większość etniczną, zawodową i ekonomiczną jedność norm, obyczajowych wierzeń i przyzwyczajeń.

              Hawley twierdzi, że społeczność lokalna jest jak organizm ludzki, mniej lub bardziej samowystarczający, funkcjonuje wg pewnych zasad: wzrost, dynamika. Przyrównuje życie społeczności lokalnej do życia przyrodniczego.

              W tej społeczności lokalnej ważna jest:

1. interakcja zachodząca między ludźmi, gdzie stykają się na niewielkim obszarze a jedność pochodzi od zależności między poszczególnymi członkami tej społeczności,
2. emocjonalne przywiązanie, poczucie przynależności ludzi do danej społeczności,
3. więzi społeczne, bez nich grupa miałaby charakter statyczny.

Chcąc zidentyfikować zbiorowość społeczności lokalnej rozpatrujemy:

• intencjonalne współdziałanie – postrzeganie swego środowiska jakie akceptowanego życia zbiorowego,
• styczność przestrzenna – postrzeganie obecności drugiego człowieka,
• łączność psychiczna – gotowość do nawiązywania bezinteresownych związków z innymi ludźmi.

Najmniejszą formą integracji jest styczność przestrzenna.

4. wspólnota kulturowa – to co wiąże ludzi.

Kultura – wartości, obyczaje, tradycje, przekazywanie pokoleniom.

Kultura w namyśle społeczności lokalnej – wspólne idee, podobne sposoby życia, najbliższe otoczenie.

              Obecnie więź społeczna opiera się głównie na stycznościach rzeczowych.

Im bardziej społeczność jest zurbanizowana tym bardziej rozpada się struktura.

Obecnie społeczeństwo lokalne w tradycyjnym rozumowaniu traci sens. Zmienia strukturę i funkcje, podlega procesowi specjalizacji.

              Zmieniające się możliwości komunikacji społeczności powodują, że dany teren jest tym co nazywamy lokalną wioską.

              W tej sytuacji środowisko lokalne, które było jednym z podstawowych środowisk wychowujących przestaje pełnić tą główną rolę.

              Środowisko lokalne jest skutecznym zabezpieczeniem społecznym przed patologią i dezorganizacją.

Społeczeństwo lokalne pełni funkcję kontrolną. Środowisko społeczne (element społeczności lokalnej)  oddziałowuje na człowieka poprzez element dorobku historycznego.

Elementy kultury zdominowane są przez treści poza środowiskowe, które to treści udostępniają środki masowego przekazu.

              Środowisko lokalne stanowi zespół współwyznaczności rozwoju i wychowania.

                          Kształtuję się na podłożu rozmieszczenia ludności, aktywności społecznej.

Środowisko lokalne modyfikuje potrzeby człowieka. Środowisko wyznacza tryb życia. Powtarzalność pewnych sytuacji określa zmienny i potrzebny tryb życia człowieka.