Boll Heinrich - Bilard o wpół do dziesiątej.pdf - NOWE KSIAZKI (h.123) - akinorew12

Tytuł oryginału: Billard um halb zehn

Projekt obwoluty: Maciej Sadowski

Redakcja graficzno-techniczna: Sławomir Grzmiel

Korekta: Alicja Chylińska

Polish translation by Teresa J^tkiewicz

ISBN 83-7200-626-1

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZ A SA W.u s/ iw.i '000

Rozdział pierwszy

Tego ranka Fahmel po raz pierwszy był wobec niej

nieuprzejmy, prawie grubiański. Zatelefonował około wpół

do dwunastej i w samym brzmieniu jego głosu tkwiła

zapowiedź czegoś niedobrego; jego drganie było czymś

całkiem nowym i właśnie dlatego, że słowa zachowały swą

zwykłą poprawność, przeraził ją ich ton: w głosie Fahmela

cała uprzejmość została zredukowana do suchej formułki, tak

jakby ktoś zamiast wody zaofiarował jej H 2 0.

- Proszę wyjąć z biurka czerwoną karteczkę, którą pani

wręczyłem przed czterema laty - powiedział.

Leonora wyciągnęła prawą ręką szufladę, odsunęła na bok

tabliczkę czekolady, wełnianą ściereczkę i butelkę płynu do

czyszczenia metali, wyjęła czerwoną kartkę.

- Proszę przeczytać, co jest napisane na kartce.

Drżącym głosem przeczytała:

- „Numer, który wolno podać mojej matce, ojcu, córce,

synowi i panu Schrelli, poza tym nikomu”.

- Proszę powtórzyć ostatnie słowa.

Powtórzyła:

- „Poza tym nikomu”.

- I w ogóle, skąd pani wiedziała, że jest to numer

telefonu w hotelu „Książę Henryk”?

Milczała.

- Zwracam uwagę, że pani obowiązkiem jest stosować

się do moich dyspozycji, nawet jeśli pochodzą sprzed

czterech lat... bardzo proszę.

Milczała.

- Głupie stworzenie... - Czyżby tym razem zapomniał

dodać „proszę”?

Usłyszała szmer rozmów, potem głos wołający: -

Taksówka! Taksówka! - i brzęczenie sygnału telefonicznego.

Odłożyła słuchawkę, przesunęła kartkę na środek biurka -

odczuła jakby ulgę - ta nieuprzejmość, która ją spotkała po

raz pierwszy od czterech lat, wydała się jej niemal pieszczotą.

Kiedy ją coś wytrącało z równowagi albo miała już

powyżej uszu precyzyjnie uregulowanego trybu pracy,

wychodziła przed drzwi i zabierała się do czyszczenia

mosiężnej tabliczki: „Dr Robert Fahmel, Biuro obliczeń

statycznych, po południu nieczynne”. Dym z parowozów,

osad gazów spalinowych i kurz uliczny dostarczały jej co

dzień uzasadnionego powodu do wyjmowania z szuflady

wełnianej ściereczki i płynu do czyszczenia; lubiła przeciągać

minuty poświęcane temu zajęciu do kwadransa, a nawet do

pół godziny. Za zakurzonymi szybami przeciwległego domu,

przy ulicy Modesta 8, widziała dudniące maszyny drukarskie,

które niezmordowanie drukowały na białym papierze

budujące teksty; czuła równomierne dygotanie i wydawało się

jej, że jest na płynącym lub właśnie wychodzącym w morze

okręcie. Ciężarówki, praktykanci, zakonnice; ruch uliczny; w

skrzyniach przed sklepami warzywnymi: pomarańcze,

pomidory, kapusta. A przed sklepem Gretza, mieszczącym

się w sąsiednim domu, dwaj chłopcy zawieszali właśnie

ogromnego dzika; ciemna krew odyńca kapała na asfalt.

Leonora lubiła zgiełk i brud tej ulicy. Czuła rosnącą przekorę,

myślała o wymówieniu posady. Chciałaby pracować w

jednym z tych zagraconych sklepików z wejściem od

podwórza, gdzie sprzedaje się przewody elektryczne, l>i

yprawy korzenne albo cebulę, gdzie niechlujni właściciele z

opadającymi szelkami, wydani na pastwę coraz to nowych

kłopotów, skłonni są do poufałości, które można

przynajmniej odrzucić; gdzie trzeba walczyć o godzinę

spędzoną w poczekalni dentysty; gdzie robi się składkę na

zaręczynowy prezent dla koleżanki, składkę na sentencję do

zawieszenia w mieszkaniu lub na książkę o miłości; gdzie

obleśne żarty kolegów przypominają, że samemu zachowało

się cnotę. Zycie. Byle nie ten nieskazitelny ład, nie ten szef -

nieskazitelnie ubrany, nieskazitelnie uprzejmy

- i jakiś niesamowity; za jego uprzejmością Leonora

wietrzyła pogardę, którą dawał odczuć każdemu, z kim miał

do czynienia. Ale z kim oprócz niej miał w ogóle do

czynienia? Jak daleko sięgała pamięcią, nie widziała, żeby

rozmawiał z kimkolwiek

- poza ojcem, synem, córką. Nigdy nie widziała jego matki,

przebywającej w jakimś sanatorium dla nerwowo chorych, a

ten pan Schrella, którego nazwisko wymienione było również

na czerwonej kartce, nigdy o niego nie pytał. Fahmel nie miał

godzin przyjęć, a klientów, którzy chcieli się z nim

porozumieć przez telefon, musiała prosić, by zwracali się do

niego listownie.

Kiedy złapał ją na jakiejś omyłce, robił tylko lekceważący

ruch ręką i mówił: „Nic nie szkodzi, proszę to zrobić jeszcze

raz”. Zdarzało się to jednak bardzo rzadko, gdyż swoje

nieliczne omyłki przeważnie wykrywała sama. Nigdy jednak

nie zapominał dodać swego „proszę”. Ile razy go poprosiła,

zwalniał ją na parę godzin lub nawet parę dni; kiedy jej matka

umarła, powiedział: „Zamkniemy biuro na cztery dni... a

może wolałaby pani na tydzień?”. Ale ona nie chciała

zwolnienia na tydzień ani nawet na cztery dni, tylko na trzy, i

już te trzy dni w pustym mieszkaniu wydały się nieskończenie

długie. Na mszy żałobnej i na pogrzebie Fahmel zjawił się

oczywiście w r nieskazitelnej czerni, przyszli także jego ojciec,

syn i córka z olbrzymimi wieńcami, które własnoręcznie

położyli na grobie; wysłuchali nabożeństwa, a stary pan

Fahmel, którego bardzo lubiła, powiedział do niej szeptem:

„My, Fahmelowie, znamy śmierć, jesteśmy z nią za pan brat,

drogie dziecko”.

Fahmel bez sprzeciwu wyrażał zgodę na wszelkie

udogodnienia, o jakie go prosiła, tak że z biegiem lat coraz

trudniej było jej o cokolwiek prosić; stopniowo skracał jej

godziny urzędowania; w pierwszym roku pracowała od ósmej

do czwartej, ale już od dwóch lat jej czynności zostały tak

zracjonalizowane, że z łatwością wykonywała je między ósmą

a pierwszą i nawet pozostawało jej jeszcze dość czasu na

nudę i przeciąganie czyszczenia tabliczki do pół godziny.

Teraz nie było już ani jednej mgiełki na mosiężnej tabliczce!

Z westchnieniem zakręciła butelkę, złożyła ściereczkę; ma-

szyny drukarskie wciąż jeszcze dudniły, nieubłaganie druko-

wały na białym papierze budujące teksty, i wciąż jeszcze

skapywała krew dzika. Praktykanci, ciężarówki, zakonnice:

ruch uliczny.

Czerwona kartka leżała na biurku; jego nieskazitelne

pismo techniczne: „...poza tym nikomu”. Numer telefonu,

Boll Heinrich - Bilard o wpół do dziesiątej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: