Smith Wilbur - Triumf Slonca.pdf - SMITH Wilbur - annamaria6696

WILBUR SMITH

TRIUMF SŁOŃCA

Z angielskiego przełoŜyli MARIA I CEZARY FRĄC

WARSZAWA 2006

Tytuł oryginału: THE TRIUMPH OF THE SUN

Redakcja: Barbara Nowak

Ilustracje na obwolucie: Jacek Kopalski

Projekt graficzny obwoluty: Andrzej Kurylowicz

Wydanie 1

Skład: Laguna

Druk: Łódzkie Zakłady Graficzne, Łódź

KsiąŜkę tę poświęcam

mojej pomocnicy, towarzyszce zabaw, bratniej duszy, Ŝonie

i najlepszemu przyjacielowi Mokhiniso Rakhimova Smith

Rebecca wspierała łokcie na parapecie szerokiego okna bez szyb, a gorąco pustyni biło w twarz

niczym Ŝar z pieca hutniczego. Wydawało się, Ŝe nawet rzeka w dole paruje jak kocioł. Tutaj miała

prawie milę szerokości, nastała bowiem pora Wysokiego Nilu. Silny nurt tworzył lśniące wiry na

powierzchni. Nil Biały był zielony i cuchnął bagnami, przez które niedawno przepłynął i które

zajmowały obszar wielkości Belgii. Arabowie nazywali to rozległe trzęsawisko Bahr el Ghazal, a

Brytyjczycy Sudem.

W chłodnych miesiącach ubiegłego roku Rebecca wyprawiła się z ojcem w górę rzeki do miejsca,

gdzie Nil Biały wypływa z bagien. Dalej na południe rozciągały się nienaniesione na mapę bezdroŜa.

Tam kanały i laguny Sudu pokrywał gęsty koŜuch pływających wodorostów, które wciąŜ się

przesuwały, skrywając drogi wodne przed wszystkimi prócz najsprawniejszych, najbardziej

doświadczonych nawigatorów. Ten wodny, malaryczny świat był królestwem krokodyli i hipopotamów,

niezliczonych gatunków ptaków, pięknych i groteskowych, a takŜe dziwnych, ziemnowodnych antylop

sitatunga o spiralnych rogach, kudłatej sierści i wydłuŜonych racicach, przystosowanych do Ŝycia na

rozlewiskach. Rebecca odwróciła głowę i pukiel jasnych, gęstych włosów przysłonił jej oko. Odgarnęła

go na bok i popatrzyła w dół nurtu, gdzie spotykały się dwie wielkie rzeki. Widok nie przestawał jej

intrygować, choć oglądała go codziennie od dwóch długich lat. Środkiem koryta Ŝeglowała wielka

tratwa wodorostów. Prąd porwał ją z bagien i niósł na północ, gdzie miała rozpaść się na kataraktach,

które przerywają gładki nurt rzeki. Rebecca śledziła ją wzrokiem aŜ do zbiegu dwóch Nilów.

Drugi Nil płynął ze wschodu, świeŜy i słodki jak górski strumień, który był jego źródłem. W porze

Wysokiego Nilu woda miała szaroniebieski kolor, od pyłu wymytego z gór Abisynii. Od tej barwy

rzeka wzięła swoją nazwę. Nil Błękitny, choć nieco węŜszy od swojego bliźniaka, i tak stanowił

ogromną drogę wodną. Rzeki schodziły się u szczytu trójkąta, na którym leŜało Miasto Trąby

Słoniowej, Chartum. Dwa Nile nie mieszały się od razu. Jak okiem sięgnąć, płynęły obok siebie w

jednym korycie. Zachowywały odrębne kolory i własny charakter aŜ do leŜących dwadzieścia mil dalej

skał przełomu Szabluka, gdzie w końcu łączyły się w burzliwym związku.

- Nie słuchasz, kochanie — powiedział ostro jej ojciec.

Rebecca odwróciła się z uśmiechem.

— Wybacz, tato, zamyśliłam się.

— Wiem, wiem. Nastały trudne czasy — przyznał. — Ale musisz stawić im czoło. JuŜ nie jesteś

dzieckiem, Becky.

— Nie jestem — zgodziła się z Ŝarem w głosie. Nie miała zamiaru się skarŜyć, nigdy się nie

skarŜyła. — W zeszłym tygodniu skończyłam siedemnaście lat. Mama wyszła za mąŜ w tym samym

wieku.

— A teraz ty zajmujesz jej miejsce jako pani tego domu. — Na jego twarzy odmalowała się

rozpacz, gdy wspomniał ukochaną Ŝonę i jej straszną śmierć.

— Drogi tato, właśnie uŜyłeś obosiecznego argumentu — zaśmiała się. -- Skoro jest tak, jak

mówisz, czy moŜesz Ŝądać, Ŝebym cię zostawiła?

David Benbrook przez chwilę był zakłopotany, ale zaraz potem odpędził smutki i roześmiał się

razem z nią. Była taka bystra i śliczna, Ŝe nieczęsto potrafił się jej oprzeć.

— Jesteś tak podobna do matki. — Stwierdzenie to zwykle pełniło funkcję białej flagi, ale w tym

wypadku zapoczątkowało wyliczanie argumentów. Rebecca odwróciła się w stronę okna; nie

ignorowała ojca, ale słuchała półuchem. Teraz, gdy przypomniał o groŜącym im powaŜnym

niebezpieczeństwie, zimne szpony strachu ścisnęły jej serce na widok drugiego brzegu Nilu.

Dochodzące do samej rzeki zabudowania tubylczego miasta Omdurmanu, mające barwę

otaczającej je pustyni, wydawały się maleńkie niczym domki dla lalek i falowały w gorącym powietrzu.

Pomimo odległości groźba biła z nich równie mocno jak Ŝar ze słońca. Bębny dudniły bez chwili

przerwy, we dnie i w nocy, bezustannie przypominając o śmiertelnym niebezpieczeństwie, które

zawisło nad mieszkańcami Chartumu. Łoskot niósł się ponad wodą niczym bicie serca samego potwora.

Rebecca potrafiła sobie wyobrazić, jak potwór siedzi pośrodku swojej sieci, patrząc na nich

poŜądliwym wzrokiem, fanatyk z nieugaszonym pragnieniem ludzkiej krwi. Niebawem on i jego

wyznawcy przyjdą po nich. ZadrŜała i skupiła uwagę na głosie ojca.

— Oczywiście przyznaję, Ŝe odziedziczyłaś po matce odwagę i upór, Becky, ale pomyśl o

bliźniaczkach. Pomyśl o dziewczynkach. To teraz twoje dzieci.

— Dobrze wiem, Ŝe jestem za nie odpowiedzialna — wybuchła, po czym równie szybko zdusiła

złość. Znowu się uśmiechnęła, a jej uśmiech zawsze zmiękczał serce ojca. — Ale myślę równieŜ o

tobie. — Stanęła przy jego krześle i połoŜyła mu rękę na ramieniu. — Jedź z nami, tato.

— Nie mogę, Becky. Jestem konsulem generalnym Jej Królewskiej Mości. Muszę zostać. To mój

święty obowiązek. Moje miejsce jest tutaj, w Chartumie.

— W takim razie moje teŜ — odparła krótko i pogłaskała go po głowie. Czuprynę wciąŜ miał gęstą

i spręŜystą, niegdyś czarną, dziś przetykaną siwizną. Był przystojnym męŜczyzną, a ona często

szczotkowała mu włosy, a takŜe przycinała i podwijała wąsy z taką dumą, z jaką kiedyś robiła to jej

matka.

David westchnął i juŜ miał zaprotestować, gdy przez otwarte okno wpadły przeraźliwe dziecięce

piski. Oboje zamarli. Znajome głosy przeszyły im serca. Rebecca pospieszyła do drzwi, a David zerwał

się z krzesła za biurkiem. Po chwili odpręŜyli się, bo krzyki rozbrzmiały na nowo i usłyszeli w nich

podniecenie, nie strach.

— Są na wieŜy obserwacyjnej.

— Nie wolno im tam wchodzić! — zawołał David.

— Jest wiele miejsc, do których nie wolno im zaglądać — zgodziła się Rebecca — i właśnie tam

najczęściej moŜna je znaleźć. — Wyszła z pokoju na wyłoŜony kamiennymi płytami korytarz. Kręcone

schody na drugim końcu prowadziły na wieŜyczkę. Rebecca podkasała spódnicę, zwinnie i szybko

pokonując kolejne stopnie. Ojciec podąŜył za nią bardziej statecznym krokiem. Wyszła w palące słońce

na górny balkon wieŜyczki.

Bliźniaczki tańczyły niebezpiecznie blisko niskiej balustrady. Rebecca chwyciła je za ręce i

pociągnęła do tyłu. Rozejrzała się z wyŜyn pałacu konsularnego. W dole leŜały minarety i dachy

Chartumu. Wstęgi Nilu Białego i Błękitnego ciągnęły się po horyzont.

Saffron spróbowała wyszarpnąć rękę.

— Ibis! — krzyknęła. — Patrz, płynie Ibis. — Była wyŜsza, ciemniejsza od siostry bliźniaczki,

nieokiełznana i krnąbrna jak chłopak.

— Nieustraszony Ibis — pisnęła filigranowa, jasnowłosa Amber. Jej głos miał melodyjne

brzmienie, nawet gdy była podekscytowana. — To Ryder na Nieustraszonym Ibisie.

— Dla ciebie pan Ryder Courtney — poprawiła Rebecca. — Nie wolno ci nazywać dorosłych po

imieniu. I Ŝebym nie musiała wam tego powtarzać. — Ale siostry nie wzięły reprymendy do serca.

Spoglądały z niecierpliwością w górę Nilu Białego, skąd płynął ładny biały parowiec.

— Wygląda jak zrobiony z lukru — powiedziała Amber, rodzinna ślicznotka o anielskich rysach,

zadartym nosku i duŜych niebieskich oczach.

— Mówisz to za kaŜdym razem — zauwaŜyła Saffron bez cienia urazy. Była przeciwieństwem

Amber: miała oczy koloru ciemnego miodu, drobne piegi na policzkach i szerokie, skore do śmiechu

usta. Popatrzyła na Rebeccę z szelmowskim błyskiem w tych miodowych oczach. — Ryder jest twoim

amantem, prawda? — „Amant" był najnowszym dodatkiem do jej słownika, stosowanym wyłącznie w

odniesieniu do Rydera Courtneya.

Rebecca uwaŜała to określenie za pretensjonalne i dziwnie irytujące.

— Wcale nie! — zaprzeczyła wyniośle, Ŝeby ukryć rozdraŜnienie. — I nie bądź zuchwała,

smarkulo.

— Wiezie tony jedzenia! — Saffron wskazała na sznur czterech płaskodennych barek holowanych

przez Ibisa.

Rebecca puściła ręce bliźniaczek i ocieniła oczy przed blaskiem. Saffron miała rację. Przynajmniej

na dwóch barkach piętrzyły się worki sorgo zwanego durrą, będącego podstawową rośliną zboŜową w

Sudanie. Dwie pozostałe wiozły róŜnorodny ładunek. Ryder zaliczał się do najzamoŜniejszych

przedsiębiorców prowadzących handel na obu rzekach. Miał wiele faktorii, rozproszonych na

przestrzeni stu mil wzdłuŜ Nilu, od dopływu Atbara na północy po Gondokoro i daleką Equatorię na

południu, a takŜe na wschodzie nad Nilem Błękitnym, od Chartumu po wyŜyny Abisynii. David wszedł

na balkon.

— Dzięki Bogu, Ŝe przybył — rzekł cicho. — To wasza ostatnia szansa ucieczki. Courtney

zabierze was wraz z setkami uchodźców w dół rzeki, poza zasięg szponów Mahdiego.

W tej chwili zza rzeki napłynął huk armatniego wystrzału. Odwrócili się szybko i zobaczyli obłok

dymu nad jednym z dział derwiszów po drugiej stronie Nilu Białego. Chwilę później fontanna wody

wystrzeliła sto jardów przed dziobem parowca. Piana była zabarwiona na Ŝółto przez kwas pikrynowy z

wybuchającego pocisku.

Rebecca poderwała rękę do ust, Ŝeby zdusić krzyk trwogi, a David powiedział szyderczo: —

Módlmy się, Ŝeby celowali nie lepiej niŜ zwykle.

Działa baterii derwiszów kolejno podjęły ostrzał i woda wokół niewielkiego statku zagotowała się

od eksplodujących pocisków. Odłamki smagały rzekę jak tropikalny deszcz.

Potem zagrzmiały wyzywająco wszystkie wielkie bębny armii Mahdiego i ryknęły trąby ombeja.

Spomiędzy zabudowań wypadli jeźdźcy na koniach i wielbłądach. Galopowali brzegiem rzeki,

równolegle do Ibisa.

Rebecca pobiegła na drugi koniec balkonu do trójnogu z długą mosięŜną lunetą wycelowaną w

cytadelę wroga. Stanęła na palcach, Ŝeby dosięgnąć do okularu, i szybko nastawiła ostrość. Zobaczyła

liczną jazdę derwiszów, na wpół przesłoniętą przez chmury czerwonego pyłu, który wzbijały kopyta

galopujących wierzchowców. Widziała zaciekłe, smagłe twarze jeźdźców, widziała usta miotające

przekleństwa i pogróŜki, i słyszała ich straszny okrzyk wojenny: — Allah akbarl Nie ma bóstwa innego

niŜ Bóg, a Mahomet jest jego Prorokiem!

Smith Wilbur - Triumf Slonca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: