Dr in¿. Jan Paj¹k
TELEKINETYCZNE POZYSKIWANIE ENERGII OTOCZENIA
Wydanie 2
(Monografia, Dunedin, Nowa Zelandia, maj 1992 rok, ISBN 0-9597946-3-8)
Copyright © 1992 by dr in¿. Jan Paj¹k.
Wszystkie prawa zastrze¿one. Kopiowanie i udostêpnianie niniejszej monografii jest przedmiotem nastêpuj¹cych warunków:
#1. Dla wszystkich celów zwi¹zanych z uzyskiwaniem finansowego zysku (np. przedruk w ksi¹¿kach, czasopismach, gazetach, czy materia³ach reklamowych; prezentacja w programach telewizyjnych i audycjach radiowych, patenty, itp.) ¿adna czêœæ niniejszej monografii nie mo¿e byæ kopiowana lub zreprodukowana bez otrzymania uprzedniej zgody autora wydanej na piœmie.
#2. W³¹czanie krótkich cytowañ lub rysunków z niniejszej monografii do innych opracowañ s³u¿¹cych celom publicystycznym, przegl¹dowym, naukowym, dydaktycznym, lub krytycyzmu nie podlega ograniczeniom pod warunkiem, i¿ ka¿de takie cytowanie jest zaopatrzone w dok³adne dane edytorskie materia³u Ÿród³owego (t.j. podane zostan¹: nazwisko i adres autora, a tak¿e tytu³, numer rysunku lub strony, miejsce i rok wydania, oraz numer ISBN cytowanej monografii).
#3. Dla wszelkich zastosowañ NIE maj¹cych na celu uzyskania finansowego zysku (np. studiowanie, edukacja, zbiory biblioteczne, itp.) niniejsza monografia mo¿e byæ kopiowana w ca³oœci bez ¿adnych ograniczeñ, pod warunkiem, i¿ jej kopie s¹ wykonywane (i udostêpniane) albo ca³kowicie bezp³atnie albo te¿ wy³¹cznie za pokryciem ponoszonych kosztów.
#4. We wszystkich przypadkach kopiowania, reprodukcja (kopia) niniejszej copyright strony musi tak¿e zostaæ w³¹czona do ka¿dej kopii wykonanej z czêœci lub ca³osci tej monografii, jeœli owa kopia bêdzie u¿ytkowana niezale¿nie od innych tekstów. W przypadku w³¹czenia kopii (cytowania) tej monografii, lub jej czêœci, w obrêb wiêkszych tekstów, wyraŸna informacja o nazwisku i adresie autora, a tak¿e tytule i danych edytorskich tej monografii musi tak¿e zostaæ w³¹czona do owych tekstów.
Zarejestowano dla copyringt jako depozyt legalny Biblioteki Narodowej Nowej Zelandii (P.O. Box 1467, Wellington), numer PO # 00-025750, z dnia 14 maja 1992 roku. Wydano w Nowej Zelandii prywatnym nak³adem autora.
Data upowszechnienia (wydruku) niniejszego egzemplarza: ‑.
(W przypadku dostêpu do kilku egzemplarzy tej monografii rekomendowane jest zapoznawanie siê z egzemplarzem o najnowszej dacie wydruku!)
Monografia ta jest dostêpna poprzez Internet pod adresami: <http://www.ufo-album.prv.pl>, <www.northpoint.prv.pl>, <www.ufohome.terramail.pl>, <www.totalizm.of.pl>. Mo¿e ona tak¿e byæ odnaleziona za poœrednictwem linków z nastêpuj¹ych stron: <http://ufo.zakopane.top.pl>, <www.ufo.hg.pl>, <http://ufo.zakopane.top.pl/index2a.htm>, <http://private.freepage.de/totalizm>, <totalizm.50megs.com>, <totalism.50megs.com>, <www.cogito.prv.pl>, <www.kosmet.pl/~ufo-album>, <www.hkpm.org.pl>.
Monografia ta stanowi drugie wydanie poszerzonej polskojêzycznej wersji nastêpuj¹cej publikacji naukowej autora oryginalnie wydanej w jêzyku angielskim: Dr Jan Paj¹k, "The magnetic extraction of energy from the environment", a private edition by the author, Dunedin, New Zealand, 1990, ISBN 0-9597946-1-1.
Korespondencja przeznaczona dla autora niniejszej monografii mo¿e byæ kierowana na nastêpuj¹cy jego adres (u¿ywany w 2001 roku):
P.O. Box 33250
Petone 6340
NEW ZEALAND
Home tel.: +64 (4) 56-94-820; E-mails: <jpajak@poczta.wp.pl> or <jpajak@zfree.co.nz>.
STRESZCZENIE monografii "Telekinetyczne pozyskiwanie energii otoczenia" (ISBN 0-9597946-3-8)
Niniejsza monografia zestawia najbardziej znacz¹ce wyniki badañ teoretycznych i eksperymentalnych dotycz¹cych magnetycznych urz¹dzeñ do pozyskiwania energii otoczenia. Zjawisko wykorzystywane w tych urz¹dzeniach stanowi odwrotnoœæ tarcia, t.j. samoczynnie absorbuje ono ciep³o z otoczenia zaœ produkuje ruch. Poniewa¿ w naturalnej postaci zjawisko to ujawnia swe dzia³anie podczas ruchów telekinetycznych, autor nazwa³ je "efektem telekinetycznym". Badania wykaza³y ¿e wyzwolenie efektu telekinetycznego mo¿e nast¹piæ na dwa sposoby, t.j. na drodze: (1) biologicznej, poprzez wykorzystanie naturalnych zdolnoœci ludzkiego mózgu, oraz (2) technicznej, poprzez przyspieszanie lub opóŸnianie pól magnetycznych. Gdy efekt ten zostaje wyzwolony technicznie, zezwala on na budowê urz¹dzeñ magnetycznych jakie samoczynnie poch³aniaj¹ ciep³o z otoczenia aby wyprodukowaæ u¿yteczny ruch. Urz¹dzenia te nazywane s¹ si³owniami telekinetycznymi. Eksploatacja takich si³owni nie wymaga dostarczania im ¿adnej technicznej energii lub paliwa. Niniejsza monografia wyjaœnia budowê i dzia³anie wszystkich piêciu g³ównych kategorii si³owni telekinetycznych, t.j. silników, generatorów, agregatów, maszyn elektrostatycznych, oraz baterii. Pierwsze dzia³aj¹ce prototypy wszystkich tych urz¹dzeñ istniej¹ ju¿ obecnie.
W treœci niniejszej monografii omówione zosta³y nastêpuj¹ce tematy:
#1. Wprowadzenie do efektu telekinetycznego. Wykazano, ¿e za wyj¹tkiem tarcia, dla prawie ka¿dego zjawiska wspó³czesna nauka zidentyfikowa³a ju¿ odpowiednie przeciw-zjawisko. Ujawniono odkrycie autora ¿e istnieje tak¿e przeciwzjawisko dla tarcia, t.j. efekt telekinetyczny. Zaprezentowano rezultaty eksperymentów jakie potwierdzaj¹, i¿ efekt telekinetyczny samoczynnie absorbuje ciep³o zaœ produkuje ruch. Podkreœlono te¿ wniosek autora, ¿e techniczne wykorzystanie efektu telekinetycznego dostarcza podstaw teoretycznych dla budowy urz¹dzeñ do pozyskiwania energii otoczenia.
#2. Tablice cyklicznoœci postuluj¹ce przysz³e u¿ytkowanie si³owni telekinetycznych. Metodologia autora pozwalaj¹ca na przewidywanie kierunku ewolucji przysz³ych si³owni zosta³a wyjaœniona na dwóch przyk³adach. Metodologia ta wykorzystuje tzw. "tablice cyklicznoœci" które s¹ odpowiednikami "tablicy Mendelejewa" (zwanej tak¿e "tablic¹ okresow¹ pierwiastków") tyle tylko ¿e opracowanymi dla urz¹dzeñ technicznych zamiast pierwiastków chemicznych. Tablica taka obowi¹zuj¹ca dla urz¹dzeñ dostarczaj¹cych energiê ukazuje, ¿e si³ownie wykorzystuj¹ce efekt telekinetyczny bêd¹ tworzy³y nastêpn¹ generacjê maszyn energetycznych budowanych na ziemi. Ujawnia ona tak¿e zjawiska i zasady dzia³ania wykorzystywane w budowie tych si³owni drugiej generacji.
#3. Techniczne wyzwalanie efektu telekinetycznego. Mechanizm tworzenia ruchu telekinetycznego zosta³ wyjaœniony na podstawie teorii zwanej "Konceptem dipolarnej grawitacji". Biologiczny i techniczny sposób wytwarzania ruchu telekinetycznego zosta³ omówiony. Dzia³anie efektu telekinetycznego wyzwalanego w sposób techniczny poprzez przyspieszanie i opóŸnianie pól magnetycznych zosta³o opisane.
#4. Przegl¹d g³ównych kategorii ju¿ dzia³aj¹cych si³owni telekinetycznych. Najwa¿niejsze cechy istniej¹cych prototypów si³owni telekinetycznych reprezentuj¹cych ka¿d¹ z g³ównych kategorii tych urz¹dzeñ zosta³y omówione. ród³a dalszych informacji o tych urz¹dzeniach (w³¹czaj¹c adresy ich budowniczych) zosta³y wskazane.
#5. U¿ycie efektu telekinetycznego dla celów transportowych. Opisany zosta³ statek z napêdem magnetycznym wynaleziony przez autora i nazwany "Magnokraft". Omówiono te¿ metodologiê i podstawowy materia³ ewidencyjny u¿yte we formalnym dowodzie ¿e "UFO to ju¿ dzia³ajêce Magnokrafty". Przedyskutowano najwa¿niejsze nastêpstwa tego dowodu.
SPIS TREŒCI monografii "Telekinetyczne pozyskiwanie energii otoczenia" (ISBN 0-9597946-3-8)
Str. Rozdzia³
4 1. Wprowadzenie
5 2. Zjawisko wykorzystywane w dzia³aniu si³owni telekinetycznych
6 2.1. Historia odkrycia efektu telekinetycznego
8 2.2. Charakterystyka efektu telekinetycznego objaœniona przez Koncept Dipolarnej Grawitacji
9 2.3. Eksperymentalne potwierdzenie efektu telekinetycznego
11 2.4. Techniczna wersja efektu telekinetycznego
13 3. Tablica cyklicznoœci postuluj¹ca budowê si³owni telekinetycznych
15 4. Przegl¹d najwa¿niejszych z dotychczas zbudowanych si³owni telekinetycznych
15 4.1. Silnik Johnson'a
16 4.2. N-Machine
18 4.3. Telekinetyczne agregaty pr¹dotwórcze
18 4.3.1. Telekinetyczna "Influenzmaschine"
22 4.4. Baterie telekinetyczne
23 5. Niektóre implikacje zbudowania Influenzmaschine
23 5.1. Historia wynalazków telekinetycznej Influenzmaschine
25 5.2. Specyfikacja Thesta-Distatica
26 5.3. Opory wynalazców przed upowszechnieniem Thesta-Distatica
29 5.4. Jak zorganizowaæ eksperymenty nad w³asn¹ wersj¹ telekinetycznej Influenzmaschine
31 6. Magnokraft i jego implikacje
31 6.1. Konstrukcja Magnokraftu pierwszej generacji
33 6.2. Loty i manewrowanie Magnokraftów pierwszej generacji
34 6.3. Osi¹gi Magnokraftów pierwszej generacji
36 6.4. Sprzêganie Magnokraftów w z³o¿one konfiguracje lataj¹ce
37 6.5. "UFO s¹ ju¿ zbudowanymi Magnokraftami"
38 6.5.1. Formalny dowód ¿e "UFO to ju¿ dzia³aj¹ce Magnokrafty"
42 6.5.2. Trwale slady dzialalnosci UFO na naszej planecie
43 6.5.2.1. Ladowiska UFO
47 6.5.2.2. Tunele wytopione podczas podziemnych lotów UFO
47 6.5.2.3. Miejsca eksplozji UFO
48 7. Wykorzystanie efektu telekinetycznego dla celów transportowych
48 7.1. Dzia³anie i w³asnoœci Magnokraftów drugiej generacji zwanych tak¿e "wehiku³ami teleportacyjnymi"
49 7.2. Wehiku³y czasu
51 7.3. Trzy generacje Magnokraftow i UFO
52 8. Podsumowanie
53 9. Literatura
54 O autorze
55-78 Tabele 1 i 2 oraz Rysunki 1 do 22
79 Za³¹czniki
Uwaga! Monografia ta pisana by³a w 1992 roku. Kiedy wiêc w 2001 roku na ¿yczenie niektórych zainteresowanych ponownie udostêpni³em niniejszy egzemplarz poprzez w³¹czenie go do szeregu stron internetowych, wiele zawartych w niej opisów przesta³o byæ ju¿ aktualnych i mia³o jedynie znaczenie historyczne. Przyk³adowo Werner Kropp i Bruce De Palma ju¿ wówczas nie ¿yli, zaœ tajemnicze okolicznoœci ich œmierci opisane zosta³y w traktacie {7/2}.
1. WPROWADZENIE
Rosn¹ce ceny paliw i energii, wyczerpuj¹ce siê zasoby naturalne, zanieczyszczenie powietrza, przerwy we warstwie ozonowej, efekt cieplarniany, oraz kilka innych równie wa¿nych czynników powoduje, ¿e w kilku krajach na Zachodzie najintensywniejsza dzia³alnoœæ wynalazcza koncentruje siê obecnie na unikalnych urz¹dzeniach zwanych po angielsku "free energy devices". Ich nazwê mo¿na luŸno t³umaczyæ na polski jako "urz¹dzenia pozyskuj¹ce energiê otoczenia". Z uwagi jednak¿e na wykorzystywane w nich zjawisko, w niniejszej monografii bêd¹ one zwane "si³owniami telekinetycznymi". Zasada dzia³ania tych nowych urz¹dzeñ jest drastycznie odmienna od tej wykorzystywanej we wszystkich si³owniach budowanych dotychczas. Jak wiadomo, dzia³anie dotychczasowych urz¹dzeñ energetycznych wykorzystuje ró¿nicê (gradient) poziomów energetycznych. Wyzwalaj¹c przep³yw strumienia energii od wy¿szego do ni¿szego poziomu energetycznego, urz¹dzenia te przekierowywuj¹ czêœæ tego strumienia i wymuszaj¹ jego transformacjê na konsumpcyjn¹ formê (np. elektrycznoœæ). Natomiast si³ownie telekinetyczne po prostu absorbuj¹ energiê (najczêœciej termiczn¹) zawart¹ w ich otoczeniu i zamieniaj¹ j¹ na u¿yteczn¹ formê (np. równie¿ na elektrycznoœæ). St¹d eksploatacja tych nowych urz¹dzeñ energetycznych nie wymaga dostarczenia im ¿adnego zewnêtrznego surowca czy Ÿród³a energii, jak paliwa, wody, wiatru, si³y miêœni, czy zasilania ze sieci energetycznej.
Zgodnie z utartym pogl¹dem, zbudowanie takich urz¹dzeñ nie powinno byæ mo¿liwe, bowiem ich dzia³anie jakoby ma staæ w sprzecznoœci ze Zasad¹ Zachowania Energii. Na szczêœcie wynalazcy nie wierzyli w stereotypy i kontynuowali swoje prace. Po uruchomieniu pierwszych prototypów tych urz¹dzeñ, utarty pogl¹d znowu okaza³ siê b³êdnym - po raz któryœ tam w historii techniki. Urz¹dzenia te potwierdzi³y siê mo¿liwymi do zbudowania, zaœ ich dzia³anie wcale nie podwa¿a Zasady Zachowania Energii. Szczegó³em przeoczonym przez ich przeciwników jest, ¿e urz¹dzenia te wcale nie produkuj¹ energii, a jedynie pokrywaj¹ swoje zapotrzebowanie energetyczne poprzez samoczynne absorbowanie energii termicznej zawartej w otoczeniu. St¹d w czasie swego dzia³ania produkuj¹ one elektrycznoœæ,ale równoczeœnie obni¿aj¹ temperaturê otoczenia.
Aby uzmys³owiæ dzisiejszy stopieñ zaawansowania prac nad tymi urz¹dzeniami warto nadmieniæ, i¿ ju¿ obecnie budowany jest generator zwany "N-machine" (patrz jego opis zawarty w tekscie niniejszej monografii), którego ca³kowita sprawnoœæ przekracza 104.5%. Konstrukcja tego generatora jest na tyle prosta ze niektórzy z czytelników s¹ prawdopodobnie w stanie zbudowaæ go we w³asnym zakresie. Wiele te¿ z jego szczegó³ów mo¿e podlegaæ ³atwemu udoskonaleniu, zwiêkszaj¹c w ten sposób powy¿sz¹ sprawnoœæ. A¿ 104.5 procentowa sprawnoœæ oznacza, ¿e po skierowaniu z powrotem do tego generatora iloœci energii koniecznej dla podtrzymywania jego ruchu, ci¹gle uzyskiwana jest nadwy¿ka energetyczna przekraczaj¹ca 4.5% jego wydatku. Owe 4.5% stanowi wiêc "darmow¹" energiê jaka mo¿e zostaæ spo¿ytkowana dla celów gospodarczych. Inna maszyna produkowana obecnie w Szwajcarii, nazywana INFLUENZMASCHINE, bez ¿adnego zewnêtrznego zasilania w paliwo lub w energiê dostarcza pr¹du sta³ego o mocy oko³o 3 kW.
Niniejsza monografia ma na celu podsumowanie dotychczasowych osi¹gniêæ teoretycznych i eksperymentalnych w budowie si³owni telekinetycznych, a tak¿e udostêpnienie czytelnikom chc¹cym do³¹czyæ siê do prac rozwojowych nad owymi niezwyk³ymi urz¹dzeniami, Ÿróde³ literaturowych oraz adresów kontaktowych ze Zachodnimi grupami badawczymi.
2. ZJAWISKO WYKORZYSTYWANE W DZIA£ANIU SI£OWNI TELEKINETYCZNYCH
W 1924 roku wielki fizyk francuzki, Louis DeBroglie, opublikowa³ swoje niezwykle wa¿ne odkrycie jakie czasami jest nazywane "zasada symetrycznoœci natury". Zgodnie z t¹ zasad¹, w naturze wszystko jest symetryczne na wiele ró¿norodnych sposobów. Zasada symetrycznoœci DeBrogliego dostarczy³a podstaw filozoficznych i naukowych dla wielu istotnych odkryæ i urz¹dzeñ. Dla przyk³adu tablica Mendelejewa uzmys³awia symetrycznoœæ istniej¹c¹ w budowie i w³asnosciach pierwiastków, istnienie lustrzanego duplikatu dla ka¿dej cz¹steczki elementarnej oraz analogie pomiêdzy budow¹ atomów i uk³adów s³onecznych odzwierciedlaj¹ symetrycznoœæ w budowie materii, podobieñstwo pomiêdzy równaniami matematycznymi opisuj¹cymi zupe³nie odmienne zjawiska fizyczne (np. przewodzenie ciep³a i przep³yw p³ynów) wyra¿a symetrycznoœæ w prawach natury, zaœ podobieñstwo pomiêdzy pompami i silnikami pneumatycznymi czy generatorami i silnikami elektrycznymi wyra¿a symetrycznoœæ w dzia³aniu urz¹dzeñ technicznych.
Jednym z istotniejszych nastêpstw symetrycznoœci DeBrogliego, bezpoœrednio dotycz¹cych tematu niniejszej monografii, jest postulat ¿e "ka¿de zjawisko musi posiadaæ odpowiadaj¹ce mu przeciw-zjawisko". Do chwili obecnej odkrytych ju¿ zosta³o dziesi¹tki zjawisk i przeciw-zjawisk jakie potwierdzaj¹ poprawnoœæ tego postulatu. Dla przyk³adu: zjawisko luminescencji elektrycznej wykorzystywane w ¿arówkach dla zamiany pr¹du elektrycznego w œwiat³o, posiada przeciw-zjawisko w postaci efektu fotoelektrycznego jaki transformuje œwiat³o na pr¹d elektryczny; z kolei tzw. regu³a lewej rêki, zwana tak¿e regu³¹ silnika, która opisuje zjawiska wykorzystywane do zamiany elektrycznoœci na ruch, posiada swoje przeciwieñstwo we Flemingowskiej zasadzie prawej rêki, zwanej tak¿e regu³¹ generatora, która transformuje ruch w pr¹d elektryczny; efekt Seebeck'a, jaki powoduje przep³yw elektronów poprzez podgrzewane z³¹cze dwóch przewodników, posiada przeciw-zjawisko w postaci efektu Peltier'a który wywo³uje ch³odzenie i podgrzewanie metali takiego z³¹cza, jeœli przepuszczono przez nie pr¹d; itp.
Wspó³czeœni naukowcy twierdz¹ wszak¿e, ¿e istnieje wyj¹tek od powy¿szej regu³y. Jako wyj¹tek ten wskazuj¹ oni tarcie. Zgodnie z dotychczasowym stanem naszej wiedzy, tarcie uwa¿a siê za nieodwracalne zjawisko, które jakoby nie posiada odpowiadaj¹cego mu przeciw-zjawiska. Jednak¿e w 1985 roku autor niniejszego opracowania odkry³ odwrotnoœæ tarcia. W taki sam sposób jak tarcie samoczynnie zamienia ruch na ciep³o, owo nowo-odkryte zjawisko zamienia ciep³o na ruch. Poniewa¿ w naturalnej formie manifestowane jest ono podczas pracy telekinetycznej, autor nazwa³ je "efektem telekinetycznym". W nied³ugim czasie po odkryciu efektu telekinetycznego, autor znalaz³ tak¿e sposób jego technicznego wyzwalania.
Wyjaœnienie dla efektu telekinetycznego wynika z teorii autora zwanej "konceptem dipolarnej grawitacji", przedstawionej w nastêpnym rozdziale. Koncept ten postuluje, ¿e wszechœwiat musi siê sk³adaæ a¿ z dwóch równoleg³ych œwiatów (t.j. naszego œwiata i przeciw-œwiata) oddzielonych od siebie barier¹ przenikaln¹ jedynie dla grawitacji, zaœ ka¿dy obiekt musi posiadaæ a¿ dwa identyczne duplikaty wspó³istniej¹ce w oddzielnych z obu œwiatów. Wzajemna relacja pomiêdzy obiektem materialnym istniej¹cym w naszym uk³adzie wymiarów (œwiecie) i jego przeciw-materialnym duplikatem istniej¹cym w równoleg³ym uk³adzie wymiarów (przeciw-œwiecie) stanowi analogiê do lustrzanego odbicia lub do komputerowego hardware i software. Podobnie bowiem jak zwi¹zek pomiêdzy obiektem i jego lustrzanym odbiciem, obie czêœci obiektu stanowi¹ wierne odbicia swej przeciwstawnej kopii, a tak¿e dok³adnie naœladuj¹ wzajemne poruszenia. Zarówno obiekt materialny jak i jego przeciw-materialna kopia mog¹ te¿ byæ niezale¿nie od siebie uchwycone i przemieszczone w przestrzeni. Jednak¿e z powodu po³¹czenia obu czêœci si³ami grawitacyjnymi, niezale¿nie która z tych czêœci zostanie najpierw uchwycona i przemieszczona, druga czêœæ musi dok³adnie odwzorowywaæ jej ruchy. Z tego te¿ wzglêdu, zale¿nie która z obu czêœci obiektu zostaje uchwycona jako pierwsza i najpierw przemieszczona w przestrzeni, koncept dipolarnej grawitacji postuluje istnienie a¿ dwóch odrêbnych rodzajów ruchu, zwanych ruchem fizycznym i ruchem telekinetycznym. Ruch fizyczny nastêpuje, gdy najpierw przemieszczona zostaje materialna czêœæ obiektu, natomiast jego przeciw-materialna kopia pod¹¿a w œlad za ni¹ unoszona si³ami oddzia³ywañ grawitacyjnych. Natomiast ruch telekinetyczny nastêpuje, kiedy najpierw jest przemieszczona czêœæ przeciw-materialna danego obiektu, natomiast jego czêœæ materialna pod¹¿a za ni¹ unoszona si³ami oddzia³ywañ grawitacyjnych. Aby zilustrowaæ powy¿sze na przyk³adzie, ruch telekinetyczny postulowany konceptem dipolarnej grawitacji jest jak wymuszanie poruszeñ obiektów materialnych, poprzez powodowanie przemieszczania siê w lustrze odbiæ tych obiektów. Oczywiœcie, aby przyk³ad ten dzia³a³ w rzeczywistoœci, œwiat³o musia³oby zachowywaæ siê jak si³y grawitacyjne.
Z powy¿szego wyjaœnienia ruchu telekinetycznego wywodzi siê te¿ definicja stwierdzaj¹ca ¿e: "efekt telekinetyczny jest zjawiskiem poœredniej manipulacji materialn¹ czêœci¹ danego obiektu poprzez oddzia³ywanie na przeciw-materialn¹ czêœæ tego obiektu". Efekt telekinetyczny jest wiêc Ÿród³em ruchu telekinetycznego, podobnie jak si³a fizyczna jest Ÿród³em ruchu fizycznego. Istniej¹ wszak¿e istotne ró¿nice pomiêdzy si³¹ fizyczn¹ i efektem telekinetycznym. Najwa¿niejsze z nich to: (1) efekt telekinetyczny nie oddaje reakcji si³owej skierowanej na swego wyzwoliciela (sprawcê) - to zaœ oznacza, ¿e zwiêkszanie wydajnoœci urz¹dzenia wyzwalaj¹cego ten efekt nie powoduje zwiêkszania konsumpcji energii przez to urz¹dzenie; oraz (2) Zasada Zachowania Energii wype³niana jest w efekcie telekinetycznym przez manipulowane nim obiekty na drodze samoczynnego absorbowania przez nie energii otoczenia - to z kolei prowadzi do och³adzania otoczenie tych obiektów, po³¹czonego z emisj¹ przez nie tzw. "jarzenia poch³aniania".
Jednym z najwiêkszych osi¹gniêæ konceptu dipolarnej grawitacji jest, ¿e - wyjaœniaj¹c istnienie efektu telekinetycznego, jednoczeœnie postuluje on dwie ró¿ne metody jego wytwarzania. S¹ to: (1) metoda biologiczna, oraz (2) metoda techniczna. W metodzie biologicznej efekt telekinetyczny wytwarzany jest poprzez wykorzystywanie naturalnych zdolnoœci mózgu ludzkiego a œciœlej jego czêœci zwanej "pineal gland" (t.j. szyszynki). Istnieje wiele wersji efektu wyzwalanego biologicznie, wiêkszoœæ z nich opisana zostanie w rozdziale 2.3 - traktuj¹cym o eksperymentalnym potwierdzeniu efektu telekinetycznego. Jeden z bardziej widowiskowych przyk³adów takiej biologicznie wyzwalanej telekinezy znany jest pod popularn¹ nazw¹ "psychokineza". W metodzie technicznej efekt teleklinetyczny wyzwalany jest poprzez przyspiesz¹nie lub opóŸnianie linii si³ pola magnetycznego, zaœ jego dzia³anie obejmuje wszystkie obiekty zawarte w obrêbie przyspieszanego pola. Z uwagi na tematykê niniejszej monografii, rozwa¿ona w niej zostanie g³ównie techniczna wersja efektu telekinetycznego. Jednak¿e wiele ustaleñ o jego naturze i efektach odnosi siê tak¿e do metody biologicznej.
Odkrycie autora, ze efekt telekinetyczny stanowi rodzaj "odwrotnoœci tarcia", oraz nastêpne znalezienie metody technicznego wyzwalania tego efektu, dostarczy³y podstaw naukowych dla podejmowania budowy silowni telekinetycznych. Zgodnie z nimi, droga do pozyskiwania energii otoczenia wiedzie przez nastêpuj¹ce etapy: (1) budowê urz¹dzenia które na drodze techniczej wyzwala dzia³anie efektu telekinetycznego, (2) takie wysterowanie tego efektu, jakie powoduje samoczynn¹ przemianê energii termicznej zawartej w otoczeniu na ruch elektronów, (3) odpowiednie ukierunkowanie ruchu elektronów tak aby móg³ on byæ eksploatowany jako przep³yw pr¹du elektrycznego.
2.1. Historia odkrycia efektu telekinetycznego
W 1972 roku autor prowadzi³ seriê wyk³adów poœwiêconych "wybranym zagadnieniom systemów napêdowych" dla studentów Politechniki Wroc³awskiej. W czasie przygotowywania tych wyk³adów odkry³ on, ¿e w zasadach dzia³ania dotychczas zbudowanych urz¹dzeñ napêdowych istnieje zdumiewaj¹ca symetrycznoœæ. Symetrycznoœæ t¹ najlepiej wyraziæ za pomoc¹ tzw. "Tablicy Cyklicznoœci", której pierwszy opis opublikowany zosta³ w czasopiœmie Astronautyka, numer 5/1976, str. 16-21. Przyk³ad obecnej postaci pierwszej z opracowanych przez autora takich tablic pokazany zosta³ w tablicy 1, zaœ jej sporz¹dzanie wyjaœnione zosta³o w monografiach [1], [2] i [3], których kopie dostêpne s¹ bezpoœrednio od autora.
Tablice cyklicznoœci stanowi¹ odmianê "tablicy Mendelejewa", tyle tylko ¿e zamiast dla pierwiastków chemicznych opracowywane s¹ one dla urz¹dzeñ technicznych. W przejrzysty sposób uwidaczniaj¹ one wp³yw symetrycznoœci DeBrogliego na dzia³anie urz¹dzeñ technicznych budowanych przez cz³owieka. Tablice cyklicznoœci daj¹ siê sporz¹dziæ dla prawie wszystkich rodzajów urz¹dzeñ technicznych. Z kolei analizuj¹c takie sporz¹dzone ju¿ tablice, mo¿liwym siê staje prognozowanie przysz³ego rozwoju danego rodzaju urz¹dzeñ. Prognozowanie to zezwala nie tylko na przewidywanie jakie dalsze urz¹dzenia danego rodzaju nadal czekaj¹ na swego wynalazcê i budowniczego, ale tak¿e jaka bêdzie przysz³a zasada dzia³ania owych dotychczas jeszcze niewynalezionych urz¹dzeñ. Poprzez studiowanie wzajemnych odstêpów czasowych pomiêdzy datami zbudowania ju¿ istniej¹cych urz¹dzeñ, tablice cyklicznoœci pozwalaj¹ te¿ wnioskowaæ o dynamice dzia³alnoœci wynalazczej dotycz¹cej urz¹dzeñ danego przeznaczenia. To z kolei umo¿liwia wyznaczanie przybli¿onych dat budowy przysz³ych generacji tych urz¹dzeñ.
Warto tu podkreœliæ, ¿e uzycie tablic cyklicznoœci do prognozowania rozwoju urz¹dzeñ technicznych danego przeznaczenia, dostarcza badaczom i wynalazcom zupe³nie nowej, wysoko efektywnej metody prognostycznej. W rozdziale 3 niniejszego opracowania zawarto przyk³ad wykorzystania tej nowej metody dla rozpracowania si³owni telekinetycznych. Upowszechnienie u¿ycia tablic cyklicznoœci mo¿e prowadziæ do iloœciowego i jakoœciowego przewrotu w dzia³alnoœci wynalazczej.
Analizuj¹c pierwsz¹ opracowan¹ przez siebie tablicê cyklicznoœci (pokazan¹ tu jako tablica 1), autor odkry³ ¿e wkrótce na naszej planecie powinna zostaæ zbudowana nowa generacja wehiku³ów lataj¹cych, jakich napêd wykorzystywa³ bêdzie przyci¹gaj¹ce i odpychaj¹ce oddzia³ywanie wytwarzanych przez nie pól magnetycznych z polem magnetycznym ziemi, s³oñca lub galaktyki. Zasada dzia³ania tych wehiku³ów stanowiæ powinna analogiê dla dzia³ania asynchronicznych silników elektrycznych. W 1980 roku opublikowa³ on w Przegl¹dzie Technicznym Innowacje (nr 16/1980, str. 21-23) pierwsze szczegó³y techniczne tych wehiku³ów, nazwanych póŸniej "Magnokraftami". Poniewa¿ Magnokrafty posiadaj¹ podstawowe znaczenie dla rozpracowania teorii zaprezentowanych w treœci niniejszej monografii, ich szerszemu omówieniu poœwiêcony zostanie odrêbny rozdzia³ - patrz rozdzia³ 6. Na obecnym etapie wystarczy jedynie wspomnieæ, ¿e ogólny wygl¹d Magnokraftów pokazany zosta³ na rysunkach 10 do 13, zaœ ich bardziej szczegó³owy opis zawarty jest w monografiach [1] i [2].
Po opublikowaniu projektu Magnokraftów, idea tych wehiku³ów - podobnie jak ka¿da nowa teoria naukowa, spotka³a siê równie¿ z uwagami krytycznymi. Prawie wszystkie z wysuniêtych zastrze¿eñ wynika³y jednak z przeoczenia przez osoby krytykuj¹ce jakiegoœ istotnego rozwi¹zania ju¿ postulowanego teori¹ Magnokraftu. Jedynym argumentem którego zneutralizowanie wymaga³o zaawansowanych badañ by³o twierdzenie, ¿e jakoby nie pole magnetyczne, a antygrawitacja bêdzie noœnikiem napêdów przysz³oœci. Aby zweryfikowaæ zasadnoœæ tego argumentu, autor niniejszego opracowania dokona³ dog³êbnej analizy obecnego stanu wiedzy o antygrawitacji. Efektem tej analizy by³o opracowanie nowego zrozumienia pola grawitacyjnego, upowszechnianego obecnie pod nazw¹ "koncept dipolarnej grawitacji".
Koncept dipolarnej grawitacji szczegó³owo zaprezentowany zosta³ w monografii [1] i artykule [4]. Aby podsumowaæ go w skrócie, opisuje on naturê pola grawitacyjnego w sposób odmienny (alternatywny) do interpretacji tej natury przez wspó³czesn¹ naukê. Obecnie wyznawane zrozumienie natury tego pola zak³ada, ¿e grawitacja nosi wszystkie cechy pola monopolarnego. W ten sposób w³asnoœci grawitacji traktowane s¹ jako podobne do w³asnoœci pól elektrycznych, pól ciœnieñ, itp. Z uwagi na powy¿sze za³o¿enie, obecnie obowi¹zuj¹ce zrozumienie pola grawitacyjnego mo¿e byæ nazywane "konceptem monopolarnej grawitacji". Po dokonaniu wszak¿e wielostronnych analiz autor udowodni³, ¿e natura pola grawitacyjnego jest ca³kowicie sprzeczna z konceptem monopolarnej grawitacji. Grawitacja wykazuje bowiem œcis³e podobieñstwo do pól dipolarnych, takich jak np. pola magnetyczne czy pola tworzone przez cyrkuluj¹ce strumienie fluidów. Takie zdefiniowanie grawitacji wprowadza zmianê do naszego zrozumienia budowy wszechœwiata. Dla przyk³adu, w koncepcie dipolarnej grawitacji wszechœwiat jest bardziej podobny do tego opisywanego przez religiê czy parapsychologiê, ni¿ do tego upowszechnianego przez fizykê czy astronomiê. Konsekwencje konceptu dipolarnej grawitacji obejmuj¹ m.in.: udowodnienie ¿e "antygrawitacja" nie istnieje (st¹d budowa statków antygrawitacyjnych nie jest mo¿liwa), dostarczenie wyjaœnienia dla ogromnej ró¿norodnoœci zjawisk dotychczas okreœlanych mianem "niewyjaœnionych" (np. ESP, telepatia, psychokineza, podwójne osobowoœci), oraz dostarczenie fundamentów naukowych dla wielu stwierdzen religii (np. w koncepcie dipolarnej grawitacji, drugi œwiat istniej¹cy równolegle z naszym wype³niony jest myœl¹c¹ substancj¹; substancja ta nosi wiêc cechy bed¹ce odpowiednikiem naszej idei boga). Jednak¿e jednym z technicznie naju¿yteczniejszych zjawisk których istnienie i naturê wyjaœni³ ten nowy koncept, by³ efekt telekinetyczny i wywo³ywany przez niego ruch telekinetyczny.
W tym miejscu warto podkreœliæ, ¿e stary koncept monopolarnej grawitacji nie by³ w stanie dostarczyæ ¿adnego wyjaœnienia dla natury ruchu telekinetycznego - na przekór ca³ego ogromnego materia³u dowodowego dokumentuj¹cego istnienie tego ruchu. Koncept ten te¿ nie zezwala³ na przewidywanie atrybutów ruchu telekinetycznego ani technicznych sposobów jego wyzwalania.
Po opublikowaniu konceptu dipolarnej grawitacji w [4], kilku Zachodnich badaczy zainicjowa³o eksperymenty zmierzaj¹ce do potwierdzenia jego podstawowych postulatów. Pierwszy sukces w tym potwierdzaniu uzyska³ Werner Kropp z WEKROMA Laboratory (Via Storta 78, CH-6645 Brione s/M, Szwajcaria). Dokona³ on eksperymentalnej rejestracji spadku temperatury spowodowanego wykonaniem pracy telekinetycznej, dok³adnie jak to jest postulowane efektem telekinetycznym. Opis jego eksperymentu zawarty jest w podrozdziale 2.3.
Eksperymentalne potwierdzenie istnienia efektu telekinetycznego, skloni³o autora do skontaktowania siê z kilkona grupami wynalazczymi, które - nie wiedz¹c wcale o tym - ju¿ budowa³y urz¹dzenia wykorzystuj¹ce ten efekt. Nawi¹zana w ten sposób wspó³praca zaowocowa³a opublikowaniem niniejszej monografii.
2.2. Charakterystyka efektu telekinetycznego objaœniona przez koncept dipolarnej grawitacji
Istotny dzia³ konceptu dipolarnej grawitacji poœwiêcony jest interpretacji Zasady Zachowania Energii podczas ruchu telekinetycznego. Koncept dipolarnej grawitacji stwierdza, ¿e prawa panuj¹ce w przeciw-œwiecie musz¹ stanowiæ odwrócenie praw fizycznych panuj¹cych w naszym œwiecie. Praktycznie oznacza to, ¿e tarcie, inercja i konsumpcja energii wystêpuj¹ce w œwiecie fizycznym nie s¹ znane w przeciw-œwiecie. Jeœli wiêc ruch jakiegoœ obiektu zapocz¹tkowany zostaje najpierw w przeciw-œwiecie poprzez przemieszczenie jego kopii przeciw-materialnej, wtedy sprawca tego ruchu wcale nie dostarcza energii niezbêdnej do przemieszczenia tak¿e czêœci materialnej danego obiektu. Jednak¿e ruch czêœci materialnej w naszym œwiecie podlega Zasadzie Zachowania Energii.Poniewa¿ sprawca ruchu nie dostarczy³ energii niezbêdnej do spe³nienia wymogów tej Zasady, czêœæ materialna danego obiektu musi sama siê o to zatroszczyæ. W tym celu samoczynnie wymienia ona (t.j. poch³ania lub wydziela) energiê termiczn¹ ze swoim otoczeniem. Fakt niezbêdnoœci owej spontanicznej wymiany energii termicznej pomiêdzy obiektami przemieszczanymi telekinetycznie i ich otoczeniem nazwany zosta³ "postulatem samoczynnej wymiany ciep³a z otoczeniem przez obiekty przemieszczane w sposób telekinetyczny". Spe³nianie tego postulatu musi posiadaæ a¿ dwa nastêpstwa, t.j. (1) powodowaæ zmianê temperatury otoczenia i (2) powodowaæ tzw. "œwiecenie poch³aniania".
...
lusia5416