Coonts Stephen - Szkarlatny jezdziec.pdf - Coonnts Stephen - dukat07

Stephen Coonts

SZKARŁATNY JEŹDZIEC

Tytuł oryginału - Red Horseman

(tłum. Anita Brzeska)

2000

Autor pragnie przekazać wyrazy podziękowania za pomoc przy powstaniu niniejszej

powieści następującym osobom: Williamowi C. Cohenowi, Olegowi Kaługinowi z KGB,

Fredowi Kleinbergowi i George’owi C. Wilsonowi. Specjalne ukłony należą się panu

Barnaby’emu Williamsowi, który jako twórca pomysłu o dwuskładnikowej truciźnie zezwolił

łaskawie autorowi na dopasowanie tego motywu do pokrętnych celów powieści.

I wyszedł inny koń barwy ognia,

a siedzącemu na nim dano odebrać ziemi pokój,

by się wzajemnie ludzie zabijali - i dano mu wielki miecz.

Apokalipsa 6,4.

Po raz pierwszy Toad Tarkington spostrzegł ją w czasie przerwy po pierwszym akcie

sztuki. Rita Moravia, żona Toada, wyszła właśnie do toalety, a on sam, rozprostowując nogi,

rozglądał się od niechcenia po widowni, kiedy nagle ją zobaczył: siedziała trzy rzędy dalej, na

czwartym miejscu, licząc od drugiego przejścia między fotelami.

Zajęta rozmową z towarzyszącym jej mężczyzną, gestykulowała lekko i słuchała tego,

co mówi jej znajomy. W pewnej chwili zerknęła w program, po czym znów podniosła wzrok i

rzuciła od niechcenia parę słów.

Toad Tarkington wpatrywał się w nią wytrzeszczonymi oczami. Po kilku sekundach

opanował się i odwrócił wzrok.

Ile to już lat? Cztery? Nie, pięć. Ale nie, przecież to niemożliwe, nie tutaj, nie w

Waszyngtonie. A może?

Nieznacznie obrócił się na krześle i, niby od niechcenia, znów pobiegł wzrokiem w jej

kierunku.

Czesała się teraz inaczej, ale gotów był przysiąc, że to ona. Wspaniała figura, szeroko

rozstawione oczy nad wystającymi kośćmi policzkowymi, a przy tym ten głos i dotyk, który

zdołałby poruszyć nawet mumię. Żaden mężczyzna nie zapomni takiej kobiety.

Siedział ze wzrokiem utkwionym w trzymany w ręku program, nawet na niego nie

patrząc. Ostatni raz widział ją przed pięciu laty w Tel Awiwie. A teraz zjawiła się tutaj.

Judith Farrell. Nie, to było tylko jej przybrane nazwisko, naprawdę nazywała się

Hannah jakoś tam... Mermelstein, Hannah Mermelstein. Hannah w Waszyngtonie!

Dobry Boże!

Nagle poczuł, że robi mu się gorąco. Poluzował węzeł krawata i rozpiął guzik u

kołnierzyka.

- Co ci jest? Łapie cię grypa? - Rita wśliznęła się na swoje miejsce i obdarzyła go

jednym z tych spojrzeń, jakie żony posyłają mężom, których ogłada towarzyska zaczyna

wykazywać oznaki rozprzężenia. Zanim zdążył coś odpowiedzieć, światła na sali przygasły,

kurtyna poszła w górę i rozpoczął się drugi akt.

Kiedy blask reflektorów oświetlił postacie na scenie, nie mógł się powstrzymać i

pobiegł wzrokiem w lewo, daremnie próbując dojrzeć ją w przyćmionym świetle; zbyt wiele

osób zasłaniało mu widok. Hannah Mermelstein... Obiecał jednak, że nikomu nie zdradzi jej

prawdziwego nazwiska. I dotrzymał słowa.

- Coś ci dolega? - dobiegł go szept Rity.

- Nie, nic.

- To czemu masujesz sobie nogę?

- A, trochę mnie rozbolała.

W nodze tkwiły dwa stalowe bolce i właśnie teraz miał wrażenie, że oba dają o sobie

znać. Izraelscy lekarze umieścili je tam na dzień czy dwa przed jego ostatnim spotkaniem z

Judith alias Hannah, kiedy przyszła odwiedzić go w szpitalu.

Toad Tarkington nie chciał przywoływać tamtych wspomnień. Złożył dłonie na

brzuchu i starał się skupić uwagę na grze aktorów na scenie. Na próżno: wspomnienia wróciły

z całą ostrością i mocą, jakby wszystko wydarzyło się wczoraj. Wspólnie spędzona noc, hol

hotelu w Neapolu, i towarzyszący jej mężczyzna, który strzelał do człowieka w windzie, atak

na USS „United States”, swąd spalenizny z płonącego w ciemności okrętu... Lot z Jake’em

Graftonem w kabinie F-14. Spostrzegł, że pod wpływem powracających emocji zaciska

dłonie na oparciach fotela.

Co ona może tu robić?

Kogo przyjechała zabić?

- Chodźmy - szepnął do Rity. - Chcę wracać do domu.

- Teraz? - spytała z niedowierzaniem.

- Tak, teraz. - Podniósł się z krzesła.

Rita wzięła torebkę, wstała z miejsca i ruszyła przodem w stronę przejścia między

krzesłami, przeciskając się obok kolan i stóp, mrucząc przy tym słowa przeprosin. Kiedy

dotarli do przejścia, ujął ją pod łokieć i udali się w kierunku holu. Spojrzał w stronę miejsca,

które zajmowała Judith Farrell, ale nie mógł jej dojrzeć.

- Dobrze się czujesz? - dopytywała się Rita.

- Później ci wyjaśnię.

Przeszli opustoszałym foyer i dotarli do szatni. Wyłowił z kieszeni koszuli numerek i

podał go szatniarce. Kiedy dziewczyna poszła poszukać parasola, wyjął z portfela dwa dolary,

które następnie wrzucił do pojemnika na napiwki. Otarł ręką pot z czoła. Szatniarka wróciła z

parasolem i podała mu go ponad kontuarem wieńczącym dwupoziomowe drzwiczki.

- Dziękuję - odparł.

Gdy się odwrócił, stanął twarzą w twarz z Judith Farrell.

- Witaj, Robercie - pozdrowiła go.

Szukał słów, żeby coś powiedzieć. Stała przyglądając mu się, z głową lekko

przechyloną w bok. Jej towarzysz obserwował ich, stojąc pod przeciwległą ścianą.

- Pani pozwoli, Rito - odezwała się. - Nazywam się Elizabeth Thorn. Czy mogę

porozmawiać kilka minut z pani mężem?

Coonts Stephen - Szkarlatny jezdziec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: