Ksztalcenie akademickie.docx

1.       Kształcenie akademickie- istota i cel

kształcenie- system działań zmierzający do tego, aby uczącej się jednostce umożliwić poznanie świata, przygotowanie się do jego zmieniania i kształtowania własnej osobowości.

kształcić- przekazywać komuś wiedzę, umiejętności

·         Uświadomienie i przybliżenie istoty i treści kultury akademickiej

·         Pomoc w nawiązywaniu więzi z nowym środowiskiem edukacyjnym poprzez przybliżenie tradycji i kultury akademickiej macierzystej uczelni

·         Uświadomienie istoty  edukacji akademickiej i roli  autoedukacji w procesie kształcenia na studiach

·         Ukazanie możliwości samorozwoju i twórczego planowania zawodowej przyszłości

·         Nabycie przez studentów umiejętności istotnych dla efektywnego procesu studiowania, a w szczególności w samokształceniu – korzystania z różnych rodzajów inteligencji i różnorodnych źródeł informacji, technik zapamiętywania, nowoczesnych sposobów notacji.

2.       Kształcenie, a nauczania na studiach- różnice znaczeniowe tych procesów

Nauczanie i kształcenie to dwa spośród wielu pojęć pedagogicznych. Mają one ze sobą wiele wspólnego, ale posiadają także kilka zasadniczych różnic.

Nauczanie jest to planowa i systematyczna praca nauczyciela z uczniami mająca na celu wywołanie pożądanych trwałych zmian w ich postępowaniu, dyspozycjach i całej osobowości pod wpływem uczenia się i opanowywania wiedzy, przeżywania wartości i działań praktycznych. Nauczanie jest działalnością intencjonalną, znaczy to, że jego intencją jest wywołanie uczenia się jako czynności podmiotowej samych uczniów, stąd też niektórzy dydaktycy określają nauczanie jako kierowanie uczeniem się, jest to jednak określenie niepełne, pomija bowiem inne cechy nauczania. Jedną z takich ważnych cech nauczania stanowi obieg informacji między nauczycielem i innymi źródłami a uczniem, umożliwiający opanowanie wiedzy naukowej czy to przez jej przyswojenie w gotowej postaci, czy przez samodzielne rozwiązywanie zagadnień. Nabywając wiedzę o otaczającej go rzeczywistości uczeń staje się zdolny do podejmowania decyzji regulujących jego stosunek do tej rzeczywistości. Jednocześnie poznając liczne wartości moralne, estetyczne, społeczne i przeżywając je w procesie nauczania kształtuje swój stosunek do nich i tworzy własny system wartości. Ważnym czynnikiem wytwarzania zmian w uczniach jest również ich działalność praktyczna, odpowiednio zharmonizowana z opanowywaniem wiedzy o rzeczywistości. Tak szeroko rozumiane nauczanie umożliwia uczniom nie tylko zdobycie wiadomości, umiejętności i nawyków oraz rozwinięcie zdolności i zainteresowań, lecz także ukształtowanie przekonań i postaw oraz trwałych dyspozycji do uczenia się. Tak więc nauczanie wiąże się z kształceniem i wychowaniem.

Natomiast kształcenie jest to jedno z najmniej jasnych pojęć pedagogicznych; próby nadania mu pewnej jednoznaczności natrafiają na przeszkody uwarunkowane przez utrwalenie się poglądów różnych autorów. W gruncie rzeczy termin kształcenie, jak wszystkie rzeczowniki odsłowne kończące się na "nie", oznacza czynność (czynność kształcenia) i jej wynik (cel kształcenia);kształcenie jako stan to wykształcenie. Dla H.Muszyńskiego kształcenie, czyli nauczanie, jest działaniem zmierzającym do ukształtowania dyspozycji emocjonalno-wolicjonalnych (czyli kierunkowych) w osobowości jednostki. Współczesna teoria kształcenia coraz bardziej oddala się od stanowiska, które kojarzy kształcenie z rozwojem intelektualnej strony osobowości, a tym bardziej z "przekazywaniem wiedzy", wiąże je natomiast z rozwojem całej osobowości. Stanowisko takie zajął m.in. W.Klafki, według którego sztuka kształcenia opiera się na związku trzech podstawowych zdolności:
- do samookreślenia się jednostki co do pojmowania przez nią spraw międzyludzkich, zawodowych, etycznych i religijnych;
- do współdecydowania
- do solidarności

Można przyjąć że kształcenie to system działań zmierzających do tego, aby uczącej się jednostce lub zbiorowi jednostek umożliwić:
- poznanie świata jaki stworzyła natura i jaki zawdzięczamy kulturze, włącznie z nauką, sztuką i techniką;
- przygotowanie się zmieniania świata przez rozwinięcie kwalifikacji fizycznych i umysłowych, zdolności i uzdolnień, zainteresowań i zamiłowań oraz potrzeb i umiejętności samokształceniowych;
- ukształtowanie indywidualnej osobowości przez rozwinięcie postaw twórczych oraz osobistego stosunku do wartości moralnych, społecznych ,poznawczych, artystycznych i religijnych.

3.       Uczelnie zawodowe, akademickie, akademie, uniwersytety- jakie muszą spełniać warunki, by zasługiwać na to miano?

uczelnia akademicka- taka, w której przynajmniej 1 jednostka(wydział) posiada uprawnienia do nadawania tytułu naukowego doktora

akademia- posiada przynajmniej 2 uprawnienia

uniwersytet- ma uprawnienia do nadawania stopnia doktora w min. 12 dyscyplinach naukowych, w tym przynajmniej po 2 w dziedzinach: humanistycznych, społecznych lub teologicznych, matematycznych, technicznych lub fizycznych, przyrodniczych, prawnych lub ekonomicznych.

Uczelnia zawodowa to uczelnia prowadząca studia I stopnia lub II stopnia albo jednolite studia magisterskie nieposiadająca uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora.

4.       Uniwersytety przymiotnikowe

·  wyrazy uniwersytet techniczny mogą być używane w nazwie uczelni, której jednostki organizacyjne posiadają uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora co najmniej w dziesięciu dyscyplinach, w tym co najmniej sześć uprawnień w zakresie nauk technicznych (inną kategorią są natomiast politechniki, które mają niższą rangę niż uniwersytet techniczny)

·  wyraz uniwersytet uzupełniony innym przymiotnikiem lub przymiotnikami w celu określenia profilu uczelni może być używany w nazwie uczelni, której jednostki organizacyjne posiadają co najmniej sześć uprawnień do nadawania stopnia naukowego doktora, w tym co najmniej cztery w zakresie nauk objętych profilem uczelni – art. 3 ust. 3 ustawy.

5.       Rozwój kształcenia uniwersyteckiego w świecie- zarys historyczny

to mam nadzieje macie w notatkach z 20.10.2011, nie będę tego wszystkiego przepisywać

6.       Organizacja uczelni według modelu paryskiego a bolońskiego. Zręby którego rozwiązania dominują we współczesnym szkolnictwie wyższym?

Boloński- był niezależny od kościoła, Profesorowie tylko wykładali i egzaminowali a o reszcie decydował cech studentów, Jego zarząd spoczywał w rękach studentów, którzy jednak swoją władzę stopniowo, już od XIII wieku, tracili na rzecz mistrzów i Kościoła. Był to uniwersytet scholarów. Był o profilu prawniczy,, posiadał 11 katedr,

Paryski-miał 4 wydziały: 7 sztuk wyzwolonych(arytmetyka,geometria,astronomia,muzyka,gramatyka,dialektyka,retoryka)(po tym dostawało się magistra) – prawny, -medyczny, -teologiczny( po tych 3 ostatnich dostawało się stopień doktora) [ i tak było na wszystkich uniwersytetach- to jest w notatkach z historii wychowania], ten uniwersytet był podporządkowany papieżowi, więc był tam nacisk na teologię. Rządził tam cech profesorów. Mniejszą rolę odgrywali w nim studenci. W odróżnieniu od bolońskiego był to uniwersytet nauczycieli, mistrzów, w którego władzach główną rolę odrywali profesorowie.

7.       Idee organizacyjne uniwersytetów nowożytnych( humboltowskich)

1.       służenie nauce

2.       wolność nauki i nauczania

3.       kompatybilność badań naukowych i procesu kształcenia

4.       etos uczonych

5.       relacja uczeń-mistrz

te czynniki były gwarancją jakości działania uczelni

8.       Zadania stojące przed współczesnymi uczelniami wyższymi

1.       służą nauce i prawdzie

2.       2.tworzą środowisko rozwoju indywidualnego

3.       kształcą elity zawodowe

4.       popularyzują wiedzę

9.       Dynamizmy określające model kształcenia wyższego wg B. Clarka.
 

-władze państwowe
-rynek
-oligarchia akademicka

10.    Polski system szkolnictwa wyższego w kontekście modelu Clarka.

TROJKAT WPLYWOW CLARKA:
 

A)Model z przewagą władzy państwa nad szkołami wyższymi („francuski”,„sowiecki”)
Rola państwa:duża
Rola oligarchii akademickiej: mała (lub średnia)
Rola rynku: mała (lub żadna)
 

B)Model rynkowy („angloamerykański” lub ogólniej „anglosaski”)
Rola państwa:mała (lub bardzo mała)
Rola oligarchii akademickiej:średnia (lub duża)
Rola rynku:duża 
 

C)Model z dużą rola oligarchii akademickiej2 („humboldtowski” lub „germański”)
Rola państwa:średnia (lub duża)
Rola oligarchii akademickiej: duża
Rola rynku:mała (lub bardzo mała)

W Polsce występuje system mieszany. W sektorze publicznym rozwiązania są bliskie „germańskiemu” modelowi oligarchii akademickiej. W sektorze niepublicznym natomiast sytuacja jest bliższa amerykańskiemu modelowi rynkowemu, z tym, że w polskich szkołach „prywatnych” rola państwa jest większa niż rola władz stanowych w Ameryce. Natomiast rola oligarchii akademickiej jest znacznie bardziej ograniczona w polskich szkołach niepublicznych (najczęściej prywatnych) przez indywidualnych właścicieli, niż przez właścicieli uczelni niepublicznych w USA, którymi z reguły są organizacje, a nie osoby.

11.     Charakterystyka stanu szkolnictwa wyższego w europie w II poł. XX w.

1. Polityka edukacyjna - podwyższanie skolaryzacji na poziomie wyższym

-argumenty jawne: postęp, nowe zawody, wzrost aspiracji edukacyjnych

(ogłaszanie w mediach przez polityków itp.)

-powody ukryte (przez masowość kształcenia zmniejszymy elity, brak osób zainteresowanych nauką, zgłębianiem, poznawaniem)

2. Zjawiska protestów i buntów studentów krytykujących ich sposób kształcenia.

(System nie pozwala pracować studentowi po studiach tam gdzie chciał, jego dyplom nie jest ceniony, student myślał, że po studiach będzie miał lepszą pracę)

3. Krytyka kształcenia akademickiego oddalonego od rynku pracy (tendencje uzawadawiające)

12. Czym jest proces boloński? Kiedy i w jakich okolicznościach został zainicjowany?

istnieje od 1999- deklaracja bolońska

okoliczności:

W Deklaracji Sorbońskiej z 25 maja 1998 r., której podstawę stanowiły te właśnie

przesłanki, zwrócono uwagę na centralna role uczelni w rozwoju kulturalnym Europy. Podkreślono

w niej znaczenie stworzenia Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego jako klucza do

zwiększenia mobilności i zatrudnialnosci obywateli oraz ogólnego rozwoju kontynentu.

Kilka krajów europejskich zobowiązało sie do osiągnięcia celów postawionych w Deklaracji

poprzez jej podpisanie lub wyrażenie ogólnej akceptacji dla jej treści. Kierunek, jaki przyjęło szereg

uruchomionych tymczasem reform szkolnictwa wyższego w Europie, świadczy o tym, _e wiele

rządów jest zdecydowanych na podjecie działań.

Uczelnie europejskie, ze swej strony, podjęły to wyzwanie i zdecydowały sie odgrywać

główna role w budowaniu europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego, równie_ w związku z

przyjęciem podstawowych zasad określonych w tzw. Karcie Bolońskiej (Bologna Magna Charta

Universitatum) z 1988 r. Ma to ogromne znaczenie, biorąc pod uwagę, że niezależność i autonomia

uniwersytetów gwarantują ciągłe dostosowywanie systemów szkolnictwa wyższego i nauki do

zmieniających sie potrzeb, wymagań społeczeństwa oraz postępu wiedzy naukowej.

* przyjęcie systemu łatwo czytalnych i porównywalnych systemów oceniania, również przez wdrążenie Suplementu do Dyplomu, w celu promowania międzynarodowej konkurencyjności europejskiego systemu szkolnictwa

*przyjęcie systemu opartego zasadniczo na dwóch etapach: licencjackim i magisterskim. Dostęp do drugiego cyklu wymaga pomyślnego ukończenia pierwszego etapu trwającego minimum 3 lata.

-z tym procesem łączą się również punkty ECTS i programy europejskie.

13. Co to jest ECTS? W jaki sposób ustala się punkty ECTS?

Europejski System Transferu Punktów (ECTS, ang. European Credit Transfer System) – zbiór procedur, które zostały opracowane przez Komisję Europejską, gwarantujących zaliczanie studiów krajowych i zagranicznych do programu realizowanego przez studenta w macierzystej uczelni. Komisja Europejska promuje w ten sposób współpracę pomiędzy uczelniami w zakresie wymiany studentów. ECTS jest częścią programu Socrates-Erasmus. Europejski System Transferu Punktów jest wprowadzany w wielu szkołach wyższych Europy. Jego zasadniczym celem jest stworzenie uregulowań prawnych i organizacyjnych dotyczących organizacji studiów oraz ujednolicenie sposobu studiowania w Europie. Punkty ECTS są wartościami liczbowymi odpowiadającymi wkładowi pracy, którą winien wykonać student, aby otrzymać zaliczenie poszczególnych przedmiotów. Każda wartość odzwierciedla ilość pracy koniecznej do zaliczenia pojedynczego przedmiotu w stosunku do całkowitej ilości pracy wymaganej do zaliczenia pełnego roku studiów na danym wydziale.

60 punktów ECTS odzwierciedla wkład pracy wymaganej do zaliczenia pełnego roku akademickiego; na semestr przypada zwykle 30 punktów. Pod uwagę brane są wszelkie formy nauki: wykłady, ćwiczenia, konwersatoria, zajęcia laboratoryjne, seminaria, prace semestralne, a także egzaminy oraz inne metody oceny.

I(st)  180-240

II(st) 90-120

14. Jakość kształcenia – czym jest? Co stanowiło jej gwarant w przeszłości? Co dziś?

Jakość kształcenia, czyli jakość pracy szkoły, jest to stopień wykorzystania w działaniach organizacyjnych, dydaktycznych i wychowawczych możliwości uczniów, nauczycieli oraz warunków materialnych i organizacyjnych do wspierania wszechstronnego rozwoju ucznia. Jeżeli przez wszechstronny rozwój ucznia rozumiemy także jego przystosowanie do życia w społeczeństwie (bo przecież nie chodzi jedynie o rozwój osobisty), to ta definicja wyczerpuje również społeczne zadania szkoły.

Takie dynamiczne i wieloczynnikowe rozumienie jakości kształcenia nakazuje postrzegać ją nie w wymiarze rezultatu, lecz w wymiarze procesu. Pomiar rezultatu, czyli na przykład stanu osiągnięć uczniów kończących szkołę, nie daje informacji ani o startowych osiągnięciach i możliwościach uczniów rozpoczynających naukę w danej szkole, ani o warunkach, w jakich zachodził proces kształcenia, lub o innych składnikach kontekstu kształcenia. Wyniki uzyskane przez uczniów na egzaminach końcowych zatem nie mogą być podstawą wnioskowania o jakości kształcenia, czyli – szerzej ujmując – o jakości pracy szkoły.

15. Warstwy kultury akademickiego współbycia

SFERY WARTOŚCI KULTURY

-SFERA MATERIALNA
Kultura miejsca wyrażająca się stosunkiem do materialnego dziedzictwa i sfery wspólnej.
-SFERA SOCJETALNA
kultura współpracy przejawiająca się postawą wzajemnego szacunku, dostrzeganiem wartości w tych zwyczajach i zachowaniach, które zapewniają tworzenie dobrego klimatu dla współdziałania.
...