Bagley Desmond - Fetysz.pdf - Bagley Desmond - dukat07

Bagley

"FETYSZ"

Przełożył

Jerzy Żebrowski

AiB Warszawa 1993

Tytuł oryginału

Juggernaut

Redaktor

Ewa Brudzyńska

Ilustracja

Jerzy Kurczak

Opracowanie graficzne serii

Studio Q

For the Polish edition

Wydanie I

ISBN 83-85593-43-8

Wydawnictwo Adamski i Bieliński

Warszawa 1993

ark. wyd. 17, ark. druk. 16,5

Druk i oprawa:

Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca

w Krakowie, ul. Wadowicka 8

Zam. 8847/93

Poproszono mnie do telefonu, gdy flirtowałem przy dużym,

okrągłym basenie z dwiema młodymi Niemkami, które udało mi się

oderwać od stadka. Nie miałem zbyt wielkich szans. Dziewczyny

w tym wieku uważają, że mężczyzna powyżej trzydziestu pięciu

lat rozłazi się w szwach. Ale co tam, ćwiczyłem przynajmniej mój

niemiecki.

Spojrzawszy na opaloną twarz kelnera zapytałem z niedowie-

rzaniem:

- Telefon do mnie?

- Tak, sir. Z Londynu. - Zdaje się, że zrobiło to na nim wrażenie.

Westchnąłem biorąc do ręki płaszcz kąpielowy.

- Zaraz wrócę - obiecałem, podążając za kelnerem po schodach

w kierunku hotelu. Przystanąłem u góry. - Odbiorę w swoim poko-

ju - oznajmiłem, mijając po drodze do wynajętego bungalowu fron-

ton hotelu.

Wewnątrz było chłodno, niemal zimno, a klimatyzator wydawał

cichy pomruk. Wyjąłem z lodówki puszkę piwa i otworzywszy ją

podniosłem słuchawkę telefonu. Tak jak przypuszczałem, dzwonił

Geddes.

- Co robisz w Kenii? - zapytał. Połączenie było dobre, jakby

siedział w sąsiednim pokoju.

Wypiłem łyk piwa.

- Co cię obchodzi, gdzie spędzam urlop?

- Jesteś na właściwym kontynencie. Szkoda, że musisz wracać

do Londynu. Jaką tam macie pogodę?

- Upalną. A czego spodziewałbyś się na równiku?

- U nas leje - stwierdził. -I jest trochę zimno.

Przywykłem już do Brytyjczyków. Podobnie jak Arabowie wy-

mieniają zawsze nieistotne uwagi, zanim przejdą do poważnych

spraw, tyle że u Brytyjczyków zaczyna się zwyczajowo od pogody.

Trudno mi to czasem znieść.

- Nie zadzwoniłeś do mnie w sprawie pogody. O co chodzi

z tym Londynem?

- Obawiam się, że koniec rozrywek. Mamy dla ciebie robotę.

Chciałbym pojutrze widzieć cię w moim biurze.

Zacząłem liczyć. Pół godziny na opuszczenie hotelu, godzina

jazdy do Mombasy żeby oddać wypożyczony wóz. Po południu lot

do Nairobi, a o północy samolot do Londynu. Reszta dnia na doj-

ście do siebie.

Może mi się uda - stwierdziłem. - Ale chciałbym znać po-

wody.

- Za wiele trzeba by wyjaśniać. Do zobaczenia w Londynie.

- W porządku - odparłem gderliwym tonem. - A tak przy oka-

zji, skąd wiedziałeś, że tu jestem?

Geddes roześmiał się radośnie.

- Mamy swoje metody, Watsonie. Mamy swoje metody.

Rozległ się trzask i na linii zapadła cisza.

Odłożyłem z niechęcią słuchawkę. To także było typowe dla

Brytyjczyków: zawsze rzucali w człowieka cytatami, zwłaszcza

z "Sherlocka Holmesa" i "Alicji w Krainie Czarów". Albo, do diab-

ła, z "Kubusia Puchatka"!

Wyszedłem z bungalowu i stałem na tarasie, kończąc piwo. Oce-

an Indyjski był spokojny, liście palm trzepotały na lekkim wietrze.

Dziewczyny pluskały się w basenie, udając, że ze sobą walczą, a ich

piskliwy śmiech przeszywał rozgrzane powietrze. Dwaj młodzi

mężczyźni obserwowali je z zainteresowaniem. Pomyślałem, że

^obejdzie się bez pożegnań. Skończyłem piwo i wszedłem do pokoju,

żeby się spakować.

Parę słów na temat firmy, dla której pracuję. British Electric jest

spółką mniej więcej tak samo brytyjską, jak Shell Oil holenderską.

Nabrała międzynarodowego charakteru i dlatego byłem jednym

z wielu zatrudnionych w niej Amerykanów. Od British Electric nie

kupuje się dwukilowatowego grzejnika elektrycznego, ani nawet

lodówki o pojemności stu czterdziestu litrów, jeśli jednak potrzebu-

jesz ekonomicznej wersji gigantycznego urządzenia do produkcji

prądu mierzonego w megawatach, zwróć się do nas. Zajmujemy się

w branży sprawami najcięższego kalibru.

Formalnie jestem inżynierem, ale minęło już z dziesięć lat, odkąd

naprawdę coś budowałem albo konstruowałem. Im wyżej człowiek

awansuje w spółce takiej jak nasza, tym mniej zajmuje się czysto

technicznymi problemami. Oczywiście, żargon współczesnego zarzą-

dzania sprawia, że wszędzie pełno jest fachowej terminologii i w po-

kojach podkomisji pobrzmiewają określenia zaczerpnięte z analizy

drogi krytycznej, badań operacyjnych i dynamiki przedsiębiorstw, ale

wszystkie te bzdury okazują się zbyteczne przy wielkim stole konfe-

rencyjnym, gdzie poważne decyzje podejmują ludzie, którzy wiedzą,

że zarządzanie to o wiele więcej niż mechanika.

Takich jak ja różnie się określa. W niektórych spółkach nazwano

by mnie "jednoosobowym korpusem ekspedycyjnym", w innych

"specem od kłopotów". Działam w mglistym obszarze, ograniczo-

nym od północy problemami technicznymi, od wschodu finansami,

od zachodu polityką, a od południa zwykłymi dziwactwami ludz-

kiej natury. Gdybym musiał znaleźć określenie dla mojego zawodu,

nazwałbym siebie specjalistą od inżynierii politycznej.

Geddes nie mylił się co do Londynu: było tam zimno i mokro.

Wiał silny wiatr, pędząc krople deszczu, które bębniły o szyby

w jego gabinecie. W porównaniu z Afryką wyglądało to ponuro.

Wstał, kiedy wszedłem.

- Masz ładną opaleniznę - powiedział z uznaniem.

- Byłaby lepsza, gdybym mógł dokończyć urlop. O co chodzi?

- Wam, jankesom, zawsze tak się spieszy - powiedział Geddes

tonem skargi. Zabrzmiało to zabawnie z dwóch powodów. Nie

zarządza się firmą taką jak British Electric siedząc na tyłku i Ged-

des, jak wielu Brytyjczyków na kierowniczych stanowiskach, robił

złudne wrażenie człowieka powolnego, a jednak okazywał się szyb-

szy od innych. Klasyczna definicja Węgra jako faceta, który wchodzi

za tobą w obrotowe drzwi, a wychodzi pierwszy, znakomicie by do

Gec^desa pasowała.

Drugą zabawną sprawą był fakt, że nie potrafiłem oduczyć An-

glików nazywania mnie jankesem. Nazwałem kiedyś Geddesa "li-

verpulcem", a potem próbowałem mu wykazać, że z Liverpoolu^

jest bliżej do Londynu niż z Wyoming do Nowej Anglii, ale jakoś

to do niego nie dotarło.

- Tędy - powiedział. - W sali konferencyjnej mam całą ekipę.

Spotkałem już większość obecnych tam osób i gdy Geddes rzekł:

"Znacie wszyscy Neila Mannixa", rozległ się potwierdzający jego

słowa pomruk. W sali był tylko jeden nie znany mi chłopak, którego

Geddes przedstawił:

- To John Sutherland, nasz człowiek w terenie.

- To znaczy gdzie?

- Mówiłem ci, że byłeś na właściwym kontynencie. Tyle że po

niewłaściwej stronie. - Geddes odciągnął zasłonę, która zakrywała

tablicę z mapą. - Nyala.

- Mamy tam kontrakt na budowę elektrowni - stwierdziłem.

- Zgadza się. - Geddes wziął do ręki wskaźnik i postukał nim

w mapę. - Mniej więcej tutaj, na północy. W miejscu zwanym Bir

Oassa.

Ktoś wbił igłę w skórę ziemi i ta zaczęła obficie krwawić. Stało

się to zachętą do kolejnego ukłucia, po którym wypłynęła ropa,

wyrzucana podciśnieniem gazu ziemnego. Jego obecność, choć nie

całkiem nieoczekiwana, stanowiła dodatkową gratyfikację. Wy-

pływ ropy powitali z wielką radością i zadowoleniem ludzie dzier-

żący ster rządów w niestabilnym politycznie kraju. W obecnych

czasach duże zasoby nafty oznaczają posiadanie władzy na świato-

wą skalę i Nyala uzyskiwała szansę zaznaczenia swej obecno-

ści wśród innych państw, co dotychczas wyraźnie się temu krajo-

wi nie udawało. Ropa oznaczała również pieniądze - dużo pie-

niędzy.

- To dobra nafta - mówił Geddes. - Zawiera mało siarki i dzięki

odpowiedniej lepkości nadaje się bez rafinacji na paliwo dla stat-

ków. Nyalańczycy zbudowali właśnie rurociąg z Bir Oassa do Port

Luard, tu, na wybrzeżu. To jakieś tysiąc trzysta kilometrów. Uwa-

żają, że będą mogli oferować tanią ropę statkom płynącym wokół

Afryki do Azji. Mają też nadzieję wejść na rynek południowoamery-

kański. Ale to wszystko przyszłość.

Wskaźnik pokazywał ponownie Bir Oassa.

- Pozostaje sprawa gazu ziemnego. Rozważano możliwość po-

prowadzenia równolegle gazociągu i ropociągu, budowy zakładów

skraplania gazu w Port Luard i przesyłania go statkami do Europy,

ale z powodu odkryć na Morzu Północnym pomysł ten okazał się

nieekonomiczny.

Geddes przesunął wskaźnik dalej na północ, trzymając go, na

wysokości wyciągniętego ramienia.

- Tutaj, między najprawdziwszą pustynią a obszarem lasów tro-

pikalnych, rząd Nyali zamierza zbudować elektrownię.

Wszyscy obecni już o tym słyszeli, a jednak w sali rozległ się

szmer i nerwowe poruszenie. Nie starczyłoby palców u obu rąk,

żeby wyliczyć wynikające z tego oczywiste problemy. Wybrałem

pierwszy z brzegu.

- Co z wodą do chłodzenia? Na Saharze panuje susza.

McCahill poruszył się.

- Nie ma problemu. Zrobiliśmy odwierty i trafiliśmy na duże

zasoby wody na głębokości tysiąca ośmiuset metrów. - Skrzywił

się. - Na tym poziomie jest dość ciepło, ale dodatkowe chłodnie

kominowe powinny załatwić sprawę. - McCahill należał do zespołu

konstruktorów.

- A przy okazji będziemy mieli wystarczające ilości wody dla

potrzeb irygacji i konsumpcji, co pozwoli nam być w dobrych sto-

sunkach z miejscową ludnością. - To, oczywiście, głos człowieka

odpowiedzialnego za kontakty firmy ze światem zewnętrznym.

- Susza na Saharze potrwa jeszcze przez długi czas - stwier-

dził Geddes. - Jeśli Nyalańczycy będą mogli wykorzystywać gaz

do zasilania elektrowni, uzyskają więcej energii do pompowa-

nia dostępnej im wody i do irygacji. Mogą również sprzedawać

nadwyżki gazu sąsiednim krajom. Niger już okazuje zaintereso-

wanie.

Miało to pewien sens, ale zanim zaczną zarabiać fortuny na ropie

i gazie, muszą najpierw rozpocząć wydobycie. Podszedłem do ma-

py i przyjrzałem się jej.

- Będziecie mieli problemy z transportem. Dużych urządzeń, jak

kotły czy transformatory, nie da się montować na miejscu. Ile jest

tych transformatorów?

- Pięć - odparł McCahill. - Po pięćset megawatów każdy. Czte-

ry do zainstalowania i jeden zapasowy.

- I każdy waży trzysta ton - zauważyłem.

- Myślę, że pan Milner wziął to pod uwagę - stwierdził Geddes.

Milner był naszym głównym kwatermistrzem. Musiał dbać o to,

by wszystko znajdowało się o właściwej porze we właściwym miej-

scu, a jego wydział blokował dość skutecznie dostęp do wszystkich

komputerów. Milner podszedł do mnie i stanął przy mapie.

- To proste - oznajmił. - Jest tam parę dobrych dróg.

Nie ukrywałem sceptycyzmu.

- Tu, w Nyali?

Pokiwał głową w zamyśleniu.

- Oczywiście nie byłeś tam, prawda, Neil? Zaczekaj, aż przeczy-

tasz pełne sprawozdanie. Ale streszczę je dla ciebie i pozostałych.

Pierwszym prezydentem kraju po rządach kolonialnych był Maro

Ofanwe. Pamiętacie go?

Ktoś przeciągnął ręką po gardle i rozległ się krótki, nerwowy

śmiech. Nikomu z rządzących nie jest w smak przypominanie o za-

machach stanu.

- Ofanwe miał typowe, złudne przekonanie o własnej wielkości.

Jednym z pierwszych jego posunięć była budowa nowoczesnej su-

perautostrady wzdłuż wybrzeża z Port Luard do Hazi. W połowie

długości, w pobliżu Lasulu, rozgałęzia się ona na północ, prowa-

dząc do Bir Oassa, a nawet dalej - donikąd. Nie powinniśmy mieć

tutaj żadnych problemów.

- Uwierzę w istnienie tej drogi, kiedy ją zobaczę.

Milner był rozdrażniony i nie ukrywał tego.

- Dokonałem osobiście jej inspekcji z szefem firmy transporto-

wej. Spójrz na te fotografie.

Sterczał przy moim łokciu, gdy oglądałem odbitki - błyszczące,

czarno-białe zdjęcia lotnicze. Faktycznie, była tam autostrada, wy-

glądająca tak, jakby wyrwano ją w całości z Los Angeles i rzucono

w sam środek zarośniętego krzakami pustkowia.

- Kto z niej korzysta?

- Na drodze wzdłuż wybrzeża panuje spory ruch. Odnoga pro-

wadząca w głąb lądu jest mało używana i źle utrzymana. Od po-

łudnia zarastają ją lasy tropikalne, a na północy będą problemy

z lotnymi piaskami. Pojawiają się wyrwy w nawierzchni. Miejscami

są nadwerężone pobocza. - Było to typowe dla większości asfalto-

wych dróg w Afryce i wcale mnie nie zaskakiwało. Milner ciągnął

dalej: - Parę mostów może być trochę niebezpiecznych, ale damy

sobie z nimi radę.

- Czy kontrahentowi z firmy transportowej to odpowiada?

- Całkowicie.

Miałem co do tego wątpliwości. Zadowolony kontrahent jest jak

zadowolony farmer: w zasadzie nie istnieje. Ale to ja wysłuchiwa-

łem skarg, nie ludzie, którzy zatrudniali i zwalniali personel. Udo-

bruchałem Milnera podziwiając jego fotografie, po czym skoncen-

trowałem znowu uwagę na Geddesie.

- Sądzę, że pan Shelford może mieć coś do powiedzenia - za-

chęcał Geddes.

Shelford zajmował się kontaktami politycznymi. Pracował w wy-

dziale, który stanowił w British Electric najbliższy odpowiednik

Departamentu Stanu albo brytyjskiego MSZ. Spojrzał porozumie-

wawczo na Geddesa.

Rozumiem, że pan Mannix chciałby usłyszeć raport o sytuacji

Bagley Desmond - Fetysz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: