Robin Cook - Gorączka.pdf - Robin Cook - gato6822

ROBIN COOK

Gorączka

(Przekład: Marek Mastalerz)

data pierwszego wydania oryginalnego: 1982

data wydania polskiego: 1993

Dla uczczenia radości życia rodzinnego

- zapoczątkowanej przez moich rodziców,

a teraz dzielonej z żoną

PROLOG

Trujące cząsteczki benzenu wtargnęły do szpiku kostnego narastającym strumieniem.

Rozprowadzony przez krew obcy związek chemiczny przeniknął między cienkimi beleczkami

kostnymi do najdalszych zakątków delikatnej tkanki. Przypominało to najazd rozszalałej

hordy barbarzyńców na Rzym, a rezultaty były równie katastrofalne. Skomplikowana tkanka

szpiku, mająca za zadanie produkcję większości komórkowych składników krwi, uległa

najeźdźcy.

Cząsteczki benzenu dostały się do wszystkich komórek szpiku wystawionych na jego

działanie, przenikając przez błony komórkowe jak nóż przez masło. Krwinki białe czy

czerwone, dojrzałe czy młode - wszystko jedno, W niektórych komórkach, do których zdołało

przeniknąć jedynie niewiele cząsteczek benzenu, układy enzymatyczne zdołały poradzić sobie

z najeźdźcą. W zdecydowanej większości doszło do natychmiastowego zniszczenia błon

wewnątrzkomórkowych.

W ciągu kilku minut stężenie benzenu wzrosło tak gwałtownie, że tysiące trujących

cząsteczek przeniknęło do mieszczących się w szpiku najistotniejszych dla jego

funkcjonowania komórek - tak zwanych komórek pnia, dzielących się nieustannie, i służących

jako źródło składników komórkowych krążących we krwi. Ich czynność świadczy o

milionach lat ewolucji, której są wynikiem. Co chwila rozgrywa się w nich niewiarygodna

tajemnica życia, przechodząca najśmielsze naukowe marzenia. Cząsteczki benzenu na chybił

trafił przenikały do raptownie mnożących się komórek, zakłócając powielanie molekuł DNA.

Większość tych komórek albo nagle obumierała wskutek rozprzęgnięcia się wewnętrznych

pętli kontroli, albo zamiast umierać zaczynała się niepohamowanie rozmnażać.

Oczyszczony z cząsteczek benzenu kolejnymi porcjami krwi tłoczonej przez serce

szpik mógł wrócić całkowicie do normy - z wyjątkiem jednej komórki pnia. Komórka ta przez

lata pilnie wytwarzała białe ciałka krwi, których celem jest - o ironio - ochrona ustroju przed

obcymi, wrogimi organizmami. Benzen, który wniknął do jej jądra, wywołał uszkodzenie

ściśle określonego odcinka DNA, nie powodując jednak jej obumarcia, ale zakłócając

równowagę pomiędzy mnożeniem się a dojrzewaniem. Komórka natychmiast podzieliła się.

To samo uczyniły komórki potomne, nie słuchając już bliżej nam nie znanych sygnałów

kontrolnych, każących im dojrzewać i przekształcać się w zwykłe krwinki białe. Spełniały

jedynie nakaz natychmiastowego reprodukowania siebie samych. Choć w obrębie szpiku

mogłyby ujść za normalne, w rzeczywistości różniły się od innych młodych krwinek białych.

Nie występowała u nich zwykła skłonność do adhezji - zlepiania się z innymi komórkami - za

to w zastraszającym tempie samolubnie pochłaniały składniki odżywcze. Stały się pasożytami

organizmu, z którego pochodziły.

Po zaledwie dwudziestu podziałach tych wyłamujących się spod prawa komórek było

ponad milion. Po dwudziestu siedmiu podziałach ich liczba przekroczyła miliard; wówczas

zaczęły się odrywać od reszty klonu. Strumyczek komórek przenikających do krwiobiegu

przekształcił się w równy potok, a ten w powódź. Wyrzucone poza szpik komórki osiedlały

się w całym organizmie i zaczęły tworzyć kolonie. Po czterdziestu podziałach było ich już z

górą trylion.

Tak w organizmie Michelle Martel rozpoczęła się 28 grudnia, dwa dni po jej

dwunastych

urodzinach, ostra, gwałtownie postępująca białaczka mieloblastyczna.

Dziewczyna nie miała pojęcia, co się z nią dzieje; wiedziała jedynie, że ma gorączkę.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zimny styczniowy poranek powoli rozlewał się po skutym mrozem miasteczku

Shaftesbury w stanie New Hampshire. W miarę jak zimowe niebo powoli jaśniało, cienie

niechętnie ustępowały, obnażając monotonną szarą powłokę chmur. Zanosiło się na śnieg i

pomimo zimna w powietrzu czuć było wilgoć - przypominającą, że niedaleko na wschód leży

Atlantyk.

Czerwone ceglane budynki starego Shaftesbury tuliły się do rzeki Pawtomack niczym

widmo przeszłości. Rzeka stanowiła ostoję, życiodajny strumień miasta; brała początek z

ośnieżonych Gór Białych i na południowym wschodzie wpadała do morza. Gdy docierała do

miasta, jej gładki bieg przerywały rozpadająca się tama i nieczynne już koło starego młyna.

Wzdłuż brzegów rozciągały się kwartały pustych zabudowań fabrycznych, pozostałości z

czasów, gdy tkalnie Nowej Anglii stanowiły centrum przemysłu włókienniczego. Na

południowym krańcu miasta u początku Main Street, ostatni ceglany budynek zajmowała

obecnie fabryka pod nazwą Recycle Ltd, zajmująca się przetwarzaniem odpadów gumy,

plastyku i winylu. Strużka szarego, kwaśnego dymu unosiła się z komina o fallicznym

kształcie i stapiała z chmurami. Nad całą okolicą wisiał odstręczający, dławiący smród

palonego plastyku i kauczuku. Fabrykę otaczały ze wszystkich stron sterty używanych opon,

niczym odchody jakiegoś gigantycznego potwora.

Na południe od miasta rzeka toczyła swe wody przez łagodne, zalesione wzgórza oraz

pokryte śniegiem pastwiska, ogrodzone trzysta lat temu murkami z kamieni przez pierwszych

osadników. Sześć mil dalej zataczała łagodny łuk ku wschodowi, tworząc idylliczny

sześcioakrowy półwysep, na środek którego rzeczna odnoga doprowadzała wodę do płytkiego

stawu. Za stawem wznosiło się wzgórze zwieńczone wiejskim domem w stylu wiktoriańskim,

z białymi framugami okien, dachem ze szczytami i piernikowymi zdobieniami. Długi kręty

podjazd obsadzony dębami i klonami prowadził w dół do międzystanowej autostrady nr 301,

biegnącej na południe do Massachusetts. Dwadzieścia pięć jardów na północ od domu

znajdowała się zniszczona kaprysami aury stodoła okolona kępą iglastych drzew. Na skraju

stawu stała na palach miniaturowa wersja domu - szopa zamieniona w domek zabaw.

Ten piękny nowoangielski krajobraz mógłby wyglądać jak wyjęty ze styczniowej

ilustracji do kalendarza, gdyby nie jeden szczegół w stawie nie było ryb, a w promieniu

sześciu stóp od jego brzegu nic nie rosło.

Blade światło poranka przesączało się do wnętrza domu przez koronkowe firanki,

Robin Cook - Gorączka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: