Karol Płudowski.pdf

Karol Płudowski

Bard – autor, kompozytor i wykonawca piosenek. Jedna z nich, która zaczyna się od słów

„Widzę ją, kiedy oczy zamykam” , stała się turystycznym evergreenem. Człowiek gór (czasami żagli) i

organizator imprez kulturalnych. Laureat wielu przeglądów i festiwali. Uhonorowany nagrodą

publiczności na OPPA 2010 – XXVIII Międzynarodowym Festiwalu Bardów. Na swojej artystycznej

drodze współpracował z wieloma znanymi muzykami, m. In. Ze skrzypkiem Wojciechem

Czemplikiem (SDM) i gitarzystą Jackiem Wolskim (Osjan). Obdarzony wyjątkowym głosem,

zdolnościami gitarowymi i sceniczną charyzmą..

Debiutował w 1974 r. na I Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenki Turystycznej YAPA w grupie

studentów Uniwersytetu Warszawskiego „Jery”, której członkami byli obok niego: Hanna Basista,

Ewa Gaworska, Anna Woyda i Marian Orlikowski. Był także współzałożycielem grupy „Znienacka”,

którą wraz z nim tworzyli: Iwona Piastowska, Anna Sołtysińska, Sławomir „Waza” Noszczyk i

Dariusz Prądzyński.

Karol Płudowski pochodzi z Warszawy. Urodził się 10 października 1952 roku

w rodzinie inteligenckiej. Matka była tłumaczką, ojciec dziennikarzem i wydawcą, związanym

z tygodnikiem „Po prostu” (wydawał tzw. „Bibliotekę Po Prostu”). W 1970 ukończył Państwowe

Liceum Sztuk Plastycznych, a w latach 1971-1982(!) studiował na Wydziale Psychologii i Pedagogiki

Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie studiów udzielał się społecznie – był m.in. pomysłodawcą i

współzałożycielem studenckiego klubu wydziałowego pod nazwą „Mini Klub”.

W 1982 r., wkrótce po wprowadzeniu stanu wojennego, będąc na etapie pisania pracy

magisterskiej, porzucił studia i poświecił się animowaniu alternatywnego ruchu społecznego, jakim

jawiła się wówczas „piosenka turystyczna”. Wyruszył na niekończącą się trasę koncertową, nie dbając

o to, gdzie będzie spał, co jadł i w co się odziewał, odwiedzając najrozmaitsze miejsca, gdzie zbierali

się ludzie, gdzie chętnie go słuchano i razem śpiewano. Od czasu do czasu tylko wracał do domu, by

podreperować nieco zdrowie.

Na repertuar Karola Płudowskiego składają się piosenki autorskie (z własnym tekstem

i muzyką) oraz skomponowane do wierszy znanych poetów. Wykonuje także tzw. piosenki

turystyczne i ludowe (głównie łemkowskie, ukraińskie i rosyjskie). Zawsze dba o wysoki poziom

artystyczny i przede wszystkim o prawdziwość swojego przekazu.

Utworem Karola płudowskiego, który „trafił pod strzechy” jest „Taka piosenka”,

napisana w 1979 r. i wykonana na wielu przeglądach piosenki turystycznej od lat 80-tych. Utwór ten

został Karolowi skradziony przez lidera jednej z grup disco-polo i do czasu wydania tej publikacji nie

zakończył się jeszcze proces sądowy o odzyskanie praw autorskich i wypłatę zadośćuczynienia * .

Niniejsza publikacja jest pierwszym wydanym zbiorem tekstów i oryginalnych, studyjnych

nagrań Karola Płudowskiego.

*[ Na Giełdzie Piosenki w Szklarskiej Porębie w 2012 r. Karol Płudowski oznajmił publicznie, że

proces ze Świerzyńskim z Bayer Full wygrał i otrzyma zadośćuczynienie]

…………………………………………………………………………………………………………………………

Od Arkadii do Elizjum

Powiedzieć o Karolu Płudowskim, że jest postacią nietuzinkową, to powiedzieć

mało…

Karol, to prawdziwy oryginał. Przekonuje się o tym każdy, kto nie zraża się pozorami

jego dość niekonwencjonalnej powierzchowności i nie ulega schematom oceniania ludzi

wyłącznie po ich wyglądzie. Wystarczy zamienić z nim parę słów, aby z zaskoczeniem

stwierdzić, że „dziad” jest inteligentny i niezwykle oczytany. a gdy posłucha się jego

piosenek, wówczas napływają kolejne refleksje: jest zdolny, muzykalny, charyzmatyczny

i śpiewa mądre teksty. Ponadto dysponuje miłym dla ucha, dźwięcznym, wibrującym głosem.

Te wszystkie zalety powinny sprawić, że sława Karola Płudowskiego w ciągu tych 38 lat jego

aktywności artystycznej od Tatr do Bałtyku i od Bugu do Odry. Powinien mieć już w dorobku

kilkanaście płyt i odcinać kupony zasłużonej chwały. Jeśli tak nie jest, to przede wszystkim

dlatego, że sam Karol o to po prostu nie dba. Obca mu jest gonitwa za sławą i kasą, obce

kompromisy artystyczne na rzecz większej komercyjności, obce płaszczenie się przed tymi,

którzy potencjalnie mogliby zaproponować mu jakiś intratny kontrakt. Karol Płudowski jest

twórcą w pełni niezależnym. Lubi śpiewać dla zwykłych ludzi, przekazywać im swoje mysli

zawarte w piosenkach, łączyć się z nimi we wspólnocie odczuwania. Chciałby być kimś

takim, jak bellonowy „Majster Bieda”:

Ja powolutku, krok za krokiem,/ Jak niebo zrządzi, los pozwoli,/ Podrepczę sobie bezdrożami/

Nikomu nie zazdroszcząc doli./ Czasami zjem kawałek chleba,/ Serem przełożę, gdy będę miał

W pniu wydrążonym moja koleba,/Do dnia białego będę spał. [piosenka „Do Przyjaciół”].

Nie tylko jednak i nie jedynie, jak „Majster Bieda”, ale też jak ktoś, kto wskazuje nam drogę,

kto zwraca uwagę na nieetyczne ludzkie postawy, kto próbuje wreszcie odpowiedzieć na

zasadnicze pytanie egzystencjalne: „jak żyć?”

Bywa, że ktoś szukać chce,/ Jak mam żyć zapyta mnie./Wtedy w serca ogród sadzę róże

słów / Carpe diem, chwytaj dzień!/ Życie przecież tak krótko trwa./ Ciesz się tym, co

akurat masz,/ Złudnych pragnień pułapki omijaj. [Carpe Diem], albo:

Co pokażesz ty człowieku, cóż wartością twą?/ Gdy godzina próby przyjdzie, twój

sprawdzenia czas, /Czy jak wiatr powalać będziesz, czy padać jak las. [Spacer po

wiatrołomie].

Sam będąc bardem, Karol Płudowski bardzo wysoko sytuuje swą rolę, jaką w społeczeństwie

powinien odgrywać bard, zarzucając wielu, spośród tytułujących się tym mianem, gnuśność

myśli, manipulacje emocjami, cynizm, swoisty „chochołowy myśli tan”. Tymczasem, wg

Płudowskiego, bard powinien wskazywać ludziom, jak godnie i sprawiedliwie żyć, jakie

dążenia i aspiracje są chwalebne, powinien pomagać ludziom odnajdywać właściwe myśli i

budzić ich sumienia:

O bardowie, o bardowie, jak nie wy, to któż mi powie,/ Jak żyć godnie dzisiaj i jak

sprawiedliwie? / Kto pomoże mieć świadomość w aspiracjach i w dążeniach,/ Kto latarkę

poda myślom, stawi budzik dla sumienia? [Do bardów]. Trzeba przyznać, że to wielkie i

poważne zadanie i trudno się z takim zaleceniem nie zgodzić. Jednak wg Karola

Płudowskiego, znaczna część bardów zamiast zajmować się sprawami „wyższej wagi”

poświęca swój czas na krytykowanie i obmawianie kolegów, bardów. Ot i mamy kolejna

„polskie piekiełko” – tym razem w tan niszowej branży.

Prócz tych akcentów moralizatorskich, w twórczości Karola Płudowskiego są liczne

obecnie tematy autorefleksyjne: kim jestem, jaką mam wybrać drogę, jaką rolą widzę dla

siebie w tym świecie? I jak to u inteligentnego człowieka bywa, często – jak Sokrates –

dochodzi do wniosku: „wiem, że nic nie wiem”. Ostatecznym odniesieniem, wiarą – lecz nie

w sensie religijnym – jest Natura. To za nią należy iść, czerpać z niej wzory, bo w

ostatecznym rozrachunku – ona pozostanie:

Więc dziękuję ci, gdy przypominasz mi / O tym, że upada drzewo, czas oddala sny. / Ale

powiem ci, otrzyj z oczu łzy,/ W jagodziskach choineczki, nie podepczmy ich. [Spacer po

wiatrołomie]. Ten utwór jest w ogóle według mnie najbardziej dojrzałym i jednym z

najbardziej wzruszających tekstów Karola, bo z jednej strony ujawnia jego zrozumienie praw

rządzących naszym życiem, czy szerzej – losem, a z drugiej wskazuje na naszą bezradność w

znalezieniu ostatecznych odpowiedzi na pytania, które każdy myślący człowiek sobie w życiu

stawia:

Taką to alternatywę narzuca nam świat. / Jeśli nie chcesz być ofiarą, twoją rolą kat. / Lecz

najczęściej tak to bywa w ludzkim świecie złym, / Że na koniec zostajemy wreszcie tym i tym. /

Wobec tego czy jest wyjście, czy ktoś da nam znak? / Znak był na zwalonym drzewie,

zgubiliśmy szlak. [Spacer po wiatrołomie]

Może mniej wzruszająco lecz bardziej dramatycznie brzmi z kolei ten fragment:

Pośród świata okrutnego / W gąszczu gwałtu i obłudy / Szukam czegoś człowieczego, /

Byle nie ulotnej złudy. / Zagubieniem sny się smucę, / Czy odnajdę go, kto wie? / Do Arkadii

wszak nie wrócę, / A Elizjum nie wiem gdzie. [Pośród świata].

Autor jest więc w podróży między Arkadią – symboliczną krainą szczęśliwości, spokojnym i

beztroskim domem, a Elizjum, czyli tą częścią Hadesu, gdzie po śmierci trafiają dusze

dobrych ludzi. W tym samym tekście, na jego końcu odnajduję wyraźne nawiązanie do

filozofii buddyjskiej – radość, mądrość, oświecenie:

Lecz nie dając się niedoli, / Szukam wiary oświeconej, / Która istnieć nam pozwoli / Bez

ucieczki nieskończonej. / Jest niezłomna radość żywa, / Prosta mądrość w każdym z nas, /

Która z deszczem w góry spływa, / Którą rzekom szumi las. [Pośród świata].

Kolejny raz Karol Płudowski odnosi się do Natury, jako ostatecznej instancji. Język, który

nam może coś powiedzieć o nas samych i otaczającym nas świecie, to język Natury. A tym,

co nas może uratować jest „prosta mądrość w każdym z nas i niezłomna żywa radość”…

Piotr Bakal

………………………………………………………………………………………………………………………..

Teksty piosenek

słowa, muzyka. i wykonanie Karol Płudowski

01.

Pieśnidła

Wybrzdąkałem te swoje pieścidła

e a

e H 7

Na podartych ostrowach lasu,

Na wyblakłych liści prawidłach

e a

e H 7 e

Na dziurawym posłaniu czasu.

Gdzieś daleko w złocistym pokoju

e a

e H 7

Fisharmonia dźwięczy cichutko.

Ktoś palcami muska jej szyję,

e a

e H 7 e

Komponuje piosenki nowe.

Ja bym też tak chciał kiedyś w spokoju

D G

Choć na moment, choć raz, choć na krótko. H 7 e

Niech mi tęczą nut oczy spowije

e a

H 7 e

I zmęczoną osrebrzy mi głowę

Ta muzyka niegłośna, niewielka,

D G

H 7 e

Kiedy wieczór i śnieg już zapada,

Która śpi w klawiatury kafelkach

e a

H 7 e

Lub na strunach się miękko układa.

e a e H 7 e a e H 7 /e F G H 7 e a H 7 e

Na na na na …

Ale rzucam na rozstaje zeschły marzeń kwiat, e H 7 e

Coś mnie gna wciąż po siebie, dokąd, któż to wie? E D G H 7

Jak muzyka no to taka, że aż się serce rwie.

H 7 G e E 7 a

e H 7 e

Cygan płaci i zostaje, ja wyruszam w świat.

No i brzdąkam te swoje pieśnidła

e a

e H 7

Na podartych ostrowach lasu,

Na wyblakłych liści prawidłach,

e a

e H 7 e

Na dziurawym posłaniu czasu.

Na na na na ….

No i brzdąkam te swoje pieśnidła

Na podartych ostrowach lasu,

Na wyblakłych liści prawidłach,

W zapoznanym przesłaniu czasu.

02.

Kiedyś

Kiedyś sam siebie tak zapytałem wprost,

e a

Skąd przychodzisz, dokąd zmierzasz, jaki jest twój los?

D G

Co masz jeszcze do zrobienia, co załatwić chcesz?

G a e

e C H 7

Kimże jesteś, czym masz zostać, czy to chociaż wiesz?

Na odpowiedź tę czekałem kilka trudnych lat,

Aż na ustach mi zakwitła jak przecudny kwiat

I nuciłem słowa pieśni, a melodia ta,

Jakby sama się śpiewała, a nie ze mną szła.

H 7 e

Że ja jestem cały zachwyceniem,

Z iskier słońca dzwoniących składam piękno dnia,

E a

Że ja jestem cały wyrojonym spełnieniem

a e

e C H 7 /bis/

Swoich marzeń szalonych, swych nieważnych spraw.

Bywa jestem jakby w łonie matki sen,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: