Krwawnik 03 - Królowa Lata - Powrót tom 2.pdf - Vinge Joan D - gato6822

Joan D. Vinge

Królowa lata

Powrót

(Przełożył Janusz Pultyn)

Po takiej wiedzy, jakie przebaczenie?

...Potworne winy

Są dziećmi naszego heroizmu. Cnoty

Są na nas wymuszone przez haniebne zbrodnie.

Drzewo gniewu otrząsnąć, stamtąd są te łzy.

T. S. Eliot

TIAMAT: Krwawnik

- Chce się z panem zobaczyć Jerusha PalaThion - poinformował bezosobowy głos

pomocnika.

- Prosić. - B Z Gundhalinu wstał zza komputera, ciało powiedziało mu, że

siedział przy nim

o wiele za długo. Przeciągnął się, aż zazgrzytało mu w stawach, otrząsnął z mgły

danych i

zmęczenia.

Pomocnik, Stathis, wprowadził Jerushę PalaThion do gabinetu. Od przybycia

Gundhalinu

na Tiamat minęło już sześć miesięcy, a była przełożona odwiedza go dopiero po

raz pierwszy.

Zatrzymała się tuż za progiem, bezwiednie obrzuciła wnętrze spojrzeniem

wytrawnego

obserwatora, nim spojrzała na gospodarza.

- Panie Sędzio Gundhalinu - powiedziała, kiwając głową i obdarzając go nagłym,

trochę

otumanionym uśmiechem. Ledwo dostrzegalnie poruszyła ręką, jakby miała ochotę

zasalutować, w

jej oczach rysowało się zarówno zdumienie, jak i duma.

- Pani komendant - mruknął i zasalutował regulaminowo, uznając ciągle jej dawny

tytuł

policyjny, choć teraz, jako zaledwie dowódczyni miejscowych sił, niezbyt na

niego zasługiwała.

Jerusha odwzajemniła salut z całą powagą i sumiennością; ironia rozjaśniła jej

uśmiech.

- Minęło wiele czasu, BZ, odkąd tak staliśmy - powiedziała. - Ostatnim razem się

żegnaliśmy.

- Mam ciągle naszywki komendanta, które oderwałaś od swego starego munduru -

przypomniał sobie z uśmiechem. - Powiedziałaś, że kiedyś mi się przydadzą. Wtedy

ci nie

uwierzyłem, ale miałaś rację. - Pokręcił głową.

- A teraz wyrosłeś ponad nie. - Wyciągnęła rękę w stronę koniczynki.

Zerknął w dół, wskazał gestem, by usiadła.

- Poczęstuj się. Jeszcze nie jadłem obiadu. - Spojrzał na zegarek i zobaczył, że

jest już

niemal pora kolacji. Na niskim prostokątnym stole dla gości stał talerz z

nietkniętym posiłkiem.

Usiadł naprzeciw Jerushy na mocnym miejscowym krześle z drewnianą ramą. Takie

były ich

wszystkie meble, wielkie, pilne potrzeby nowego rządu zaspokoi dopiero napływ

importowanych

towarów, co nastąpi, gdy w ładowniach statków znajdzie się w końcu miejsce na

mniej ważne

artykuły. - I tak potrzebuję chwili wytchnienia. Prawie całe popołudnie

przeglądałem dane.

Bogowie, zapomniałem, jakie rzeczy musieliśmy znosić w dawnych czasach... -

Obowiązujące w

czasie jego poprzedniej służby restrykcje i zakazy sprawiały, że nawet Policja

zmuszona była

męczyć się z przestarzałymi, nieodpowiednimi bankami danych.

- Wtedy nie znałeś ich połowy - powiedziała Jerusha, biorąc kawałek zimnej ryby.

- Byłeś

tylko inspektorem. Dopiero po zostaniu komendantem Policji przekonałam się, czym

tak naprawdę

jest biurokracja. Pewnie dobrze teraz o tym wiesz.

- Niestety, już od kilku lat. - Kiwnął głową, skrzywił się jak ona. Wybrał

rodzaj naleśnika z

jarzynami i zaczął jeść. Potrawa okazała się zimna i tłusta, zbyt był jednak

głodny, by zwracać na

to uwagę.

- Upłynęło wiele wody, odkąd się pożegnaliśmy. Co porabiałeś przez te wszystkie

lata?

Słyszałam - no, można to nazwać plotkami. - Rozejrzała się znacząco po ścianach,

potem długo

popatrzyła na Gundhalinu, nim niedbale dotknęła ucha. Kiwnął głową. Ich rozmowa

była

nagrywana, rejestrowano wszystko, co się tu działo.

- Rozwijałem technikę napędu gwiezdnego, najpierw na Numerze Czwartym, potem na

Kharemough. - Lekko wzruszył ramionami. - Dwa doskonałe miejsca do ćwiczeń w

zmaganiach z

biurokracją.

Spojrzała na niego, odczytała, co się kryje za skromnymi słowami.

- Powiedziałeś chyba, że nigdy już nie wrócisz na Kharemough, nie po... po tym,

co się tu

stało.

Odwrócił wzrok, przypomniał sobie noszone wtedy blizny - znaki po próbie

samobójstwa.

- Powiedziałem wtedy, że nigdy już nie ujrzę dwóch planet - tej i tamtej.

Kharemough i

Tiamat. Wówczas w to wierzyłem. Czwórka zmieniła dla mnie obie te rzeczy.

- Odkryłeś prawdziwe oblicze Ognistego Jeziora. - Pokręciła głową. - Wiem o tym.

I zostałeś sybillą. - Znowu się uśmiechnęła. - Chyba nie potrzebuję dalszych

wyjaśnień.

- A co z tobą? - zapytał. - Podczas naszej poprzedniej rozmowy wsiadałem do

ostatniego

statku dokonującego Ostatecznego Odlotu stąd - a ty zostawałaś. Ciągle nie wiem,

skąd wzięłaś na

to odwagę, wierzyłaś przecież, że czynisz to na zawsze. Mnie takiej odwagi

zabrakło... - Pokręcił

głową.

- W zostaniu tyleż co odwagi, było rozpaczy - lub dumy - powiedziała. - I

miłości... -

Zrozumiał, że nie ma na myśli umiłowania sprawiedliwości czy jakiegoś

szlachetnego ideału;

chodziło jej o kochanie człowieka. Poczuł, że się rumieni, jakby zdradziła jakoś

jego najgłębsze

myśli. Z trudem uświadomił sobie, że mówi o swoim, a nie jego życiu po Odlocie;

znowu napełniło

go to zdumieniem.

- Naprawdę? - zapytał cicho. Gdy była jego przełożoną i jedyną kobietą w

służbie, zawsze

sprawiała na nim wrażenie opancerzonej niezależnością. Trudno mu było uwierzyć,

iż ktokolwiek

zdołał się przedrzeć przez ową zbroję i zdobyć jej serce... że musiało się

zdarzyć na jego oczach, a

on nic nie zauważył. - Do kogo? - zapytał.

- Ngeneta ran Ahase Miroe.

Podrapał się po nosie, przeszukując pamięć.

- Bogowie... - powiedział nagle. - Do niego? Tego przemytnika...?

Kiwnęła głową, uśmiechając się z niespodziewanym smutkiem. - Właśnie.

Pokręcił głową.

- Dziwna para - mruknął.

- Bardziej do siebie pasowaliśmy, niż sądzisz - powiedziała, znowu z dziwnym

smutkiem. -

Na lepsze i gorsze.

- A więc to dlatego zostałaś.

- Niezupełnie. - W jej oczach mignęła stara przekora. - Powiedziałam ci wtedy,

że łatwo nie

rezygnuję. Tym, co dało mi odwagę... zaufania sercu, było poznanie prawdy. Na

temat Moon

Dawntreader. Tego, co chciała zrobić, by Zmiana coś naprawdę dała. Miroe też

tego pragnął.

Wiedziałam, że oboje chętnie oddamy za to życie.

Uśmiechnął się, kiwnął głową; spoważniał, gdy ożywienie opuściło jej twarz.

- Nadal jesteś z nim? - zapytał ostrożnie.

Pokręciła głową.

- Miroe zmarł trochę ponad rok temu. Wypadek. Spadł.

Coś ścisnęło mu twarz.

- Przykro mi - powiedział, pojmując wreszcie, co tak boleśnie i głęboko ją

zmieniło. Jej

oczy ciągle zdradzały ostrożność i inteligencję, lecz czegoś w nich brakowało.

Po ich ostatnim

spotkaniu spędziła niemal dwadzieścia trudnych lat na trudnej planecie, lecz jej

ciało postarzało się

nie od tego. Miał wrażenie, że nie ma w niej rzeczy, którą zawsze najbardziej

podziwiał: upartego

sprzeciwiania się przeznaczeniu.

- Mnie też. - Znowu na niego spojrzała. - Codziennie.

- Macie dzieci? - zapytał, by przerwać niezręczne milczenie.

Pokręciła głową, jej twarz wyrażała zbyt mieszane uczucia, by je odgadnąć.

Wreszcie

popatrzyła na niego z ciekawością, lecz nie zadała pytania, które czytał w jej

oczach. Z osiągniętą z

trudem obojętnością podniosła kawałek marynowanego mięsa.

- Przeszłość i tak jest już za nami - mruknęła. - Stała się historią. Nadeszła

Zmiana i

powinniśmy odrzucić stare życie, spróbować nowego.

- Myślałem, że dokonuje się to dopiero po odprawieniu właściwych obrzędów, gdy

Matka

Morza udzieli swego błogosławieństwa - powiedział z uśmiechem.

Jerusha uniosła brwi.

- Nie mów tylko, że teraz w to wierzysz...

Pokręcił głowę.

- Nie mów, że ty.

Wzruszyła ramionami.

- Rzeczy i tak się zmieniają, czy chcemy tego, czy nie, prawda? - Spojrzała na

niego

badawczo. - Wszyscy się boją, że powrót Hegemonii spowoduje, iż znowu się

znajdziemy pod jej

obcasem.

Znajdziemy. Skrzywił usta, usłyszawszy, że włączyła siebie do Tiamatańczyków. A

niby

czemu nie? Spędziła tu większość życia. Ledwo musi pamiętać swą rodzinną

planetę, Newhaven.

Przyjrzał się leżącemu na kolanie butowi.

- Hegemonia ciągle ma ciężką nogę. Staram się pilnować, by nie za często

stawiała ją w

niewłaściwych miejscach. Dlatego zaprosiłem cię do siebie. Potrzebuję sądu kogoś

znającego

Tiamat, lecz także potrafiącego patrzeć od strony Hegemonii. Kogoś, komu mogę

zaufać. Pragnę

poznać nastroje Krwawnika; jakie skutki wywiera tu nasza obecność, dobre czy

złe. Wszystko, co

będę mógł zrobić, by stały się lepsze...

Przebywali tu od niemal połowy standardowego roku, a ciągle nie mógł się

wyzwolić od

spraw bieżących. Przekonali się, że robią niespodziewanie szybkie postępy przy

odtwarzaniu

podstaw swego działania, zawdzięczali to temu, że większość pozostawionych przez

nich urządzeń

pozostała nietknięta - Moon Dawntreader, w przeciwieństwie do wszystkich

poprzednich

Królowych Lata, nie kazała wrzucić wszystkiego co pozaziemskie do morza. Przy

wielu musieli

jedynie wymienić mikroprocesory zniszczone sygnałem wysokiej częstotliwości,

wysłanym przez

Hegemonię podczas Odlotu.

Oznaczało to, że część przywiezionego z sobą wyposażenia mogą użyć do

polepszenia

warunków życia, upodobnienia ich do pozostawionych na Kharemough. Nie

zaszkodziło to morale

żadnego z jego podwładnych i doradców. Był pewny, iż pomaga to mu przekonywać

ich do

poglądu, że należy zezwolić na kontynuowanie osiągniętego podczas nieobecności

Hegemonii

postępu; że oprócz zdobywania dobrej woli miejscowych ma to sens ekonomiczny,

pozwala na

wyprzedzanie własnych planów.

- Staram się utrzymać kruchą równowagę. Potrzebuję do tego możliwie jak

największej

współpracy obu stron. - Jeśli to w ogóle możliwe.

- Na razie wszystko wydaje się iść dobrze - powiedziała Jerusha. - Moon...

Królową i

większość Tiamatańczyków uspokoiło, że nie niszczycie ich osiągnięć. Ale jak do

tej pory

przybyło niewielu pozaziemców. Wszystko stanie się trudniejsze, gdy otworzycie

Tiamat. Kiedy

zamierzacie zacząć wydawać zezwolenia na przyloty zwykłych cywili? Kiedy

otworzycie szeroko

wrota przed handlem i kontaktami?

Wytarł ręce o leżącą obok talerza gąbkę.

- Wyprzedzamy plan, dlatego zamierzam już w przyszłym miesiącu pozwolić na

Krwawnik 03 - Królowa Lata - Powrót tom 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: