Kilka recept zielarzy rosyjskich.docx

Kilka recept zielarzy rosyjskich

Medycyna to sztuka naśladowania leczniczych sił przyrody - Hipokrates Medycyna ludowa, przekazywana z pokolenia na pokolenie przez mieszkańców Ziemi, istnieje od niepamiętnych czasów, na wszystkich kontynentach.

Jako tradycja i zjawisko - to przede wszystkim ogromna część dziedzictwa kultury, sprawdzone fakty, prze- puszczone przez sito wieków.
Jesteśmy świadkami wspaniałych osiągnięć medycyny i jednocześnie największej pogardy dla jej źródeł.

Wszystko, co niezrozumiałe i nie do końca wyjaśnione w przyrodzie, ogłaszane jest przez dyplomowanych medyków jako nienaukowe i bezużyteczne.

Gdyby któregoś pięknego dnia przyroda zechciała odsłonić swoje tajemnice i zobaczylibyśmy na własne oczy jakimi środkami dysponuje, to - Boże drogi - jakie pomyłki, jakie błędy odkrylibyśmy w naszej, godnej pożałowania, nauce!

Śmiem twierdzić, że w ani jednym ze swoich twierdzeń nie miałaby racji. Zaiste, jedyne co wiem na pewno to to, że jestem największym nieukiem

Powiedzieć tak skromnie o swojej wiedzy mógł oczywiście tylko człowiek wielki; był nim francuski filozof i pisarz epoki Odrodzenia Michel Montaigne. Minęło wiele, stuleci, nauka poszła daleko do przodu, ale w pewnym sensie te setki lat niczego nie zmieniają, pozostajemy ciągle (listkami) na drzewie Przyrody...

Ale ... oduczyliśmy się wsłuchiwania w nią, rozumienia jej i korzystania z jej skarbów. Współcześni lekarze, oderwani od przyrody, nie umieją odczytywać jej (tajemnych znaków) i poprzez doświadczenie sięgać do jej leczniczej siły, a często zupełnie nie wiedzą, czym zastąpić nagle brakujące w aptece lekarstwa, nie zapisują nam, swoim pacjentom, leczniczych preparatów i zestawów po- chodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz innych podobnych środków.

Można żywić nadzieję, że ten skromny zbiór przepisów zebranych z różnych źródeł - rosyjskich i innych pomoże tym, którzy przedkładają rośliny lecznicze ponad preparaty chemiczne; tym, którzy zupełnie nie mogą z jakichś przyczyn ich zażywać; tym, dla których współczesne syntetyczne farmaceutyki są nie- dostępne z powodu ceny lub braku w sprzedaży; tym, którzy zbierają zioła lub zaopatrują się w nie w aptece i w sklepach zielarskich, ale nie posiadają literatury informującej o ich przygotowaniu i zastosowaniu.

Należy uspokoić tych wszystkich, którzy skorzystają z tego poradnika.
Przytoczone przepisy medycyny ludowej są sprawdzone i zaakceptowane przez specjalistów o wysokich kwalifikacjach i w różnych okresach były publikowane.

Jednak zaleca się zasięgnięcie porady lekarza wtedy, gdy zażywacie Państwo już jakieś lekarstwo oraz w celu upewnienia się, że zaproponowany w tym zbiorze środek jest dla Państwa odpowiedni.

Dla wygody korzystającego z poradnika przepisy zgrupowano nie według nazw roślin, a według chorób tych lub innych organów człowieka.


Rozdział I:

Zbiory ziół Niektórzy zapewne zechcą sami przygotować zapasy niezbędnych roślin.

Oczywiście nie należy przygotowywać roślin, jeśli nie wie się, jak one wyglądają.

Trzeba również wiedzieć jaką część rośliny i kiedy przygotowywać.
Skorzystajmy z porad ludzi starszych, nauczycieli biologii, pracowników aptek, lekarzy i oczywiście tych przedsiębiorstw spółdzielni ogrodniczych, które zajmują się ziołami.

Postarajmy się wiosną, latem i jesienią zebrać te najbardziej rozpowszechnione i najniezbędniejsze rośliny.

Oto niektóre ogólne zasady przeprowadzania zbiorów.
Przy zbiorach roślin jednorocznych należy koniecznie zostawiać część z nich w nienaruszonym stanie, aby mogły nasiać się na przyszły rok; przy zbiorach roślin wieloletnich niezbędnym jest po zostawienie systemu korzeniowego, poszczególnych części roślin i niektórych roślin w całości do wegetatywnego i nasiennego rozmnożenia.

W tym samym miejscu zbiór danej rośliny można powtarzać tylko kilka lat: zbiór przeprowadzamy, kiedy jest jasno, sucho i słonecznie, roślin nie można zbierać zakurzonych lub zanieczyszczonych części naziemnych roślin, przy ruchliwej drodze, w pobliżu zakładów przemysłowych itp.; nie należy wkładać do jednego pojemnika różnych gatunków roślin, gdyż mogą one na siebie oddziaływać pozytywnie lub negatywnie, a te subtelności znane są wybrańcom; świeżo zebranych roślin nie trzeba ściśle upychać do woreczków, skrzynek i innych pojemników, ponieważ zioła wówczas ulegają samonagrzewaniu, deformują się, tracą swoisty zapach i kolor, brunatnieją i stają się niezdatne do użycia.

A teraz o tym, kiedy i jak zbierać różne części roślin.

Pączki - brzozowe, sosnowe- zbiera się wczesną wiosną przed ich rozwinięciem, kiedy są nabrzmiałe, ale ich łuski jeszcze nie pękają. W tym okresie są szczególnie bogate w aktywne substancje.

Zbieranie kończy się, kiedy pączki zaczynają się rozwijać. Brzozowe pączki zbiera się tak: młode gałązki z pączkami ścina się, wiąże w miotełki i suszy w temperaturze nie większej niż 10 cj st. C, po wysuszeniu młóci się i prze- puszcza przez grube sito, aby odpadła kora i kawałki gałązek.

Pączki sosnowe, przyczepione po kilka na końcu gałązek ścina się nożycami z niedużymi kawałkami gałązek. Liście zbiera się w okresie kwitnienia, a niektórych roślin - np. krwawnika, babki, mioduszki - przez całe lato. Ścina się nożycami lub zrywa rękoma tylko dobrze rozwinięte liście, z dołu lub środkowej części rośliny.

Nie można zbierać liści brudnych, przywiędłych, pożółkłych, brunatnych, pokrytych rdzawymi plamami lub zaatakowanych przez owady. Od razu po zebraniu liście suszy się, rozkładając cienką warstwą na tkaninie lub papierze pod okapami lub w przewiewnym pomieszczeniu. Od czasu do czasu należy je poruszać. Prawidłowo wysuszone liście łatwo poznać: zachowują naturalną, pierwotną barwę.

Ziele -naziemna część rośliny, w szczególności kwitnące wierzchołki z liśćmi -zbiera się w okresie kwitnienia ścinając je nożycami lub sierpem.

Zebrane ziele suszyć jak najszybciej, rozłożywszy warstwą na strychach, w przewiewnych pomieszczeniach. Kwiaty zbiera się na początku kwitnienia ręcznie lub ścina nożycami, jeśli znajdują się w kwiatostanach; wrotycz, krwawnik.

Zebrane kwiaty suszy się od razu, rozkładając cienką warstwą - w takich warunkach, jak opisano poprzednio
Nie suszyć na słońcu, niezbyt często poruszać. Prawidłowo wysuszone kwiaty powinny łatwo się kruszyć w palcach. Nasiona i suche owoce zbiera się w pełni dojrzałe wyjątki: owoce dzikiej róży, kminku i anyżu, kiedy jest sucho.

Nasiona, zebrane jako suche nie wymagają dosuszania. Zbiór owoców i nasion przeprowadza się ręcznie. Suszy się w wiejskich piecach, piekarnikach, w temp- 20st. C.

Owoców bogatych w witaminy nie można suszyć na słońcu. Zepsute i pociemniałe owoce trzeba odrzucić.

Owoce sokowe - jagody- zbiera się rano lub wieczorem, aby uniknąć ich szybkiego zepsucia, w pełni dojrzałe nie zapominajmy, że zbieramy wszystko, co kto może: poziomki leśne, maliny moroszki, maliny zwykłe, borówki, żurawiny, dziką różę, czarną porzeczkę, rokitnik i inne.

W uschniętych, zwiędłych, niedojrzałych i uszkodzonych jagód nie warto zbierać. Należy uważać, aby ich nie uszkodzić przy zbieraniu. Zebranych owoców nie można myć ani przesypywać z jednego pojemnika do drugiego.

Suszyć najlepiej w piecach, piekarnikach, w temperaturze 10st. C. Uważać, aby się nie przypaliły, często poruszać. Bulwy, korzenie, kłącza wykopuje się w zasadzie jesienią w okresie więdnięcia roślin i rzadziej - wczesną wiosną.

Zapamiętajmy też takie szczegóły: u roślin jednorocznych korzeń wykopuje się jesienią, u dwuletnich jesienią na drugi rok, u wieloletnich - jesienią na drugi rok lub wiosną trzecie- go roku. Po wykopaniu podziemnych części roślin łopatą, widłami lub nożem oddziela się część naziemną i zepsute części kłącza, korzeni i bulw; oczyszcza się z ziemi, myje pod zimną, bieżącą wodą. Duże korzenie i kłącza kroi się na części.

Wymyty i oczyszczony surowiec rozkłada się na tkaninie workowej lub trawie, na świeżym powietrzu, do podsuszenia i przywiędnięcia, następnie suszy się w piecach, piekarnikach, suszarkach w temp. 20 st. C.

Prawidłowo wysuszone korzenie i kłącza powinny się łamać, a nie zginać. Podczas zbioru i suszenia roślin trujących - np. glistnika, jaskółcze gniazdo nie można ich próbować.

Przy ich obróbce chrońmy oczy i nos maseczką zrobioną z kilku warstw wilgotnej gazy lub respiratorem. Po pracy suszeniu, pakowaniu, ważeniu dokładnie umyjmy ręce i twarz mydłem.

Korę - np. brzozy, wierzby, olchy, maliny - najlepiej jest zbierać na początku wiosny, kiedy drzewa puszczają soki. W tym czasie korę łatwo jest oddzielić od pnia.

Aby ją zdjąć, trzeba na młodych odrąbanych lub odciętych gałązkach zrobić ostrym nożem okrągłe nacięcia w odległości 1 cm od siebie, połączyć je jednym lub dwoma podłużnymi nacięciami, a następnie zdejmować korę.
Suszy się korę na słońcu, ale można i na strychu.


Rozdział II:

Ogólne zasady przyrządzania naparów, wywarów, wyciągów i herbatek

Różnią się one sposobem przygotowania. Napar i wywar to wodne wyciągi z leczniczego surowca.
Napar częściej przygotowuje się z liści, kwiatów i ziela, a wywary z grubych części roślin - korzeni, kłącza, kory itp.

Wysuszone rozmaite części roślin leczniczych wstępnie rozdrabnia się; następnie odmierza wskazaną w przepisie miarę i umieszcza w emaliowanym lub porcelanowym naczyniu, zalewa odpowiednią ilością wody o temperaturze pokojowej, przykrywa pokrywką i podgrzewa.

Napary zwykle podgrzewa się przez parę min. - jeśli nie ma innych wskazówek, a wywary - 10 min., często mieszając.

Następnie naczynie odstawia się i ochładza w temperaturze pokojowej: napary kilka min. wywary - parę min.

Następnie przecedza się i dodaje wody do odpowiedniej objętości - według konkretnego przepisu. Jeżeli wywary przygotowuje się z roślin zawierających sub- stancje garbnikowe, to przecedzać należy zaraz po zdjęciu z ognia. Istnieje też inny sposób przygotowania naparu.

Różnica polega na tym, że ziele zalewa się wrzątkiem i całą noc zaparza w piekarniku stopniowo stygnącym. Rano przecedza się, podgrzewa i zażywa jak wywar.

A nalewki - to słabe spirytusowe, wodno-spirytusowe lub spirytusowo-eteryczne wyciągi z roślin leczniczych.

Przygotowuje się je tak: surowiec z roślin wcześniej rozdrobniony i wysuszony umieszcza się w specjalnym naczyniu i zalewa odpowiednią ilością płynu -najczęściej kilka łyżek spirytusu. Naciąga się w temperaturze pokojowej na kilka dni.

Następnie wyciąg zlewa się, pozostałe rośliny wyciska się, przelewając płynem, znów wyciska, dopełnia płynem do odpowiedniej objętości.

Do przygotowania nalewki bierze się zwykle jedną wagową część roślinną pięć objętościowych części otrzymywanej nalewki.

Jeżeli surowiec roślinny zawiera silnie działające substancje, to nalewki przygotowuje się w proporcji 5-5.

Otrzymane nalewki należy odstawić na kilka dni, przechowując w temperaturze do 20 st. C, a następnie przefiltrować. Gotowe nalewki powinny być przezroczyste. Ekstrakty to zagęszczone wy- ciągi z roślin.

Dla ich otrzymania suchy, rozdrobniony surowiec zalewa się wodą, spirytusem, eterem lub mieszaniną spirytusu i eteru. Otrzymany wyciąg zagęszcza się do konsystencji płynnego, gęstego lub suchego ekstraktu.

Zestawy i herbatki to mieszaniny wysuszonych i rozdrobnionych rozmaitych roślin leczniczych, czasami z dodatkiem soli, olejków eterycznych i innych substancji. Przeznaczone są do przygotowywania w domu naparów i wywarów, płukanek i gorących okładów, leczniczych kąpieli.

Zestawy i herbatkii przechowuje się w suchym miejscu.
Te, które zawierają substancje zapachowe - w metalowych pojemni- kach, pozostałe w zamkniętych drewnianych lub tekturowych pudełkach.

Rozdział Iii: Pożywienie a zdrowie Jak twierdzą znachorzy, prawie wszystkie choroby ludzi i przedwczesna śmierć zależą przede wszystkim od żywienia tzn. diety, niedopuszczalnych mieszanek w naszym pożywieniu i w konsekwencji od zanieczyszczenia i deformacji jelita grubego.

Ludzie z reguły uważają się za maszynę, która wrzucony z jednego końca pokarm przetwarza tak, aby drugim końcem wyrzucić odpadki. ( Wrzucaj do niej co chcesz, myślą inni, wszystko się zużyje, spali...) Tak, spali się, ale jeśli wrzuca się nieodpowiednie produkty, to wraz z nimi spala się od kilku do kilkudziesięciu lat naszego życia!

Tylko niewielu wie, że w jelitach grubych gromadzi się przez wiele lat kał, najczęściej, z powodu użycia skrobiowa- tych substancji i gotowanego, pieczonego i smażonego pożywienia.

Molekuła skrobi nie rozpuszcza się ani w wodzie, ani w spirytusie, ani w eterze. Te nierozpuszczalne cząsteczki skrobi, dostając się do krwiobiegu, zanieczyszczają krew, tworząc w niej swoistą (kaszę). Krew poprzez krążenie chce uwolnić się od tej (kaszy) i ostatecznie znajduje dla niej różne miejsca składowania.

Gotowane i smażone pożywienie w ogóle nie odżywia komórek i ścianek jelita grubego, wręcz morzy go głodem. Pożywienie roślinne zaś, posiada swoiste magnetyczne właściwości, odżywia ścianki jelita grubego i (wymiata) wszystko, co znajduje się na drodze do odbytu.

Jeśli odżywiał się przede wszystkim skrobiowym i gotowanym pożywieniem, to każdy posiłek, przechodząc przez jelito grube, pozostawił warstwę kału.

To są przyczyny zaparć. Dlatego też trzeba często stosować lewatywy: do naczynia wlać 1 litry ciepłej wody i sok z połówki cytryny. Błędy w żywieniu z lat poprzednich są poważne i można je uszeregować w sposób następujący:

- Intensywne odżywianie się białkami na skutek zakorzenionego poglądu, że tylko białka dają organizmowi siłę; stąd stałe gnicie białek w jelitach i zatrucie krwi.
Brak wiedzy na temat pożywienia, zbyt długie gotowanie, wyparowywanie pożytecznych soli mineralnych i tym samym niszczenie witamin. C.

Ziemniaki pożyteczne są przy chorobach nerek i systemu sercowo-naczyniowego. Jednak ci, którzy cierpią na nadwagę lub cukrzycę powinni jeść ich mniej.
Sok z surowych ziemniaków w medycynie ludowej wykorzystuje się przy chorobach żołądka z nadkwasotą.
Wymyte, wytarte starannie ziemniaki w łupinach utrzeć na drobnej tarce. Wycisnąć sok z krochmalem.
Pić tylko świeży, pól szklanki 2 razy dziennie na czczo.

Marchew jest korzystna przy zaparciach, chorobach wątroby, nerek, kamicy nerkowej i kamicy żołądka. Ale nie jest wskazana przy zaostrzeniu choroby wrzodowej żołądka i zapaleniach jelita grubego.

Burak gotowany i wywar z nie- go posiadają właściwości przeczyszczające i moczopędne.

Dynia –miąższ- polepsza pracę jelit, przy zaparciach nasila wydzielanie moczu.

Rzodkiew i rzodkiewka polepszają trawienie.
Dodatkowo rzodkiew ma właściwości moczopędne i żółciopędne, a także sprzyja wydalaniu z organizmu nadmiaru cholesterolu.

Jednak warzyw tych nie należy używać przy owrzodzeniu żołądka, nieżytach żołądka, chorobach wątroby i nerek, a także przy podagrze.

Bakłażany obniżają poziom cholesterolu we krwi, wątrobie, nerkach, nasilają wydzielanie kwasu moczowego. Dobrze jest je wykorzystywać przy chorobach wątroby, nerek, miażdżycy i podagrze.

Cebula pobudza apetyt, ale przy chorobach przewodu pokarmowego, wątroby i nerek należy ją wyeliminować z jadłospisu.

Czosnek głuszy procesy ropienia i fermentacji w żołądku i jelitach, zwiększa wydalanie moczu.

Chrzan zwiększa wydzielanie kwasu solnego, działa moczopędnie. Ale niewskazany jest dla ludzi cierpiących na nieżyty, wrzody żołądka, choroby jelit, wątroby i nerek.

Pietruszka-korzeń- sprzyja krzepnięciu krwi, zalecana jest przy chorobach krwi oraz jako element diety przy kamicy moczowej, środek moczopędny i wiatropędny. Sprzyja rozpuszczaniu piasku i kamieni w nerkach i pęcherzu moczowym.
Ale przeciw wskazana jest przy ostrych chorobach nerek.

Seler działa moczopędnie i przeciwzapalnie. Szczególnie pożyteczny jest przy chorobach nerek i podagrze.

Koper działa moczopędnie, przeczyszczająco, wiatropędnie i żółciopędne.

Jabłka - pożyteczne przy podagrze, sklerozie naczyń. Sprzyjają wydalaniu z organizmu kwasu moczowego, zwiększają wydzielanie moczu. Kwaśne gatunki zaleca się jeść przy cukrzycy i otyłości, a słodkie - przy skłonnościach do kamieni, chorobach nerek i podagrze.

Czarna porzeczka napar wodny z jej liści sprzyja wydalaniu z organizmu nadmiaru kwasu moczowego Arbuz jest pożyteczny jako środek profilaktyczny przy skłonnościach do tworzenia się kamieni, przy chorobach układu sercowo-naczyniowego i wątroby.

Poziomka leśna wspaniały środek przy chorobach serca, wątroby i nerek. Jej owoce pomagają w dużych ilościach przy chorobach dróg żółciowych, chorobie nadciśnieniowej, podagrze i innych zaburzeniach przemiany soli. Napar z liści poziomki ma zastosowanie jako środek moczopędny przy kamieniach w wątrobie i nerkach.

Maliny sprzyjają poceniu się, działają też moczopędnie. Ale nie zaleca się ich przy podagrze i chorobach nerek.



Warzywa i owoce

Zupy i konserwy powinny zająć miejsce honorowe na naszym stole Są bogate w łatwo przyswajalne sole mineralne.

Sole wapnienia polepszają pracę serca, zwiększają wydalanie moczu.
Sole miedzi i żelaza są krwiotwórcze, a sole jodu zapobiegają miażdżycy. Oprócz tego sole mineralne utrzymują równowagę kwasowa -zasadowa płynów w organizmie zmniejszają wahnięcia w stronę kwasów a to nie jest rzadkością przy chorobach serca i naczyń, wątroby i nerek, przy cukrzycy i infekcjach.

Przypomnijmy sobie o witaminach jeżeli nasz organizm jest osłabiony!
Uczestniczą one w podtrzymywaniu sił obronnych organizmu, w podwyższaniu jego odporności na przeziębienia, infekcje i rozmaite choroby. Ponieważ najlepsze połączenia witamin występują w naturalnych produktach, przede wszystkim w warzywach i owocach, toteż niedobór witamin daje o sobie znać zimą i wiosną, kiedy z reguły na naszym stole jest mało zieleniny, świeżych warzyw i owoców, a te, które są, witamin mają coraz mniej. Niektóre witaminy przyswajane są przez organizm tylko poprzez pożywienie niektóre ulegają syntezie w organizmie, gromadzą się w nim.

Awitaminoza -niedobór witamin powstaje wtedy, gdy całkowicie zaprzestaniemy dostarczać organizmowi witamin nie podlegających syntezie i nie gromadzących się w nim. Do Takich witamin należy najważniejsza z nich, witamina C kwas askorbinowy Szczególnie bogate w witaminę C są suszone owoce dzikiej róży , czarna porzeczka, jarzębina czarna, cytryny, papryka, chrzan, pietruszka, koper.

Kiedy w pożywieniu mało jest witaminy C lub jest ona słabo wchłaniana a to się zdarza przy chorym układzie trawiennym, wątrobie lub trzustce stępuje stan dobrze znany większości dorosłych i spotykany u dzieci: człowiek bardzo szybko męczy się przy każdym zajęciu w pracy, w szkole, w domu, zmniejsza się jego odporność na zimno, wzrasta skłonność do przeziębień, które długo trwają.

Witamina C zwiększa odporność organizmu na infekcje, aktywnie uczestniczy w procesach przemiany materii, białek, węglowodanów, reguluje wytwarzanie się krwi, sprzyja wchłanianiu żelaza.

Gdy zaniedbaliśmy profilaktykę , musimy pilnie skupić się na pomocy organizmowi w dokarmieniu go witaminami, szczególnie witaminą C. Zwróćmy uwagę na zachowanie się dzieci: często mamy do nich nieuzasadnione pretensje o apatię, lenistwo, złe wyniki w nauce, a przyczyną tego nie jest ich lenistwo, lecz nieprawidłowe , zbyt ubogie w witaminy odżywianie.

W produktach pochodzenia zwierzęcego witamina C występuje w niewielkich ilościach, za wyjątkiem wątroby, nerek, sarniny , a w szczególności sarniego języka.
Głównym źródłem witaminy C są zatem produkty roślinne

W każdej strefie klimatycznej - inne. W jednych krajach to pomarańcze i cytryny, w innych żurawiny i borówki; jedni mogą zrobić zapasy z czosnku niedźwiedziego, inni z cebuli i czosnku; wszędzie są ziemniaki dostarczyciele witaminy C.

Spójrzmy na listę roślin bogatych w witaminę C, a przekonamy się, że przynajmniej jedna z nich jest nam dostępna, i to nie tylko latem, ale zimą i na wiosnę. Podajemy obok każdego produktu jaka jego ilość w gramach jest wystarczająca dla całkowitego zaspokojenia zapotrzebowania organizmu na witaminę C


Biały chleb, słodkie bułki, ciastka, nadmiar słodyczy i cukru są przyczyną nadmiernej ilości kwasu we krwi i stałej fermentacji węglowodanów w żołądku.

Z drugiej strony stale niedostateczna ilość produktów zasadowych w naszym organizmie powoduje brak koniecznej neutralizacji kwasów powstających zarówno przy odżywianiu się białkami, jak i przy fermentacji węglowodanów.
Uporczywa, w ciągu kilku pokoleń, ucieczka, szczególnie zimą, od surowych jarzyn, zieleniny i owoców, które zawierają sole mineralne i witaminy.

Stały brak zdrowych gatunków chleba, zieleniny i owoców przy siedzącym trybie życia powodują przewlekłą atonię żołądka i jelita grubego, co z kolei prowadzi do zaparć i samo podtruwania całego organizmu w ciągu szeregu lat.
Nadmiar produktów mięsnych, zup na mięsie, ostrych, mięsnych sosów, nadużywanie alkoholu i piwa powoduje przedwczesne, jeszcze przed czterdziestką, rujnowanie nerek i wątroby i skraca życie. Niechęć do wnikliwej obserwacji wszystkich czynności swojego organizmu, do zwalczania złych przyzwyczajeń w jedzeniu i piciu zawsze prowadzi do choroby.

Mleko, w szczególności krowie, nigdy przez przyrodę nie było przeznaczone dla dorosłych, a jedynie dla bardzo małego cie-

laczka, który nie może jeść twardych produktów. Nigdy nie należy pić mleka do obiadu, do kolacji i śniadania.
Twierdzi,się że odżywiając się przez dni tylko mlekiem poprawia stan swojego zdrowia. Przy diecie mlecznej pomaga nie mleko, a zamaskowana

głodówka. Używanie mleka, w szczególności pasteryzowanego, wywołuje zapar- cie, o czym wiele osób nie wie, powoduje

stwardnienie stawów i arterii. Od kołyski, aż do grobowej deski mleko jest dla człowieka najbardziej zdradliwym produktem i przyczynia się do występowania wielu chorób: grypy, astmy, nieżytu siennego, suchot, chorób oskrzeli i zatok.

W krowim mleku jest więcej kazeiny niż w mleku kobiecym.
Krowa waży 80 kg, a człowiek zaledwie 30 kg. Z kazeiny robi się grzebienie i najtrwalszy klej stolarski.

Przypomnijmy więc sobie twierdzenie znachorów i wielu uczonych z dawnych czasów, że od mleka twardnieją stawy i arterie.

Jednakże świeże prosto od krowy mleko szklanki dziennie leczy zadyszkę.

Kasza manna.
Tybetańczycy mówią: ( Zaczęliście od mleka i kaszy manny, a więc i na tym kończcie). Codziennie, chociaż kilka łyżek kaszy

Powinien jeść każdy po czterdziestce, dobrze działa na kości, mięśnie i układ trawienny. Ucha zupa rybna przynosi korzyści wszystkim osłabionym, szczególnie zupa ze szczupaka. W rybie jest dużo sodu i fosforu Twaróg dziennie przy miażdżycy tętnic, chorobach serca wątroby.

Orzechy, rodzynki, ser codzienne ich użycie uspokaja system nerwowy, usuwa zmęczenia bóle głowy wzmacnia mięsień sercowy i system nerwowy. Pożyteczne przy chorobach wątroby Jedna porcja to: 10 g orzechów włoskich, 10g rodzynków, 10 g sera.

Winogrona i rodzynki są ba zalecane przy podagrze.
Poza tym zapobiegają tworzeniu się kamieni. Rodzynki można też wykorzystywać jako słaby środek przeczyszczający. Jednak razem z winogronami i rodzynkami nie należy jeść w dużych ilościach innych owoców i warzyw, a także nie pić mleka, kwasu, wód mineralnych , ponieważ przy jednoczesnym ich spożyciu nasilają się procesy fermentacji.
Winogron lepiej nie jeść przy otyłości, chorobie wrzodowej żołądka, cukrzycy, zapaleniu jelita grubego połączonego z biegunką.

Cytryny i pomarańcze
Pożyteczne przy początkach nadciśnienia chorobach kobiecych i powiększeniu tarczycy. je cytryny utrzeć ze skórką i wymieszać z cukrem. Stosować po 2 łyżeczce 2 razy dziennie.
Morele suszone dodają sił fizycznych, szczególnie mężczyznom Żurawiny leczą nieżyty żołądka
Czarna jarzębina nie znajdziemy innych jagód z taką ilością jodu. Zalecana jest przy sklerozie i wolu. 2 kg jarzębiny na 1kg cukru po łyżeczce, 2 razy dziennie.

Grzyby są ciężkostrawne i dlatego nie są wskazane przy chorobach układu trawiennego, wątroby i nerek.

Gorczyca i pieprz -szkodliwie działają na nerki.

Figi, szpinak, szczaw i rabarbar mają kwas szczawiowy, który w połączeniu z wapniem tworzy nierozpuszczalną, nie wchłanianą przez organizm substancję. Weźmy pod uwagę: produkty te, używane w dużych ilościach powodują tworzenie się kamieni w nerkach. Sok z białej kapusty ma silne właściwości żółciopędne. Jest pożyteczny przy zapobieganiu nieżytowi i owrzodzeniu żołądka po pół szklanki, 2 razy dziennie przed jedzeniem, przez 3 tygodnie . Przechowywać w temperaturze nie większej niż 20st. C, nie dłużej niż 3 doby.