Kuchnie świata.docx

Kuchnie świata

Staropolska

Każdy kraj pielęgnuje własne, odrębne tradycje kulinarne przekazywane troskliwie z pokolenia na pokolenie. Szczególnym tego przykładem jest Wielkanoc i Boże Narodzenie, kiedy to potrawy od wieków tak samo przyrządzane są istotną częścią świątecznej atmosfery. Któż nie pamięta żurku z kiełbasą gotowanego w rodzinnym domu, barszczu wigilijnego, czy zrazów z grzybami ciotki Janki. Ileż razy odwiedzająca kraj wycieczka Polaków z emigracji, bądź wracający po dłuższej niebytności w Polsce znajomi, mają apetyt jedynie na staropolskie potrawy. Nie wszyscy jednak zdają sobie sprawę z bogactwa kuchni polskiej i z jej wielowiekowej historii. W obecnych "szybkich czasach" przyrządzanie skomplikowanych potraw wydaje się być zajęciem ponad nasze siły. Łatwiej jest kupić bagietkę w supermarkecie, niż wypiekać pachnący chleb na liściach kapusty lub chrzanu.
A przecież wszyscy tęsknimy za bigosem, flaczkami, czy innymi daniami pamiętanymi z dzieciństwa lub - nierzadko - tylko z opowiadań czy z nazwy.

Spośród wszystkich potraw uznawanych za typowo polskie, bigos do dziś zajmuje miejsce honorowe. W dawnej Polsce bez bigosu nie mogło się odbyć żadne polowanie. Bigos jest kompozycją nie tylko złożoną, ale i o znacznej ilości wariantów. Grzany w kociołku na ognisku, przyrządzany był z kapusty kiszonej albo słodkiej na kwasie buraczanym, lub z obu tych rodzajów razem, ale duszonych oddzielnie i łączonych po uduszeniu. Mięsa rożnego gatunku i kiełbasy gotowano razem z kapustą, ale pieczeń z dziczyzny - a szczególnie z zająca - dodawano dopiero pod koniec gotowania.
W staropolskim menu nie mogło również zabraknąć różnorodnych mies. Na stoły podawano pieczone w całości prosięta nadziewane kaszą, sarny oraz dziki, nie brakowało pieczeni z różnych gatunków ptactwa oraz ryb. Jako przyprawy stosowano: sól kuchenną, czosnek, chrzan i ocet, do słodzenia najczęściej używano miodu.

Częstymi daniami na staropolskim stole były zupy, tak zwane polewki. Wśród nich szczególna sławę zdobyła potrawa sporządzana z wołowych lub cielęcych żołądków, zwana flakami. Do dziś uznaniem cieszą się również biały barszcz i żurek, z uwagi na lekko kwaskowaty, pokrzepiający smak. W Polsce bardzo rozpowszechniony jest żur prosty, ugotowany na wywarze z warzyw z dodatkiem niewielkiej ilości ugotowanych ziemniaków. Żur staropolski przyrządza się na zakwasie, zabiela mlekiem lub śmietaną, albo gotuje na rosole wraz z suszonymi grzybami oraz z dodatkiem kiełbasy, żeberek lub wędzonek nadających charakterystyczny smak i zapach.
Przez wieki codziennym napojem Polaków było piwo. Podawano je na śniadanie, w formie zupy piwnej zwanej "granatka", czyli piwna polewka. Co prawda zupa piwna nie jest już tak powszechna jak kiedyś, ale piwo...
Dla przeciętnego Polaka kuchnia staropolska kojarzy się z bogactwem stosowanych przypraw. Na polskie stoły wprowadziła je Królowa Jadwiga - za jej panowania pojawił się drogi cukier, w owym czasie zaczęto tez używać przypraw korzennych, takich jak: szafran, pieprz, gałka muszkatołowa, imbir i goździki. Za przysmaki uważano cytryny oraz drogie bakalie: rodzynki, figi, migdały i suszone owoce. Dziś, zwłaszcza przed świętami Bożego Narodzenia, nasze zainteresowanie bakaliami wzrasta. Dodajemy je do keksu - lub po prostu pojadamy.

Święta i zalecenia religijne miały i mają duże znaczenie dla polskiej sztuki kulinarnej- zwłaszcza panujące w religii rzymskokatolickiej długotrwale posty, a także specjalne - często obfite - potrawy na liczne uroczystości i święta kościelne. Zarówno Boże Narodzenie jak i Wielkanoc są kulminacją roku kulinarnego. Nawet dziś jest to okres wzmożonej aktywności w kuchni, pomimo że niektóre tradycyjne specjały można kupić gotowe. Nie mogą one jednak równać się z potrawami przygotowanymi według sprawdzonych, przekazywanych z pokolenia na pokolenie, przepisów. Wspomnijmy tu o karpiu wigilijnym w szarym sosie, mazurku wielkanocnym, czy uniwersalnym dla obu swiąt barszczu czerwonym.
Podstawowym składnikiem barszczu w dawnych czasach był chwast zwany barszczem, lecz przestano go używać ze względu na właściwości parzące. Podstawą dobrego barszczu jest kwas burakowy, który dodaje się do wywaru mięsnego, rybnego, warzywnego lub grzybowego. Prosty barszcz ugotowany na wywarze grzybowym był i jest tradycyjnym daniem wigilijnym, natomiast wielkanocny barszcz gotowany był na wywarach mięsnych.
Rozwój międzynarodowego przemysłu spożywczego oraz tempo współczesnego świata, przyczyniają się do unifikacji zwyczajów kulinarnych. Jadłospisy restauracji w rożnych krajach są do siebie bardzo zbliżone. Na szczęście, równocześnie obserwujemy rosnące zainteresowanie kuchniami narodowymi, dzięki czemu możemy poznać smak potraw włoskich czy francuskich. W tym wielkim, międzynarodowym chórze kulinarnym, polska kuchnia zajmie na pewno godne jej miejsce, bo jest tego

Chińska

Trwający cale tysiąclecia rozwój chińskiej sztuki kulinarnej był procesem nieustannego próbowania i ulepszania, wytrwałym poszukiwaniem coraz bardziej wyrafinowanych i doskonałych potraw. Nigdy nie zagubiono przy tym pierwotnego charakteru tej kuchni - jej podstawowe założenia są absolutnie ponadczasowe.
Połączenie chińskiej tradycji kulinarnej z najnowszą wiedzą z dziedziny medycyny znane jest nie od dziś. Zdrowy sposób odżywiania jest bowiem od dawna elementarną częścią składową chińskiej medycyny. Kuchnia chińska próbuje dostosować potrawy pod względem składników i sposobu ich przyrządzania do panującej aury i aktualnego stanu fizycznego organizmu. Tak więc zielony ogórek wspiera funkcje wątroby i jelit, podobnie jak biała cebula, która dodatkowo dzięki swojej ostrości pobudza również czynności płuc. Na serce i ciśnienie krwi dobrze działają czerwone i lekko kwaśne pomidory. Słodkie potrawy działają korzystnie na funkcjonowanie śledziony i trzustki, słone natomiast na nerki i pęcherz.

Sztuka gotowania jest w Chinach ściśle powiązana z chińską filozofią - z wiarą w harmonię, istnienie naturalnej równowagi miedzy siłami przyrody oraz harmonijnego związku miedzy otaczającymi nas przedmiotami.
Tradycją jest posługiwanie się przy stole pałeczkami. Pałeczki upowszechniły się w Chinach około roku 3000 p.n.e.. Poza pałeczkami, Chińczycy używają pewnego charakterystycznego naczynia. Wok - bo o nim mowa - ma półokrągłe dno, wytwarzany jest z żelaza, zwykle duży i masywny, wykorzystywany jest do gotowania potraw na otwartym ogniu od ponad 2500 roku p.n.e. Gotowanie potraw na ogól trwa zaledwie kilka minut, jednak przygotowanie wiąże się z dużą ilością siekania i krojenia na plasterki.

Terytorium Chin to 9,6 milionów km2. Z powodu tak ogromnego obszaru występuje tutaj duża różnorodność klimatyczna, co wpływa na rodzaj upraw, a tym samym na sposób odżywiania się ludności z rożnych regionów kraju. Pod względem gastronomicznym kraj dzieli się na cztery regiony: kuchnię pekińską, kantońską, szanghajską, syczuańską.

Kuchnia Pekińska - kuchnia północnych Chin wywodzi się z trzech zupełnie odmiennych źródeł: chińskiego muzułmanizmu, tradycji kulinarnych dworu cesarskiego oraz miejscowych, regionalnych zwyczajów żywieniowych.
Dla kuchni pekińskiej charakterystyczne jest spożywanie bułeczek gotowanych na parze i makaronu. Ryż spożywa się bardzo rzadko. Popularna potrawa z makaronem jest Cza Ciang Mein, którą można porównać z włoskim spaghetti. Chińskie danie rożni się jednak dodatkami: posiekanymi surowymi jarzynkami, kiełkami fasoli mung i kwaszonymi ogórkami. Podstawowe produkty pekińskiej kuchni - to mięso baranie i jagnięce, kaczki, krewetki i kraby. Z warzyw preferuje się białą kapustę, marchew, rzodkiew, szpinak, sałatę i pomidory. Nie stroni się od przypraw: czosnku, imbiru, octu, pieprzu i cebuli. Charakterystyczne dla tego regionu są pożywne sosy oraz dania mięsne, jak tez naleśniki i knedle.

Południe - to Kuchnia Kantońska. Z uwagi na cieplejszy klimat, potrawy są bardziej wymyślne. Kanton może się poszczycić najbardziej wyrafinowaną kuchnią w Państwie Środka. Sporo w niej owoców, które wchodzą w skład potraw takich jak: skrzydełka kurze w sosie mandarynkowym, kura w stu kwiatach, śliwki suszone z wieprzowiną gotowaną na parze. W prowincji tej łowi się dużo ryb. Krewetkami i krabami nadziewa się mięso, a potrawy zawierające pletwy rekina, kalmary i wodorosty należą do dań powszechnie podawanych. W miejscowej kuchni istnieje specjalny sposób przyrządzania ryb morskich: smaży się je w dużej ilości oleju, dodając imbir i cebulę. Tak przygotowane kawałki ryby jada się maczając je w specjalnych sosach: chili, hoisin (lekko pikantny sos jarzynowy), musztardowym, sojowym oraz ketchupie z dodatkiem siekanego świeżego imbiru, czosnku i cebuli dymki. Mieszkający tutaj ludzie lubią potrawy gotowane krótko i oszczędnie przyprawiane, aby zachował się w nich naturalny smak użytych składników. Spożywa się raczej ryz niż makaron.

Wschód - to Kuchnia Szanghajska. Duży wpływ na charakter tej kuchni ma bogactwo akwenów. Niektóre prowincje wschodnie graniczą z morzem, znajduje się tutaj wiele jezior oraz dolny bieg rzeki Jangcy. Cały region, poprzecinany jest siecią rzek, kanałów i potoków, które dostarczają ogromnej ilości ryb, a także krabów i krewetek. Specjalnością tego regionu są dania ze świeżych ryb i skorupiaków. Mieszkańcy tego regionu lubią potrawy słodkie: duże grudki nie rafinowanego cukru dodaje się do dań z wieprzowiny, szynki, a nawet potraw z ryb. Na południu dużą popularnością cieszy się kuchnia jarska. Szczególnie wyrafinowane są dania, które maja naśladować potrawy mięsne lub rybne.

Zachód - to Kuchnia Syczuańska. Obszar odkryty w II wieku p.n.e. - jeden z najbogatszych regionów Chin pod względem żyznej ziemi, a co za tym idzie obfitych plonów ryżu, pszenicy, kukurydzy, bawełny, a także jedwabiu i owoców. Regionalna kuchnia syczuańska jest bardzo pikantna. Potrawy przyprawia się ostrą papryką. Szczególnie smaczne są solone i kwaszone warzywa, podawane jako pikantne przyprawy. Charakterystyczne dla Syczuanu jest stosowanie lekkiego wędzenia, które dodaje potrawie delikatnego zapachu palących się liści herbaty, cukru lub igieł sosny. Wędzone żeberka słyną w całych Chinach.

Szczególne miejsce - pod względem smaku i wyglądu potraw - zajmuje kuchnia chińska, z która możemy spotkać się poza granicami Chin, odwiedzając chińskie restauracje.
Na całym świecie typowe dla tej kuchni jest to, ze z biegiem czasu kucharze chińscy sztukę przyrządzania potraw wyniesioną ze swojej ojczyzny starają się dostosować do przyzwyczajeń mieszkańców kraju w którym pracują. Prowadzi to zazwyczaj do tworzenia nowych potraw, dla których nie ma żadnych pierwowzorów.

Amerykańska

Kuchnię amerykańską ukształtowały trzy czynniki: sposób odżywiania się plemion indiańskich, przepisy kulinarne, które przywieźli ze sobą emigranci z Europy i Chin oraz kuchnia afrykańskich niewolników.
Tradycyjne potrawy amerykańskie są ciężkostrawne i kaloryczne - prawdziwe jedzenie pionierów oraz kolonizatorów. Kiedyś miały one charakter bardziej europejski, ale z czasem zaczęto do nich dodawać kukurydzę i fasolę.
Pierwsza prawdziwa amerykańska książka kucharska powstała pod koniec XVIII w. i liczyła zaledwie 130 stron. Z czasem kuchnia amerykańska zaczęła czerpać wzory z przepisów kulinarnych całego świata, dostosowując je do miejscowych warunków.
Amerykanki dzień składa się z trzech głównych posiłków śniadanie, lunchu i obiadu, jadanego w porze europejskiej kolacji.
Śniadanie
Amerykańskie śniadania są bardzo obfite i urozmaicone. Na początek szklanka zimnego soku owocowego lub połówka grejpfruta, a potem tzw. Cereals - płatki mączne lub zbożowe. Popularne są też gorące naleśniki z pszennej lub kukurydzianej maki, polane syropem klonowym. Można również zjeść cieple danie, np. jajka z szynka lub bekonem. Na końcu podawana jest kawa ze śmietanką, bułki, ser i wędliną.
Lunch
Kolejnym posiłkiem jest lunch, spożywany zwykle w południe i traktowany jako przekąska. Lunch jada się zwykle w restauracji lub cafeterii. Amerykanie jedzą zazwyczaj sandwicze. Nazwa ta ma dość rozlegle znaczenie - może to być hamburger, plaster szynki, piersi indyka lub duży befsztyk na chlebie. Lunch kończy się ciastem i filiżanką kawy. Domowe lunche to przeważnie dania zimne - przeważnie kawałek mięsa z warzywami.
Kolacja, czyli obiad
Podstawowym posiłkiem w Stanach Zjednoczonych jest obiad, jedzony jednak w porze europejskiej kolacji, który składa się z co najmniej trzech gorących dań. W dni świąteczne obowiązują specjalne dania. Świętem związanym tradycyjnie z obfitym jedzeniem jest Wielkanoc. W dniu tym podaje się na obiad szynkę po wirginijsku. Nowy Rok wita się pieczonym indykiem lub homarami. Ważnym świętem jest dzień urodzin Lincolna. W tym dniu obowiązuje uroczysty lecz skromny obiad, przywołujący na pamięć purytańskie obyczaje. Podaje się wiec czysty rosół, a potem zapiekaną z boczkiem fasolkę po bostońsku. W Święto Dziękczynienia głównym punktem posiłku jest wymyślna zupa i pieczony indyk oraz placek z dyni. Wszystkie uroczystości rodzinne uświetniane są ciastami, zazwyczaj jest to cake, czyli tort domowej roboty. W Dzień Niepodległości organizuje się barbecue.

Podczas spotkań typu barbecue najważniejsze jest żeby goście czuli się swobodnie i dobrze się bawili. W roli gospodarza występuje pan domu - przyprawia, smaży potrawy i przekłada je na talerze. Jeśli jednak gościom sprawia przyjemność przyrządzanie potraw, gospodarz rozpoczyna "ceremonię", a później goście sami bawią się przyprawianiem i pieczeniem. Obok paleniska ustawia się specjalne przyprawy do potraw z grilla, sól czosnkową, paprykę mieloną, musztardę gruboziarnistą, zielony i czarny pieprz w ziarnkach albo świeżo zmielony. Przyprawianie potraw jest pewnego rodzaju rytuałem, który nadaje przyjęciu swoisty charakter.

Francuska

Chyba w żadnym kraju na świecie sztuka kulinarna nie jest tak ścisłe związana z kulturą narodu jak we Francji. Umiłowanie dobrego jedzenia jest tu powszechne i nawet prości ludzie potrafią z namiętnością i znawstwem dyskutować na tematy kulinarne. Francuzi odznaczają się wyjątkowo wyrafinowanym gustem, który legł u podstaw ich sztuki przyrządzania potraw i dał początek wielu smakołykom francuskiej kuchni.

Osoby odwiedzające Francję wiedzą, że w porze obiadowej wszystkie sklepy i zakłady pozostają zwykle zamknięte co najmniej przez dwie godziny, dzięki czemu Francuzi mają czas na spożycie posiłku. Nie oznacza to jednak, ze oddają się wyłącznie jedzeniu. Jest to bowiem czas przeznaczony na odpoczynek i spotkania. Nawet najskromniejszy posiłek składa się z czterech dań: przekąski, dania głównego, serów i deseru. Dzięki takiej różnorodności biesiadnicy mają zapewnioną bardzo urozmaiconą dietę.

Jak każda kuchnia narodowa, również kuchnia francuska znana jest ze specjałów, na których wspomnienie smakoszom napływa do ust ślinka. Istnieją jednak takie przysmaki, do których trzeba się przekonać. Ich przykładem mogą być francuskie kiełbaski, sporządzane z podrobów. Jedzeniu towarzyszy, oczywiście, wino, które dawniej traktowane było jako zwykły składnik posiłku. Każdy, kto pracował fizycznie, miał prawo do kilku litrów dziennie. Dzisiaj żaden francuski winiarz czy sprzedawca win nie zaproponuje klientowi nawet butelki wina, nie udzielając przy tym dobrych rad, do jakich potraw powinno się je podawać.

Gdyby trzeba było wybierać spośród specjalności francuskiej kuchni te najbardziej typową, to największe szanse miałaby najskromniejsza ich przedstawicielka: bagietka. Stosunek Francuzów do pieczywa jest specyficzny. Stanowi ono dodatek do każdego dania, a tylko w wyjątkowych wypadkach jest używane do sporządzania kanapek. Małe kanapki są zwykle zabawnymi kromeczkami na jeden kęs, natomiast obłożone mnóstwem dodatków polówki bagietek to wynalazek przeznaczony na wyjątkowe sytuacje i dla turystów.

Antoine Carême, twórca wyrafinowanej kuchni francuskiej, w późniejszych czasach pozyskany na dwór rosyjski Cara Aleksandra I, sprawił, ze ogromną popularnością w XIX wiecznej Francji stały się ślimaki, zwłaszcza a la Bourguignonnea' . Przyrządzane z masłem, czosnkiem i natką pietruszki. Te niewielkie mięczaki stały się tak popularne, ze skonstruowano specjalne talerze z zagłębieniami na ślimaki oraz szczypce, w których trzyma się gorącą muszlę, dzięki czemu można nadziać ślimaka na dwuzębny widelec. Jedząc ślimaki, nie mamy nawet pojęcia, ilu zabiegów wymaga jego przygotowanie. Otóż ślimaki muszą najpierw zostać poddane przynajmniej 10-dniowej głodówce, która wyłącznie w Midi - francuskim rejonie Morza Śródziemnego - jest złagodzona dietą tymiankową. Ślimaki głodzi się, aby ich organizm oczyścił się z pozostałości pokarmów; liści, które mogłyby okazać się trujące dla człowieka. Mleczaki poddaje się następnie potrójnemu płukaniu. Podczas pierwszego oczyszcza się zewnętrzna cześć ślimaka. W drugim, z dodatkiem octu i soli, oczyszcza się jego wnętrze. Trzecie płukanie to kąpiel w czystej wodzie. Po tych zabiegach ślimaki zostają obgotowane, schłodzone, wyjęte ze skorupek, a następnie gotuje się je w odpowiednio przyprawionym wywarze. Ostudzone wkłada się z powrotem do wysterylizowanych skorupek. Tak przygotowane ślimaki, posmarowane masłem czosnkowym można już podawać.

Każdy tradycyjny posiłek we Francji rozpoczyna się zupą. Z tego właśnie względu Girmond de la Reyniere, jeden z pierwszych francuskich znawców i miłośników rozkoszy stołu, stwierdził, ze zupa jest dla posiłku tym, czym przedsionek dla domu. Oczywiście w XIX wieku, zdanie to odnosiło się wyłącznie do wyższych sfer. Chociaż jeszcze do polowy XX wieku zupa stanowiła główny i jedyny posiłek w ciągu dnia, zwłaszcza dla mieszkańców wsi i uboższych mieszczan. Zwykle nad paleniskiem wieszano garnek, wrzucano do niego warzywa, które akurat były pod ręką, zalewano je wodą i pozostawiano własnemu losowi. Zawartość gotowała się godzinami na małym ogniu. Nieliczni mogli sobie pozwolić na mięso czy tłuszcz. Do talerza wkładano kromkę chleba i zalewano ją gorącą zupą. Ten zwyczaj przetrwał do dziś. Określanie przez Francuzów kolacji jako souper zdradza, z czego składa się posiłek : właśnie z zupy, w której maczano chleb.

W XIV wieku, powstała pierwsza francuska książka kucharska, w niej to z dużą dbałością opisywano wiele rodzajów pasztetów. Wyrobem pasztetów w średniowieczu, trudnili się cukiernicy, dlatego ich lekkie pasztety zwykle składały się nie tylko z farszu ale i z ciasta, dzięki czemu po upieczeniu serwowane były w chrupiącej skórce. Pasztety te nosiły nazwę pâté. Pieczono pasztety z farszem z najróżniejszych składników: węgorzy lub makreli, gołębi czy gęsi, mięsa prosiąt czy dziczyzny. Ogromną wagę przywiązywano do zewnętrznego wyglądu tych wypieków, które nieraz otrzymywały kształt drobiu, herbu rodzinnego lub inne wymyślne kształty. Inna odmiana pasztetu to terrine - bez ciasta, pieczony w kamionkowym naczyniu. Pasztety zawsze stanowią wspaniała zakąskę, jeśli tylko zostały wykonane z dobrych i świeżych składników.

Stosunek Francuzów do warzyw jest szczególny. W kartach wielu restauracji do potraw mięsnych proponowane są warzywa dnia. Pod ta nazwą kryją się nie tylko warzywa, ale także ziemniaki, ryż czy makaron. W niektórych książkach kulinarnych przepisy na dania z ryżu i makaronu znajdują się w rozdziale Warzywa. Powszechnie akceptowane są warzywa w formie surówek, podawanych z sosem winegret jako przekąska lub dodatek do dania głównego.

Najsłynniejsze jest chyba prowansalskie Ratatouille. Jeżeli wspomnieliśmy Prowansję nie możemy zapomnieć o ziołach. Przed dwoma tysiącami lat, porastały tam geste lasy. Gdy tereny opanowali Rzymianie, zaczęli karczować lasy, uprawiając ziemie, wznosić budowle. Po ich odejściu pozostały wyjałowione i kamieniste przestrzenie porośnięte przez trawy i zioła. Dzięki działaniu słońca i gorącego powietrza gromadziły aromatyczne esencje. W Prowansji za króla ziół uważany jest tymianek. Żadna inna przyprawa nie pasuje do tak wielu potraw z warzyw, różnorodnych mięs, grzybów, drobiu i dziczyzny. Kiełbasy i szynki zyskują dzięki tymiankowi pikantny posmak, figi i śliwki suszone, staja się dzięki niemu wyrafinowanym przysmakiem. Potrawy francuskie pachną ziołami, ale jest to zapach bardzo delikatny, nie przesłaniający oryginalnego smaku użytych do gotowania składników. Najbardziej popularna mieszanka przyprawowa jest quatre-epices - cztery przyprawy. W jej skład wchodzi zmielony pieprz czarny, mielona gałka muszkatołowa, mielone goździki i mielony imbir. Mieszanki używa się do potraw wymagających dłuższego gotowania lub duszenia. Do potraw, tuż przed ich podaniem dodawane są często świeże liście trybuli w aromacie przypominające mieszaninę kminku i pietruszki. Podnoszą one smak duszonych warzyw, sałatek smażonych ryb i mies.

Ogromne zróżnicowane regionalne Francji, odmienny krajobraz, klimat oraz różny okres wegetacji roślin, wielość ras zwierząt hodowlanych, różnorodne tradycje i charaktery ludzkie znajdują odzwierciedlenie w ogromnej liczbie ponad 370 gatunków sera. W zależności od sposobów produkcji można rozróżnić następujące kategorie serów francuskich: sery świeże, sery miękkie ze skórka pokryta białą pleśnią, sery z obmywaną skórką, sery z naturalną niebieską pleśnią, sery z mleka koziego, sery prasowane niedogrzewane i dogrzewane. Sery stanowią nieodzowny element klasycznego francuskiego posiłku. Podaje się je do każdego obiadu i kolacji, po głównym daniu a przed deserem, podaje się na deseczce kilka gatunków serów, które kroi się specjalnym nożem i nakłada na kawałek bułki. Z serów przyrządza się wiele potraw, dodaje się je do sosów, zup i zapiekanek.

Oczywiście we Francji do każdego posiłku pije się wino. Francuzi piją je zamiast wody, mleka, herbaty i piwa. Wybór win jest niezwykle bogaty. Najbardziej znane, pochodzą z rejonów Bordeaux, Burgundii, Alzacji, doliny Loary i Rodanu, czy Szampanii. S pośród wielu przykazań prawidłowego serwowania wina wymieńmy tylko kilka: wina białe podaje się przed czerwonymi, wina lekkie przed mocnymi. Wina schłodzone proponuje się przed winami o temperaturze pokojowej. Każde następne podane wino powinno być mocniejsze i bardziej aromatyczne od poprzedniego. Do francuskiego posiłku zawsze podaje się wodę. Pije się ją do sałat oraz miedzy winami, aby zmyć smak poprzedniego gatunku wina. Zapraszamy do zagłębienia się w tajniki w La grande cuisine française.

Rosyjska
Rosja to kraj, który jest niemal sam w sobie kontynentem - z jednej strony częscią Europy, z drugiej strony częścią Azji. Dla Zachodu tzw. "nieodgadniona dusza" Rosji stanowi odwieczną zagadkę i przedmiot fascynacji - podobnie jak obyczaje, kultura i kuchnia. Są co prawda tacy, którzy uważają, ze nie ma narodowej kuchni rosyjskiej, a potrawy uważane za tradycyjne w tym regionie świata są zapożyczeniem i adaptacją z Europy Zachodniej oraz Azji. Ale dzięki temu właśnie, kuchnia ta jest pełna osobliwości i bogactwa. Jest to wynikiem przenikania się i mieszania wielonarodowych kultur, ogromu tego państwa i surowości klimatu Syberii.
 

Historia sztuki kulinarnej Rosji sięga VI wieku p.n.e. Żołnierze piechoty scytyjskiej i mongolskiej wnieśli wiele zwyczajów kulinarnych. To właśnie oni nauczyli Słowian zakwaszać mleko i przyrządzać wiele gatunków fermentowanych napojów mlecznych (jogurt), a także kwasić kapustę oraz inne warzywa (np.: paprykę czy buraki).
Przykładem oryginalnego niepowtarzalnego smaku kwaśno - słodkiego może być kapuśniak rosyjski zwany Szczi. Jest to jedno z podstawowych dań kuchni rosyjskiej od ponad 1000 lat, szczególnie w północnych i centralnych rejonach, na Uralu i Syberii. "Bogate" szczi z mięsem, szynką, jajkami były ozdobą stołu moskiewskich bojarów, zaś lud gotował szczi "postne" na samej kapuście i cebuli. Ogromne znaczenie dla niepowtarzalnego smaku zupy miało to, że po ugotowaniu była ona wstawiana do ciepłego pieca. Istnieje wiele odmian Szczi - jej wyróżnikiem jest kwaśność, którą można osiągnąć poprzez dodanie soku z kiszonej kapusty, czy wywaru z kwaśnych jabłek.

Duży wpływ na kuchnię rosyjską w XIX wieku miała również kuchnia francuska. Dwory ziemiańskie chętnie zatrudniały francuskich kucharzy - najwięcej ich napłynęło do Rosji po wojnach napoleońskich. Najbardziej znanym był kucharz Cara Aleksandra I - Carême. W zapiskach opisujących liczne potrawy jakie serwował na dworze carskim, można znaleźć choćby Boeuf Strogonow, który stał się znakiem rozpoznawczym kuchni rosyjskiej. Nazwany tak został na cześć hrabiego Aleksandra Grigoriewicza Stroganowa. Prowadził on w Odessie tzw. "otwarty stół". Oznaczało to, ze każdy wykształcony czy też choćby przyzwoicie ubrany człowiek mógł przyjść na obiad do domu Stroganowa prosto z ulicy.

Ogrom Rosji oraz Syberii przez wiele miesięcy skutej mrozem, ma wpływ na szczególne cechy kuchni rosyjskiej. Odpowiedzią na surowy klimat są m.in. wysokokaloryczne syberyjskie pielmieni z rodziny wareników, polewane gęstą śmietaną, które do złudzenia przypominają nasze swojskie pierogi z farszem mięsnym. Inną odmianą są pierożki z drożdżowego ciasta z różnorodnym nadzieniem. Na Syberii i Uralu przygotowanie pielmieni przekształciło się w swoisty rytuał. Biorą w nim udział wszyscy członkowie rodziny. Sybirak nie powie nigdy, ze pielmienie przygotowuje, użyje innego słowa - pitrasi. Przygotowuje się ich setki, a nawet tysiące sztuk na raz i zamraża.

Jeść po rosyjsku, znaczy więcej, niż tylko spożywać określone dania. Jest to właściwie sztuka delektowania się jedzeniem. W pierwszej połowie XIX wieku na dworze carskim została przyjęta tak zwana rosyjska kolejność dań. Według wzoru rosyjskiego kolejność potraw została podzielona na dania, które podawano jedne po drugich. Jeśli przystawki, to najlepiej bliny- czyli placuszki z mąki pszennej i gryczanej, zwykle drożdżowe, podawane na gorąco, z roztopionym masłem i śmietaną, a do tego czerwony lub czarny kawior.
Zupa to oczywiście solianka.
Danie mięsne to choćby wspomniany wcześniej Boeuf Strogonow, czy uzbecki C. Plow to główna narodowa potrawa Uzbeków, Turkmenów, Afgańczyków, Persów i Azerbejdżan. Istnieją dwa podstawowe jego typy - uzbecki (ryz gotowany razem z mięsem) i azerbejdżański (ryż jest gotowany oddzielnie).
Po obfitym posiłku zwyczajem jest podawanie herbaty z konfiturą, z całych owoców smażonych w gęstym syropie.

Włoska

Dla większości obcokrajowców kuchnia włoska to spaghetti i pizza. Ale czy rzeczywiście kuchnia tego kraju to tylko te słynne dania? Potrawy włoskie należą do najbardziej lubianych na świecie. Kuchnia Italii to ogromne bogactwo dań z mięsa, ryb, jarzyn i ryżu, a także wielka różnorodność surówek, serów, owoców i win. Składniki włoskich potraw odzwierciedlają różnorodność surowców, jaka ten kraj ma do zaoferowania - owoce, warzywa, aromatyczne zioła, oliwa, mięso, sery - wszystko to z czego słynie słoneczna Italia.

Ale czy można mówić o jednej kuchni włoskiej, czy tez należałoby raczej mówić o wielu kuchniach regionalnych? Każdy region ma swoje specjalności. Ale jest tez wiele potraw po prostu włoskich i pewne zasady kulinarne, które obowiązują w całych Włoszech, i których przestrzega każda dobra włoska gospodyni. Wszędzie tez przywiązuje się tak samo wielką wagę do jedzenia, które musi być nie tylko dobre, ale i ładnie podane o właściwej porze. Pory posiłków są swięte.

Komponując tradycyjny posiłek włoski, zaczyna się od antipasto, czyli przystawki. Różnorodność antipasti jest ogromna, od najprostszych, takich jak sery, wędliny, sałata itd., po niezwykle pracochłonne i wyszukane, jakimi są suflety. Przystawkę, podobnie jak w naszym kraju, podaje się przy bardziej uroczystych okazjach, a nie na co dzień. Codzienny posiłek, tak jak u nas, składa się na ogól z dwóch dań. Pierwszym daniem są zazwyczaj kluski, ryż, ewentualnie zupa. Na drugie, podaje się mięso lub rybę z rusztu, a do nich gotowane jarzyny na gorąco lub zimno albo sałatki. Nieodłącznym dodatkiem do wielu potraw jest parmezan, ser drogi i niezwykle przez Włochów ceniony, używany również na etapie przygotowywania potraw. Posiłek kończy się deserem. Może on być tak pożywny jak zupa inglese lub tak prosty jak świeży owoc. Wśród deserów szczególne miejsce zajmują lody i sorbety, którymi Włosi słusznie się szczycą i które znane są na całym świecie.
We Włoszech wysoko ceni się warzywa i często pojawiają się one jako oddzielne danie przed główną potrawą. Jeżeli taki posiłek wydaje się zbyt obfity, można się zwrócić ku najlepiej znanym włoskim potrawom - pizzy i makaronom. Jeśli raz własnoręcznie przygotuje się ciasto na pizze, nigdy nie zechce się wrócić do pizzy z mrożonek. Łatwe do przyrządzenia są również domowe makarony, jeśli jednak komuś brakuje na to czasu, może kupić gotowe dostępne w szerokim wyborze. Sosy do makaronów i dodatki do pizzy umożliwiają wykazanie się nieograniczoną inwencją, na stole nigdy nie zagości nuda. Wystarczy dodać sałatkę i prosty deser, taki jak cassata, aby poczuć prawdziwy smak Włoch, który kryje się w potrawach kuchni tego kraju.
Posiłki we Włoszech podzielić można na następujące kategorie:
Prima colazione (pierwsze śniadanie) - Włosi piją kawę z mlekiem lub cappuccino, z brioszką lub rogalikiem cornetto;
Colazione (śniadanie) - drugie śniadanie, często jedzone w barze;
Pranzo (obiad) - zazwyczaj składa się z dwóch dan i deseru;
Cena (kolacja) - bardzo obfity posiłek.

Węgierska

Kuchnia tego kraju charakteryzuje się dużą ilością papryki, cebuli, tłuszczu i śmietany. Wiąże się z tym stereotyp, ze potrawy węgierskie są bardzo pikantne. Jednak Węgrzy zazwyczaj używają słodkiej odmiany tej przyprawy. Papryka jest ważnym składnikiem dania, dekoracja, surówka. Wielość odmian tej rośliny (czerwona, zielona, żółta) daje szeroki wybór dla podniebienia i cieszy oko. Ciekawe jest, ze papryka dopiero w XIX wieku zajęła tak poczesne miejsce na węgierskich stołach. Mimo, ze uprawiana była już znaczne wcześniej, to traktowana jako przyprawa tureckiego okupanta nie cieszyła się wielką popularnością.
Typowy smak potraw węgierskich uzyskuje się przez podsmażenie cebuli i papryki na smalcu. Jednak cebuli i papryki nie smaży się...